Op een voetstuk

Een goede kennis van mij verzuchtte dat zij helemaal ontdaan was door de rel die rond haar gedroomde steracteur was ontstaan. Kevin Spacey wordt ook per direct uit de serie House of Cards geschreven. Hij zal wel ergens in een onbekend ver land neerstorten en nooit meer gevonden worden. Zo eenvoudig gaat dat. Mijn favoriete acteur, Dustin Hofmann bleek ook niet zo ideaal te zijn dan dat ik dacht. Weinstein, ik kende de man niet, maar bleek de kroon te spannen en ging hen nog voor en o-ja Bill Cosby was daar ook nog. Blauw gelachen om de Cosby show maar dat is nu wel een soort gylty pleasure. Weten wij wat Cosby bij daar bij andere in de koffie heeft gedaan? Na Strauss Kahn, bleken ook in het Brits lagerhuis enkele, bekende kopstukken danig van hun voetstuk te vallen.  In Schaarsbergen dachten enkele leidinggevende dat zij met enkele nieuwe rekruten wel zo'n beetje alles konden uithalen wat in hun brein naar voren kwam, waarbij zij er ook nog mee weg konden komen. Wat al deze incidenten gemeen hebben is dat al deze daders het idee hadden dat ze er mee weg konden komen.Niemand durfde er iets aan te doen, bang niet geloofd te worden, bang voor de eigen carrière, bang voor alles. Daders zeiden soms ook letterlijk dat ze niet van tegenspraak gediend waren en dat een klacht niet goed zou zijn voor de carrière van het slachtoffer. Soms ook wordt ongewenst gedrag zelfs na afloop goed gepraat. Diekstra gaf bij Pauw laatst aan dat wat hem betreft bepaalde vormen van onaangepast gedrag er nu eenmaal bij hoorde. Dat de militaire vakbond nu plots pleitte voor het afschaffen van ontgroeningen in het leger, dat was zo overtrokken. Ja, want het leger moest echte kerels van je maken. Geen watjes die aan het front hard weglopen. Het is het niveau bedrijfsvoering uit de tijd van de trekschuit en de veenstekers.

Ik denk dat wij mensen wat minder op een voetstuk moeten plaatsen. Mensen zijn niet onfeilbaar. Als wij mensen wat minder op een voetstuk plaatsen, kunnen ze ook makkelijker aangesproken worden en zien wij sneller wanneer het fout dreigt te gaan. Uit de geschiedenis weten wij al langer wat er kan gebeuren als mensen verheerlijkt worden, wanneer zij zelf gaan geloven dat zij superieur zijn. Een beeldenstorm avant la lettre

Zonder staat

Gisteren was het referendum in Catalonië. De regering van de autonome regio wilde haar burgers vragen hoe zij aankeken tegen het uitroepen van de onafhankelijke staat Catalonië. Ik moet zeggen dat een referendum te prevaleren is boven een gewapende strijd, zoals wij die lang in die andere autonome regio in Spanje hebben gekend. De Spaanse regering dacht daar anders over. Het resultaat weten wij, honderden gewonden, waarbij de premier van Spanje het hield op proportioneel geweld.  Natuurlijk kwam het geweld de separatisten niet verkeerd uit. Een slechtere PR kon de Spaanse regering niet hebben. Rajoy lijkt zijn hand te hebben overspeelt. Het activistische Podemos eiste dat Rajoy direct zou aftreden. Zij zien hem als de hoofdverantwoordelijke voor de ongeregeldheden. De partij hoopt ook dat de sociaal democraten een motie van wantrouwen tegen Rajoy zullen steunen. Zo heeft iedereen zijn eigen politieke agenda. Europa hield zich in eerste instantie opvallend rustig, totdat zij, Timmermans voorop, hun steun voor de Spaanse regering uitspraken. Ook dat is niet heel erg vreemd want veel landen in Europe hebben wel een gebiedsdeel dat, net als Catalonië, zich zou willen afscheiden. Zo streeft Lega Nord al jaren naar een zelfstandig Padanië. Zouden de Venetianen het rijk van de Doge toch heel graag in ere herstellen. Willen veel Vlamingen zelfstandig verder zonder de Walen. Het Brexit referendum was voor de Schotten het moment om ook een referendum op te tuigen waarin het afscheiden van Engeland voorgelegd zou gaan worden. In Frankrijk willen de Corsicanen als sinds mensenheugenis loskomen van Frankrijk en ja ook in Friesland zijn mensen die grensposten willen op de Afsluitdijk. Ik vergeet dan, voor het gemak de Basken omdat het daar nu net was minder hectisch is, maar het doel van de Eta was natuurlijk ook een zelfstandig Baskenland. Dat zal ook de reden zijn dat Rajoy zich zo hard opstelt, want als de geest in Catalonië helemaal uit de fles is, dan zouden de Basken zo maar het voorbeeld kunnen volgen en dan blijft er van de monarchie van koning Felipe weinig meer over.

