Posts tonen met het label grenzen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label grenzen. Alle posts tonen

zaterdag 15 april 2023

Less is more

Zo'n beetje elk bedrijf in ons land heeft vacatures. Dat is op zich geen opzienbarend nieuws, maar wat bijzonder is, is dat er meer vacatures zijn dan dat er kandidaten zijn.  Dit zou een teken kunnen zijn van een bloeiende economie, maar dat is niet de realiteit. We hebben te maken met een torenhoge inflatie. Als gevolg daarvan eisen vakbonden het onderste uit de kan, want de koopkracht moet gerepareerd worden. Doordat bedrijven de hogere lonen ergens moeten zien te betalen berekenen ze dat weer door aan de klanten, waardoor de inflatie opgang gehouden worden.

Waarom zijn er zoveel niet te vervullen vacatures? 

Onder normale omstandigheden vallen bedrijven om die slecht of minder rendabel zijn. Bezien vanuit de evolutietheorie zijn het de sterkte die overblijven. Tijdens de recente Covid pandemie zijn bedrijven die in de problemen kwamen, die zich onvoldoende konden aanpassen aan de gewijzigde situatie, overeind gehouden door de overheid. Nadat Covid meer en meer onder de knie gekregen werd, de economie opkrabbelde, bleven er meer bedrijven over. Bedrijven die nu, in een soort ratrace, op zoek zijn naar medewerkers. De concurrentie is moordend, recruiters maken overuren. 

In een poging om de problemen op te lossen bedacht een Kamerlid van de VVD dat vrouwen gestimuleerd moesten worden om meer uren te gaan werken. Niet meer in deeltijd, maar voltijds. Alsof dit het probleem oplost. Het gaat voorbij aan het simpele feit dat het vooral vrouwen zijn die thuis ook voor het huishouden zorgen, mantelzorgers zijn voor hun ouders en schoonouders. Deze vrouwen hebben al een fulltime baan, alleen worden ze in deeltijd betaald. Wij zouden het eigenlijk moeten hebben over een herijking van de taakverdeling. Stimuleer mannen om deeltijd te gaan werken, mantelzorg te verrichten. Dan zouden vrouwen wat meer betaald werk kunnen verrichten. Dit lost het probleem van al die vacatures, vanuit een soort menselijke wet van communicerende vaten, niet op. 



Ons economisch systeem is kapot.

Het werkelijk probleem is dat wij onze economie, onze wereld over de kling jagen met die onbegrensde drang tot groot, groter, grootst. Ons megalomane economisch systeem is kapot. De financiële crisis, de coronacrisis en de steeds verder escalerende klimaatcrisis laten zien dat het kapitalisme tegen zijn grenzen loopt. Maar het kan ook anders, als we tenminste fundamenteel andere keuzes durven te maken. 



zondag 26 maart 2023

De droom van een slak

Ik kan niet zeggen dat ik op jonge leeftijd opviel door mijn uitmuntende prestaties. Ik wist ook niet direct wat ik wilde worden en eerlijk gezegd, twijfel ik nog steeds. Ik heb een route afgelegd van heel veel proberen, heel veel je neus stoten, heel veel vallen en telkens weer doorgaan. Telkens een ervaring rijker. Een bliksemcarrière dat kan ik niet zeggen. Het was meer een soort lijdensweg, tenminste zo heb ik het af en toe wel ervaren. Mijn werk is niet vervelend, ik ga niet met tegenzin naar mijn werk, maar het is ook niet mijn hobby. Wat had ik het liefst gedaan? Wat wilde ik toen worden? Ik weet het niet eens meer. 

Ik zat in de examenklas van de middelbare school. Van mij werd geacht dat ik nadacht over een vervolgstudie. Het moment om je eventuele dromen werkelijkheid te laten worden. Ik deed veel aan sport. Ik trainde toen elke door de weekse dag en speelde daarnaast regelmatig twee wedstrijden in het weekend. Ik trainde ook al mijn eerste team, nadat ik bij de club een interne trainerscursus had gevolgd. Ik dacht dat ik mijn toekomst duidelijk had. Ik wist waar mijn passie lag. Ik wilde, maar een ding en dat was aan de slag in de sport, het liefst als trainer. In het gesprek met de schooldecaan wist deze man, mijn ouders te overtuigen dat ik dan min of meer beroepswerkloze zou worden. Uiteindelijk werd het MTS Electro, want ik deed in mijn vrije tijd nog wel eens wat met mijn eletro-bouwdoos. De MTS werd de start van mijn survivaltocht. Niet dat ik op de MTS slechte cijfers haalde, in tegendeel. Mijn kerstrapport was er een waarmee iedereen kon thuiskomen. Nee, ik had gewoon al snel het gevoel dat er een enorme mismatch was. Ik had klasgenoten die een brommer uit elkaar konden halen en weer in elkaar konden zetten, die hem ondertussen ook behoorlijk hadden opgevoerd. Ik had klasgenoten die een radio konden bouwen en die daar ook bijna dagelijks mee bezig konden zijn. Het interesseerde me totaal niet. Ik was ik meer geïnteresseerd in de stand van de eredivisie, maar dat interesseerde mijn klasgenoten niet. Ik voelde me eenzaam. 

