Posts tonen met het label Communicatie. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Communicatie. Alle posts tonen

zondag 26 maart 2023

De droom van een slak

Ik kan niet zeggen dat ik op jonge leeftijd opviel door mijn uitmuntende prestaties. Ik wist ook niet direct wat ik wilde worden en eerlijk gezegd, twijfel ik nog steeds. Ik heb een route afgelegd van heel veel proberen, heel veel je neus stoten, heel veel vallen en telkens weer doorgaan. Telkens een ervaring rijker. Een bliksemcarrière dat kan ik niet zeggen. Het was meer een soort lijdensweg, tenminste zo heb ik het af en toe wel ervaren. Mijn werk is niet vervelend, ik ga niet met tegenzin naar mijn werk, maar het is ook niet mijn hobby. Wat had ik het liefst gedaan? Wat wilde ik toen worden? Ik weet het niet eens meer. 

Ik zat in de examenklas van de middelbare school. Van mij werd geacht dat ik nadacht over een vervolgstudie. Het moment om je eventuele dromen werkelijkheid te laten worden. Ik deed veel aan sport. Ik trainde toen elke door de weekse dag en speelde daarnaast regelmatig twee wedstrijden in het weekend. Ik trainde ook al mijn eerste team, nadat ik bij de club een interne trainerscursus had gevolgd. Ik dacht dat ik mijn toekomst duidelijk had. Ik wist waar mijn passie lag. Ik wilde, maar een ding en dat was aan de slag in de sport, het liefst als trainer. In het gesprek met de schooldecaan wist deze man, mijn ouders te overtuigen dat ik dan min of meer beroepswerkloze zou worden. Uiteindelijk werd het MTS Electro, want ik deed in mijn vrije tijd nog wel eens wat met mijn eletro-bouwdoos. De MTS werd de start van mijn survivaltocht. Niet dat ik op de MTS slechte cijfers haalde, in tegendeel. Mijn kerstrapport was er een waarmee iedereen kon thuiskomen. Nee, ik had gewoon al snel het gevoel dat er een enorme mismatch was. Ik had klasgenoten die een brommer uit elkaar konden halen en weer in elkaar konden zetten, die hem ondertussen ook behoorlijk hadden opgevoerd. Ik had klasgenoten die een radio konden bouwen en die daar ook bijna dagelijks mee bezig konden zijn. Het interesseerde me totaal niet. Ik was ik meer geïnteresseerd in de stand van de eredivisie, maar dat interesseerde mijn klasgenoten niet. Ik voelde me eenzaam. 

Na de MTS, heb ik de overstap gemaakt naar de studie Cultuur Werk aan de Sociale Academie. Die bestond toen nog. Ik koos voor een deeltijdstudie, omdat ik inmiddels ook wel wat wilde verdienen. Ik was de Benjamin in de klas. Ik wist me geen houding te geven en ook deze studie hield ik snel voor gezien. Dit was het moment waarop mijn vader ingreep. "Ga maar eens gewoon een tijdje werken!' was zijn advies en daar kon ik niet omheen. Ik kon aan de slag bij zijn werkgever. Voor een periode was mijn toekomst duidelijk, al hield het ook daar een keer op. Vier jaar lang reisde ik elke dag naar Den Haag, gevolgd door nog eens twee jaar op en neer naar Zwolle. Licht administratief werk. De lol haalde ik uit het contact met collega's, al moet ik toegeven dat de sfeer onder collega's in Den Haag een stuk aangenamer was dan in Zwolle. Elke dag hetzelfde, je klokte in, je klokte uit en je wist op maandag wat er op vrijdag stond te gebeuren. Ik was dan ook blij toen het contract afliep en ik op zoek kon naar weer iets anders. De vraag was echter, wat daarna? Stom toevallig kwam er een advertentie voorbij. Het plaatselijk psychiatrisch ziekenhuis zocht mensen die opgeleid wilde worden tot verpleegkundige. Eerst negen maanden naar school, daarna in deeltijd studeren en tegelijkertijd in het werkveld ervaring op doen. Hoewel mijn ouders direct enthousiast waren, omdat ik hiermee in de voetsporen van mijn opa zou treden, was alleen die constatering voor mij een reden om kritisch naar deze nieuwe stap te kijken. Het voordeel was, je kreeg meteen betaald. Uiteindelijk heb ik de opleiding afgerond en werk ik nu bijna 33 jaar in de gezondheidszorg. Inmiddels niet meer als verpleegkundige, maar als veiligheidskundige. Waar school voor mij vroeger een lijdensweg was, heb ik op latere leeftijd de ene naar de andere opleiding succesvol afgerond. Ik heb inmiddels ook meegeschreven aan twee boeken en ruim 7 jaar geleden zag mijn eerste boek het levenslicht. Zo, op het eind van mijn carrière, lijken alle puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Toch blijf ik zoeken, blijf ik dromen. Ik zeg vaak dat ik mijn werk leuk vind, maar dat het niet mijn hobby is. Ergens droom ik er van om bezig te zijn met wat ik werkelijk leuk vind, maar wat is leuk en zit de wereld daar op te wachten?  Ik weet niet eens zeker wat ik echt leuk vind. Er is zo veel wat ik leuk vind. Ik schrijf graag verhaaltjes, maar doe ik dat met mijn dyslexie? Nu heb ik een min of meer vast inkomen, zelf als ik een paar dagen ziek ben, word ik doorbetaald. Hoe zorg ik er voor dat er nog brood op de plank komt als ik er echt voor zou gaan? 