In juni van het afgelopen jaar werd ik door de Standaard Boekhandel in België genomineerd met een blog over Europa Het Principe van de celdeling  Aan de hand van het principe van de celdeling probeerde ik mijn visie op Europa duidelijk te maken. Ons lichaam is niet een grote cel. Wij bestaan uit miljoenen cellen. Al deze cellen hebben een celwand en een kern. Europa bestaat geografisch en cultuur-historisch uit 51 landen. Hiervan zijn er 28 lid van de EU. Europa is geen land, hoe graag sommige dat ook zo willen zien. Europa is dus niet een land, hoe graag wij dat ook zo zouden willen zien. Sterker nog, al die landen die samen het orgaan Europa vormen, bestaan soms ook uit weer andere min of meer autonome regio's dan wel naar autonomie strevende regio's. Al die autonome en naar autonomie strevende regio's hebben een kern, dat waarom ze naar autonomie streven of al min of meer autonoom zijn. Veelal heeft dit een cultuur historische achtergrond. Zo spreken de Basken een werkelijk andere taal dan de rest van Spanje. Ook de Schotten hebben een lange geschiedenis van veldslagen met de Engelsen, voordat zij ingelijfd werden in het Engels koninkrijk. Ons lichaam is opgebouwd uit miljarden cellen die door middel van celdeling oude en beschadigde cellen vervangen. Wanneer er in deze celdeling iets mis gaat ontstaan cellen die minder functioneel zijn. Dit noemen wij kankercellen. Naast de specifieke klachten van zijn soort, geeft kanker ook een meer algemeen ziektebeeld, onder andere vermagering, vermoeidheid en een verminderde afweer. Als wij deze metafoor nu eens los laten op het beeld Europa. De landen zijn dan de cellen van het orgaan EU. Je zou dan in veel landen kunnen spreken van een woekering van cellen, want waarom maken Baskenland en Catalonië deel uit van Spanje? Was dit historisch altijd al zo? Waarom hoort Schotland bij Engeland? Je zou kunnen spreken van een foutieve celdeling. Er zijn cellen die buiten proportioneel gegroeid zijn. Je zou de vergelijking met de foutieve celdeling door kunnen trekken. Net als bij het eerder beschreven ziektebeeld, je zou kunnen stellen dat er ook binnen het orgaan Europa sprake van een verminderde afweer. Wij krijgen binnen Europa veel op ons bord. Daar is prima mee te dealen, maar dat wordt binnen een orgaan dat op zich zelf al ziek is, bijna niet meer te doen. Er komt weerstand en de afweer neemt nog verder af.

Wat is nu het medicijn tegen deze ongeleide, foutieve, celdeling? Moeten wij in het orgaan Europa dan niet groeien? Moeten wij ons terugtrekken binnen onze eigen grenzen, onze eigen cel? Ik zou denken van niet. Wij zijn gegroeid omdat onze cellen bleven delen. Er was in dit format wel een basis gedachte, namelijk dat de cellen allen een celwand kende, een celkern en dat ze min of meer gelijkvormig waren. Op detail konden ze wel verschillen natuurlijk, maar dat kan in Europa ook. Ik wil dan ook pleiten voor schaalverkleining, maar wel schaalverkleining met als doel te groeien. Ik zou zeggen dat de basis voor een Europa is dat wij erkennen dat er autonome regio's zijn. Als Jüncker het heeft over dat het nu het ultieme moment is, als het gaat over het ijzer smeden als het heet is, dan moet hij het hebben over het herdefiniëren van die landsgrenzen. Ook zal er een andere vorm van samenwerking tussen al die kleinere cellen van het orgaan Europa moeten ontstaan. Alleen dan kan Europa groeien en zal het de problemen die het voor zich krijgt kunnen oplossen. 

      

Zinvol geweld

Enkele dagen geleden werden twee Arnhemse jongens, die hand en hand liepen, in elkaar geslagen. Een van de, overigens nog erg jonge daders, had een betonschaar bij zich. Hoe vreemd is dat. Ik vind het geen de jongens in Arnhem is overkomen echt vreselijk. Aanpakken de rotjochies die dit op hun geweten hebben. Hoe jong zo ook zijn. Maar waarom er nu onderscheid gemaakt moet worden tussen zinloos geweld tegen homo's en het kennelijk minder zinloze geweld tegen anderen? 
Dat ontgaat mij volledig. Volgens mij is elk geweld tegen een ander zinloos. Door nu eens geen onderscheid te maken in de een of andere motivatie, maakt dat de vervolging ook makkelijker. Dan hoeven wij niet te bewijzen dat het de dader te doen was om de geaardheid van het slachtoffer, de etnische afkomst of wat voor motivatie de dader ook maar bedenkt. Geweld tegen een ander kan nooit, maar dan ook nooit toegestaan worden. Tot zover mijn berichtje op Facebook. Het werd uitgebreid geliked  en gedeeld. De discussie brak los. Merendeel waren de lezers het eens. Toch bleek ook dat de waarheid genuanceerder was. Mij werd voorgehouden dat de motivatie wel degelijk meegewogen moet worden in de strafmaat. Met korte halen, werd gesteld dat een moord, dan ook 15 jaar zou moeten betekenen en dat de man die geholpen had bij de euthanasie op zijn moeder, dus ook veroordeeld zou moeten worden.

Waar ik in aanleg juist gereageerd had uit mededogen, omdat ik werkelijk geen verschil zie  tussen het geweld tegen homo's, het geweld tegen mensen van een andere etnische achtergrond of een ander geloof. Ik vind dat er ook geen enkele rechtvaardiging is tussen het geweld dat plaatsvindt tussen groepen stomdronken mensen of het geweld tussen voetbalsupporters. Er bestaat in mijn ogen geen zinvol geweld. Waar het om ging was de strafmaat. Iemand kan iets per ongeluk doen of expres. Als iemand dag in dag uit, jaar in jaar uit, geschopt en geslagen wordt dan zou je kunnen voorstellen dat er ergens een grens is bereikt, dat het slachtoffer dan terugslaat of nog erger. Als sprake is van uitzichtloos leiden. als het leven geleefd is, er is werkelijk geen andere uitweg en iemand wil helpen aan deze lijdensweg een eind te maken. Laat het gebeuren. Een vrouw die, na jarenlange mishandeling haar echtgenoot om het leven brengt vind ik een stuk lastiger. Natuurlijk is hier enig begrip voor op te brengen, niets menselijks is ons vreemd. Toch gaat deze vrouw op de stoel van de rechter zitten. De vraag is of dat de juiste weg is. 