De droom van de slak


"Een droom over een slak suggereert dat je te gevoelig. Je voelt je geremd, hoewel je er tegelijkertijd naar verlangt om extroverter en energieker te zijn. Of deze droom suggereert dat je gestage vooruitgang boekt in de richting van een doel. Je moet op je eigen tempo doorgaan." Zoveel was te lezen op een of andere occulte website over dromen. Het klinkt misschien vreemd, maar ergens zit hier wel een kern van waarheid in. Ik voel mij zeker geremd, durf mijn dromen niet echt na te jagen. Ik zou willen dat ik meer lef zou hebben, het lef om mijn dromen na te jagen. 








zaterdag 4 maart 2023

De ouderavond

Het grote nadeel van jeugdige leden is dat er ook nog een ouders achteraan komen. Ouders zijn moeilijk, zijn lastig en hebben een vrij verwrongen beeld van het geen het eigen kind kan. Als het even kan liever geen ouders langs het veld of in de zaal tijdens de training en bij de wedstrijden liefst één veld verder of anders in het clubhuis.

Ouders zijn in het tijdsbeeld waarin wij leven een soort onmensen geworden. Toch is dit je achterban. Een achterban die je met de steeds maar teruglopende vrijwilligers aantallen ook nog eens hard nodig heb. Zijn ouders dan ook altijd lastig, moeilijk en ingewikkeld of ligt hieraan iets anders ten grondslag? Laat ik met deur in huis vallen, ja sommige ouders zijn lastig. Sommige ouders hebben inderdaad een wat te romantisch beeld van de verrichtingen van hun zoon. Er zijn ook ouders voor wie keiharde prestatie centraal staat en dat mag zoon of dochter ook weten. Een wedstrijd verloren betekent direct slecht gespeeld.

Er zijn ook ouders die oprecht benieuwd zijn hoe het gaat, die willen weten waarom de trainer doet wat doet. Ouders die benieuwd zijn waarom het ene kind wel en het andere kind niet geselecteerd wordt. Deze ouders zijn niet lastig, maar zij vragen wel het uiterste van een trainer. Want welke trainer weet echt waarom hij doet wat hij doet? Toen ik als beginnende trainer ouders te woord moest staan, wist ik ook niet waarom Sjors nu beter was dan Jeroen. Ja, Sjors had die ene selectietraining een aardige indruk  achter gelaten, maar was hij daarmee dus beter dan Jeroen? Misschien was Jeroen wel gewoon zenuwachtig? Ik kende de vader van Jeroen toen nog niet, maar dat was dus zo'n vader voor wie resultaat telde. Slecht presteren? Dat was er niet bij! Jeroen kon alleen maar falen. Geselecteerd worden was normaal, er niet bij zitten betekende afgaan. De vader van Jeroen kwam dus ook verhaal halen en had ik steekhoudende argumenten?