Ik heb een christelijke opvoeding gehad. Met name het Oude Testament kwam herhaaldelijk terug. In dat Oude Testament kan je ook de Tien Geboden terugvinden. In deze, slechts 10 regels, staat ook ergens de zin "Gij zult niet doden"

Deze 10 geboden zijn in de loop der eeuwen nogal onderhevig aan erosie. Wat voor Joden nog altijd de zevende dag is, is dat voor het leeuwendeel van de christelijke wereld al niet meer. Ook het doden van de ander is onder bepaalde omstandigheden nog te begrijpen. Na mijn christelijke opvoeding, of eigenlijk al ten tijde dat ik nog thuis woonde heb ik mij afgekeerd van het geloof of in ieder geval van de doctrine die kerken normaliter kenmerken. Ik heb verschillende kerken en geloofsgemeenschappen bezocht en zij kenmerken zich allemaal door een strak geleidde centrale organisatie met de daarbij behorende normen en waarden. Dit stond mij tegen. Voor mij is geloven iets heel persoonlijks. Ik wil het onderwerp van geweld, of dit nu zinloos of onder omstandigheden wellicht ook zinvol kan zijn vanuit een andere invalshoek benaderen, namelijk die van het groepsproces. Timoty Leary leerde ons dat elke actie een reactie uitlokt en dat deze reactie weer een nieuwe reactie uitlokt. Op deze wijze ontstaan gedragspatronen, ontstaan rollen. Slechts een aspect hieruit is dat geweld, geweld uitlokt. In een van de reacties op mijn bericht werd benoemd dat het geweld dat de Canadezen en Amerikanen, bij de bevrijding van Europa, midden vorige eeuw, waarschijnlijk anders dachten over de mate waarin geweld nu zinvol was of niet. Ik denk dat ik, met terugwerkende kracht ook blij was met dit geweld. Ik was anders waarschijnlijk niet geboren. Voorafgaand aan de Tweede Wereld oorlog, kende wij de Eerste Wereld Oorlog. Een oorlog waarin Duitsland eveneens een prominente rol vervulde. Aan het einde van deze oorlog werd, in de Vrede van Versailles, Duitsland in een soort dictaat opgelegd wat er zou gebeuren. Tenminste, zo werd dit, in delen van de Duitse bevolking ervaren. Duitsland diende het nodige aan land af te geven en mocht ook geen lid worden van de juist opgerichte Volkerenbond. In de jaren na de Eerste Wereld Oorlog, ontstond in toenemende mate onvrede. Onvrede waarop ene Adolf Hitler op inspeelde. Zie hier de voedingsbodem voor de Tweede Wereld Oorlog. Een actie, leidt tot een reactie, wat weer leidt tot een nieuwe reactie. Het geweld van de Amerikanen en de Canadezen, nodig om ons te bevrijden vond zijn oorsprong in het geweld van een ander. Geweld roept geweld op. In een van de reactie's werd IS aangehaald. IS ontstond in de slipstream van de Golfoorlog. Een oorlog waarbij wij, van het vrije westen, Irak binnen vielen omdat Saddam Hussein een gevaar vormde. Hij zou de beschikking hebben over biologische wapens. Wapens die uiteindelijk niet werden gevonden. Een motivatie die heden ten dage zou vallen onder de term alternative facts. Het verbaasd in ieder geval mij niet dat IS een heel aantal commandanten telt dat ook in het leger van Saddam actief was. Geweld roept ook hier geweld op. Was Hussein dan een leuke vriendelijke man, alles behalve. Ook hij gebruikte geweld, iets waar bijvoorbeeld de Koerden alles over kunnen vertellen. Ook viel Hussein buurland Koeweit binnen. Wat leidde tot de 1e golfoorlog. Ook hier riep geweld, geweld op. Een trauma in de Amerikaanse geschiedenis is de Vietnam oorlog. Hier viel het communistische Noord Vietnam, het door de amerikanen gesteunde Zuid Vietnam binnen. In reactie hierop, viel Amerika Vietnam binnen, wat dus desastreus afliep. Het zou goed zijn om ons dat te realiseren voordat wij weer met olifantenpoten door een porseleinkast denderen.

Bestaat er dan geen zinvol geweld? In mijn ogen bestaat dit wel degelijk. Wij zijn nu eenmaal niet allemaal volledig vrij van testosteron gestuurde driften. Ik denk echter wel dat het goed zijn zijn om dit niet bot te vieren om een ander. In het verlengde van wat dan wel zinvol geweld zou kunnen zijn, nog even terug naar een andere reactie die ik kreeg. Iemand memoreerde aan de Euthanasie wet en dan specifiek de man die recent voor de rechter moest verschijnen omdat hij zijn moeder, die uitzichtloos leed, voor wie het leven werkelijk geleefd was, te helpen. Nu staat streng christelijk Nederland op zijn achterste benen. Hierbij vallen zij terug op het eerder genoemde gebod. Iets wat ik vanuit die invalshoek nog kan begrijpen ook. In de Bijbel wordt er op meerdere plekken melding gemaakt vaneen dergelijk uitzichtloos leiden. In al deze situaties wordt er een wonder verricht. Wellicht zou het mogelijk zijn wij, om tegenstanders van deze wet tegemoet te komen, afspreken dat er een soort letterlijke deadline komt. Is er voor een bepaalde tijd geen wonder verricht, dan is euthanasie toegestaan. Met iets meer fantasie zou je zelf kunnen stellen dat de hulp die deze man, zoon, aan zijn moeder gaf het wonder was. Persoonlijk vind ik dit zinvol geweld.

Tot slot nog even iets over het thema de strafmaat. Ook daarover kreeg ik reacties. Mijn reactie van zeg 7 regels, was een directe oproep om het strafrecht te herzien. Nu was dit niet in deze mate tot mij doorgedrongen, maar nu ik toch bezig ben. Ja, laten wij nu eens geen onderscheid maken in de motivatie's tot geweld. Laten we eens nadenken over wat wij nu als zinloos geweld zien en wat dan nog als zinvol overblijft. Ik denk namelijk dat het een man uit Centraal Afrika die in Amsterdam in elkaar wordt geslagen zich net zo beroerd voelt als de twee hand in hand lopende mannen in Arnhem. Ik denk dat ik mij ook uitermate beroep zou voelen als ik met mijn Feyenoord shawl langs de Arena loop om daar door een stel doorgesnoven Ajax supporters lens getrapt te worden. Een vrouw die haar man vermoord, nadat hij haar jaren lang heeft mishandeld, dat kan je begrijpen maar gaat zij niet op de stoel van de rechter zitten? In sommige streken van een land als Albanië kennen wij nog de bloedwraak. Een moord mag door de familie van het slachtoffer, met gelijke munt terugbetaald worden. In een wereld waarin geweld beantwoord wordt met geweld is het lastig leven. Misschien is de acceptatie van geweld gewoon een weeffout is ons DNA? 

Trump

Donald Trump is gekozen tot president van de Verenigde Staten. De wereld weet even niet hoe ze het hebben. Hoe kon dit nu gebeuren? Hoe kon een zich zelf respecterend volk de lokale dorpsgek tot president kiezen? Donald Trump de man die een muur op de grens met Mexico wil bouwen. De man die alle moslims over een kam scheert en wegzet als misdadigers. De man ook die vrouwen als lustobject ziet. Een man die de opwarming van de aarde, anno 2016, nog als een leugen ziet. Een multimiljonair die zo narcistisch is dat zijn naam bovenop al zijn gebouwen staat. De man die belastingontduiking tot een basisvaardigheid heeft ontwikkeld. Natuurlijk is het kiessysteem debet aan zijn verkiezing. Natuurlijk behaalde Clinton effectief meer stemmen en natuurlijk was de timing van het heronderzoek van de FBI op z'n minst opmerkelijk, maar dan nog. Achteraf klagen over het systeem en over de FBI is mosterd na de maaltijd. Dan had je moeten realiseren toen het nog kon.