Ouders zijn niet altijd lastig. Ouders willen wel uitleg en als klant, als de achterban van een jeugdlid mag dat ook. Toen ik wat meer ervaren was in het training geven en het coachen, organiseerde ik 4x per jaar een ouderavond. Ik nodigde de ouders uit bij de training. Ik vroeg hen dan ook nadrukkelijk om zich tijdens de training net zo te gedragen als dat zij tijdens de wedstrijden doen. Na afloop had ik met elke ouder een kort gesprek over hoe het ging, wat hun zoon had geleerd, hoe dat ging en wat wij de komende periode zouden gaan oppakken tijdens de training. Als ouders zich tijdens de wedstrijden wel eens, in mijn ogen te fanatiek gedroegen dan deden zij dat tijdens deze training vaak ook. Ook dat was dan onderwerp van gesprek. Het kon dan, in een rustig overleg, gaan over hoe dit gedrag van invloed was op het plezier, maar ook de prestaties van hun zoon. Die ouderavonden, oudertrainingen, zou ik iedereen adviseren. Op de eerste plaats train je, met die ouders langs de lijn, op een bijzondere manier game like. Je kan wedstrijdgerichte oefeningen inpassen in je training, maar het geluid van de eigen ouders, maakt het leereffect nog groter, want zie maar eens een set-up goed uit te voeren met een schreeuwende vader langs het veld. De ouderavonden, het gesprek met de ouders, maakte ook dat het wederzijds begrip groter werd. Tot slot, in die situaties dat de ontwikkeling, het leren wat achter bleef bij de verwachtingen, dan was dit al lopende het seizoen een keer naar voren gekomen en was een eventueel niet selecteren voor een komende selectie niet direct een verrassing.

Investeer in je spelers, maar investeer ook in die ouders!




donderdag 11 maart 2021

Corona Verkiezingen

Nog een paar dagen en dan gaan de stembureaus open. Eigenlijk zijn de verkiezingen al begonnen want het stemmen per post is al mogelijk. Wij stemmen voor een nieuwe Tweede Kamer. In een periode waarin wij 's avonds na negen uur binnen moeten zijn. Wij niet meer dan 1 gast tegelijkertijd mogen ontvangen. In een tijd dat de cafés al maanden dicht zijn, sporters al maanden niet mogen sporten, competities zijn stil gelegd, evenementen al maanden geen doorgang kunnen vinden. De overheid hier ook geen vergunningen voor afgeeft organiseert diezelfde overheid het grootste evenement in vier jaar tijd, namelijk de Tweede Kamer verkiezingen. 

Behalve de Partij van de Dieren die hier nog een rechtszaak over aanspande vonden alle overige partijen het prima. Er werd ook 'ouderwets' campagne gevoerd. Er werd geflyerd, partijen gingen van deur tot deur, trokken handenschuddend door het land. Sommigen, waarschijnlijk voor de vorm, organiseerde enkele bijeenkomsten online. Minister Olongren van Binnenlandse Zaken wist niet hoe vaak ze moest benadrukken dat alles veilig kon verlopen, Voor mensen van zeventig jaar en ouder was er de mogelijk om per post te stemmen. Dit ging bij het oefenen al vaak verkeerd en ook nu, om het eggie zeg maar, blijkt dat stemmen per post niet voor iedereen even duidelijk is. Er zou daarnaast drie dagen gestemd kunnen worden, waarbij er in sommige gemeenten in ons land al wel een maar achteraan kwam. Stemmen op de maandag en de dinsdag was echt alleen voor mensen die behoorde tot de kwetsbare groepen. Ik vroeg mij af of ik tot de kwetsbare groep behoor. Ik ga het maandagochtend gewoon proberen. 

Ik weet niet of het alleen in mijn woonplaats is, maar mij viel op dat die kwetsbaren veel over moeten hebben voor die veilige stem. Op de woensdag, voor de happy few zeg maar, zijn er maar liefst 74 stembureaus geopend. Op de twee dagen daarvoor slechts 10. Het wordt even iets verder rijden met die scootmobiel. Een Postbus 51 spot heeft de oplossing voor al die 'bang aangelegde' mensen. Als je het allemaal te spannend vindt kon je altijd nog iemand machtigen. In het journaal laatst een vrouw, met een echt broze gezondheid, die benoemde dat ze daarmee haar stemrecht opgaf, want wie garandeerde haar dat degene die zij had gemachtigd ook deed wat zij hem gevraagd had? Is het stemrecht niet gewoon het recht om daar ook zelf fysiek gebruik van te maken? 