Pavlov reactie

De afgelopen dagen kan je geen krant open slaan of de ellende spatte van het blad. Een aanslag in Nice, een aanslag in Munchen, een aanslag in Ansbach, tussen door nog een coup in Turkey en tot slot vanochtend een aanslag in een kerk even ten noordwesten van Parijs. Zelfs als er geen link is met IS, wordt deze in de berichtgeving door menig journalist toch veronderstelt. Zo wist Rudi Vranckx na de aanslag in München te melden dat de politie geen relatie zag met Moslim terrorisme, maar dat hij toch moest concluderen dat de aanslag vooralsnog niet door IS was opgeëist.

In een ingewikkelde wereld is het fijn om de wereld zwart wit te zien, om de wereld te kunnen onderverdelen in grofmazige eenheden. Na de aanslagen op 9/11 deed George Bush dit al door te stellen dat wat je er ook van vond, of voor of tegen de VS was. Op 9/12 werd de wereld in twee kampen verdeeld. Ruimte voor enige nuance was er niet. Ruimte voor introspectie, de tijd nemen om in de eigen spiegel te kijken, was vanaf die dag verdwenen. Bij een aanslag is de Pavlov reactie dat de daders Moslims moeten zijn en dat IS er achter zit. De eerlijkheid gebied bij te zeggen dat IS ook regelmatig aanslagen opeist. Er is een soort vicieuze cirkel. Er wordt een aanslag gepleegd, de verwachting is dat IS achter de aanslag zit en zij claimen de aanslag dan ook prompt, waarna de reactie daarop dat ook steevast is dat dit een oorlogsverklaring is aan het betreffende land die dag beloven nog harder te aan bombarderen. Dit bombarderen leidt dan weer tot meer aanslagen en de cirkel is rond.

Lof der Zotheid

Nog niet zo heel lang geleden kleurde mijn timeline in de kleuren van de regenboog. Een of andere onverlaat had in Orlando een bloedbad aangericht, in wat in de media al direct als een homoclub werd aangemerkt. De link met IS werd gelegd, want in een poging om de wereld tot overzichtelijke eenheden te reduceren is het makkelijk om de wereld zwart wit te zien. Weer later werd de suggestie gewekt dat er bij de schutter wellicht sprake was van een late comming-out, want er moet toch een verklaring zijn.

Waar ik mij echt over verbaasd heb is dat het géén moment ging over een meervoudige moord op onschuldige mensen, uitgevoerd door een mens. Waar ik mij ook over verbaasd heb ik dat direct ná de moord er mensen riepen dat het goed was dat deze mensen vermoord waren. De schutter opereerde uit naam van God. Nu geloof ik echt dat er meer is tussen hemel en aarde, maar het was op z'n minst bijzonder dat de mensen die direct de link legde met IS nu ook de schutter linkte aan de hand van God. Een bijzondere combinatie.

Helden

Een held is een persoon die, wanneer hij of zij geconfronteerd met gevaar en rampspoed of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betoont voor een grotere zaak. Aanvankelijk had dit heldendom vaak te maken met strijd of het uitblinken in iets, maar later werd dit uitgebreid tot een meer algemeen moreel uitblinken. Ik vind, persoonlijk, mensen die tegen wil en dank, hun eigen weg gaan, zonder dat zij zich door iets of iemand van afgebracht kunnen worden, ook helden. Mensen die, juist door de weg te gaan die zij moeten gaan, in staat is om er straks, nog beter, voor anderen te zijn. Om in weerwil van alle tegenstand voor jezelf te kiezen, dan ben je heel sterk, dan ben je een held.

In mijn beleving zijn naast de eerder genoemde helden nog een derde soort 'held'. Ik zou dit de valse held willen noemen. Deze mensen plaatsen zich zelf in het centrum van de aandacht. Zij wijzen de weg. Zij weten waarheen. Waar het deze 'helden' in werkelijk omgaat is het eigen welbevinden. Het zijn de rattenvangers van Hamelen. Mensen geloven de verhalen, vinden de toon van de muziek aantrekkelijk en lopen gedwee achter hem aan. Kenmerkend van deze rattenvangers is dat zij hun gehoor continu bevestigen in hun ongenoegens, zonder met werkelijke oplossingen te komen. De oplossingen zijn vergezichten van een wereld die niet bestaat. Een wereld die voorbij gaat aan de ander, een wereld gericht op alleen in plaats van samen. Mensen lopen achter deze rattenvangers aan omdat zij de wereld simplificeren. Zij ordenen de wereld op een dusdanige wijze dat iedereen het zou kunnen snappen. De wereld wordt zwart-wit voorgesteld, de oplossingen simpel. De wereld is echter niet zwart-wit en de oplossingen zijn niet simpel.

De ware helden zijn die mensen die een reëel beeld van de toekomst weten te schetsen. De ware helden zijn zij die eerlijk zijn en niet zeggen dat het een makkelijk pad zal zijn. De ware helden zijn zij die in weerwil van alles een keuze voor dat moeilijke pad kunnen maken. De ware helden zijn zij die mensen samenbrengen. De ware helden zijn zij die met werkelijke oplossingen komen.

Gaza

In tegenstelling tot de onderwerpen waarover ik tot nu toe mijn gedachten heb laten gaan, nu een thema van een andere orde.


In Gaza vindt een massaslachting plaats; oorlogsmisdaden gepleegd door Israël, maar ook door Hamas. De propaganda oorlog doet daar nog een schep bovenop, want berichtgeving is tegenstrijdig en men struikelt over elkaar om de ander te beschuldigen.
Het aantal doden aan Palestijnse kant is enorm. Aan Israëlische kant telt men minder slachtoffers. Je kan je afvragen of dit nu erg relevant is, elk slachtoffer is er een te veel.
Hamas heeft er nog een geheim van gemaakt de staat Israël te willen vernietigen en ook Israël heeft er nooit erg moeilijk over gedaan om te verklaren dat Hamas uitgeroeid diende te worden. Carolien Roelants schreef voor NRC een meer dan lezenswaardig artikel; met de veelzeggende titel ‘Zo veel geweld om zo’n klein stukje grond.’

Inderdaad een bijzonder klein stukje grond, amper groter dan Texel en dat als sinds de oudheid in het centrum van de belangstelling staat. Roelants gaat in haar artikel terug tot de stichting van de staat Israël. Wellicht is dit te kort om het conflict in het Midden Oosten te verklaren? Netanyahu, de premier van Israël voorspelde een lange strijd. Menigeen refereerde hierna na de eindtijd; naar de Filistijnen het volk dat ook in Genesis wordt genoemd. Zo was Goliath, uit het verhaal met David een Filistijn en ook Delilah, de vrouw die Samson wist te verleiden was een Filistijnse. De Filistijnen waren de aartsvijanden van het volk Israël, een volk dat in de kuststreek woonde, een zeevarend volk dat naar de overlevering zegt afkomstig zou zijn van Kreta. Ook de farao’s uit het oude Egypte konden het niet echt vinden met deze indringers. Bijzonder is dat ook de huidige machthebbers in Caïro niet veel op hebben met de Palestijnen. Anderen geven, mogelijk ook terecht, aan dat in de loop der eeuwen er nog weinig indo Europees is aan de Palestijnen, dat het veel meer een Israëlisch – Arabisch conflict is. Ook die kan je overigens weer niet over een kam scheren. Al moet ook weer gesteld worden dat de mening van een regering niet gelijk is aan de opvattingen van de straat.