Alles wat ik hierboven heb beschreven is, als alles goed verloopt, het stemmen mogelijk. In de ideale wereld zal dit ook veilig kunnen verlopen. Nu woont en werkt mijn zoon, sinds het afstuderen in het Verenigd Koninkrijk. Het contact verloopt al meer dan een jaar uitsluitend online. Vanwege de Corona maatregelen in beide landen hebben wij hem al meer dan een jaar niet even kunnen knuffelen en samen een restaurantje kunnen pakken. Nu wil ik het niet hebben over de Coronamaatregelen. Ik werk in de gezondheidszorg en heb van nabij meegemaakt wat voor impact dit virus heeft. Waar ik het wel over wil hebben zijn deze verkiezingen en de pertinente leugen dat deze verkiezingen goed georganiseerd zijn. Mijn zoon heeft in Engeland niets vernomen, geen brief gekregen van de overheid, geen stempas, geen instructie over hoe hij gebruik kon maken van zijn stemrecht. Hij is zelf op zoek gegaan. Toen hij uiteindelijk gevonden had hoe hij gebruik kon maken van zijn stemrecht, hij diende zich te registeren bij de gemeente Den Haag (wie bedenkt dat?), en zich wilde registreren kreeg hij een automatisch antwoord dat hij zich niet meer kon registreren. Hij was te laat. Bij nabellen bleek dat er ook helemaal niets meer mogelijk was. Hij kon zich al wel registreren voor de volgende verkiezingen. 

Nu kan je altijd te laat zijn, maar als je ervan uit gaat dat je wel een schrijven krijgt over welke stappen je als Nederlander in het buitenland moet nemen om te stemmen, maar je hoort niets is dat wat wrang. Als je dan weet dat de Belangdienst, die hij keurig zijn adreswijziging had doorgegeven hem in Engeland notabene belde omdat hij twee maanden Toeslag diende terug te betalen gaat er wel iets mis. Als de overheid iets van haar burgers verwacht weten ze je te vinden. Als jij als burger ergens recht op hebt, namelijk stemrecht, zijn ze niet thuis en als je dan na een eigen zoektocht aan de deur klopt, zegt diezelfde overheid keihard 'sorry, wij zijn gesloten, kom over vier jaar maar terug!'



donderdag 25 oktober 2018

Communicatie

Welkom bij Marktplaats. Waarmee kan ik je helpen?
     Mijn postcode wordt niet herkend, hoe is dit mogelijk? Wij wonen hier al ruim 25 jaar, zo oud is deze postcode dus al.
     Ik snap niet echt wat je bedoelt. Kun je je vraag anders verwoorden?
Veel anders is niet mogelijk. Mijn postcode wordt niet herkend.
     Klopt het dat je postcode niet wordt geaccepteerd?
Ja, dat klopt.
     Wat vervelend dat je postcode niet lijkt te werken. Wil je misschien een advertentie plaatsen met een buitenlandse postcode?
     Nee
Hmm, het kan dan zijn dat je postcode nog niet is uitgegeven. Wij gebruiken postcodes van een derde partij. Als we je postcode nog niet herkennen, kun je het beste kiezen voor een postcode van een wijk bij jou in de buurt. Is er nog iets anders wat ik voor je kan doen?
     Ik woon hier 25 jaar, zo oud is mijn postcode dus al. Waarom zou deze niet herkend worden?
Ik snap niet helemaal wat je bedoelt. Kun je je vraag anders verwoorden?
     Mijn postcode is al jaren geleden uitgegeven. 
Ik begrijp het niet helemaal. Wil je contact opnemen met mijn collega's?
     Ja, graag. Dit leidt nergens naar.
Ik wil je graag helpen met je vraag of opmerking. Misschien kan ik je een antwoord geven en anders zullen we samen even een mail opstellen naar mijn collega's. Waarover wil je contact opnemen?
     Ik wil graag iemand spreken.
Je kunt via mij een bericht achterlaten voor de klantenservice van Marktplaats. Ik stel je eerst enkele vragen. Daarna noteer ik je vraag of opmerking. Wat is je naam?
     Ik wil iemand spreken. Iets met een telefoonnummer, hebben jullie dat?
Wat is je e-mailadres?
     Ik wil iemand spreken.
Wil je contact opnemen met Marktplaats?
     Ja
Ik wil je graag helpen met je vraag of opmerking. Misschien kan ik je een antwoord geven en anders zullen we samen even een mail opstellen naar mijn collega's. Waarover wil je contact opnemen?





Less is more

Zo'n beetje elk bedrijf in ons land heeft vacatures. Dat is op zich geen opzienbarend nieuws, maar wat bijzonder is, is dat er meer vaca...