Na de MTS, heb ik de overstap gemaakt naar de studie Cultuur Werk aan de Sociale Academie. Die bestond toen nog. Ik koos voor een deeltijdstudie, omdat ik inmiddels ook wel wat wilde verdienen. Ik was de Benjamin in de klas. Ik wist me geen houding te geven en ook deze studie hield ik snel voor gezien. Dit was het moment waarop mijn vader ingreep. "Ga maar eens gewoon een tijdje werken!' was zijn advies en daar kon ik niet omheen. Ik kon aan de slag bij zijn werkgever. Voor een periode was mijn toekomst duidelijk, al hield het ook daar een keer op. Vier jaar lang reisde ik elke dag naar Den Haag, gevolgd door nog eens twee jaar op en neer naar Zwolle. Licht administratief werk. De lol haalde ik uit het contact met collega's, al moet ik toegeven dat de sfeer onder collega's in Den Haag een stuk aangenamer was dan in Zwolle. Elke dag hetzelfde, je klokte in, je klokte uit en je wist op maandag wat er op vrijdag stond te gebeuren. Ik was dan ook blij toen het contract afliep en ik op zoek kon naar weer iets anders. De vraag was echter, wat daarna? Stom toevallig kwam er een advertentie voorbij. Het plaatselijk psychiatrisch ziekenhuis zocht mensen die opgeleid wilde worden tot verpleegkundige. Eerst negen maanden naar school, daarna in deeltijd studeren en tegelijkertijd in het werkveld ervaring op doen. Hoewel mijn ouders direct enthousiast waren, omdat ik hiermee in de voetsporen van mijn opa zou treden, was alleen die constatering voor mij een reden om kritisch naar deze nieuwe stap te kijken. Het voordeel was, je kreeg meteen betaald. Uiteindelijk heb ik de opleiding afgerond en werk ik nu bijna 33 jaar in de gezondheidszorg. Inmiddels niet meer als verpleegkundige, maar als veiligheidskundige. Waar school voor mij vroeger een lijdensweg was, heb ik op latere leeftijd de ene naar de andere opleiding succesvol afgerond. Ik heb inmiddels ook meegeschreven aan twee boeken en ruim 7 jaar geleden zag mijn eerste boek het levenslicht. Zo, op het eind van mijn carrière, lijken alle puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Toch blijf ik zoeken, blijf ik dromen. Ik zeg vaak dat ik mijn werk leuk vind, maar dat het niet mijn hobby is. Ergens droom ik er van om bezig te zijn met wat ik werkelijk leuk vind, maar wat is leuk en zit de wereld daar op te wachten?  Ik weet niet eens zeker wat ik echt leuk vind. Er is zo veel wat ik leuk vind. Ik schrijf graag verhaaltjes, maar doe ik dat met mijn dyslexie? Nu heb ik een min of meer vast inkomen, zelf als ik een paar dagen ziek ben, word ik doorbetaald. Hoe zorg ik er voor dat er nog brood op de plank komt als ik er echt voor zou gaan? 




De droom van de slak


"Een droom over een slak suggereert dat je te gevoelig. Je voelt je geremd, hoewel je er tegelijkertijd naar verlangt om extroverter en energieker te zijn. Of deze droom suggereert dat je gestage vooruitgang boekt in de richting van een doel. Je moet op je eigen tempo doorgaan." Zoveel was te lezen op een of andere occulte website over dromen. Het klinkt misschien vreemd, maar ergens zit hier wel een kern van waarheid in. Ik voel mij zeker geremd, durf mijn dromen niet echt na te jagen. Ik zou willen dat ik meer lef zou hebben, het lef om mijn dromen na te jagen. 








woensdag 1 maart 2023

Positief coachen niet voor watjes

Ik had net mijn eerste trainerscursus afgerond. Ik heb dat gehele seizoen in een schriftje bijgehouden wat ik zei, bij aanvang van een wedstrijd, in de time-outs, tussen de sets en na afloop van een wedstrijd. Ik schreef verder op hoe er gereageerd werd. Werden spelers boos, reageerde ze teleurgesteld, deden ze echt wat ik vroeg of misschien niet.  Wat duidelijk werd was dat eigenlijk elke speler beter ging spelen na een compliment. Een mega open deur natuurlijk. Opvallend was verder dat sommige spelers echt objectief slechter gingen spelen als ik maar door bleef zagen over de fouten die hij in mijn ogen maakte. Bij hen moest je het soms ook gewoon even niet benoemen dat het niet goed ging. Toch waren er ook spelers die het even nodig hadden om ze, laat ik zeggen, goed aan te spreken op hun gedrag. Wat ook opvallend was dat de kinderen soms echt van de leg waren als ik erg actief tijdens de wedstrijd stond te coachen. Zelfs niets zeggen alleen maar op een op een bordje aanwijzen in welke richting er geserveerd moest worden, was voor een enkeling te veel informatie.

"Je haalt mij dan uit concentratie!" kreeg ik een keer te horen.

Jaren later. Ik zat in de zaal bij een regiotraining van Regio Nieuw Gelre van de Nevobo.
De trainer in de zaal ging, laten we zeggen, behoorlijk te keer. Anderen zouden het enthousiast noemen. Opvallend was dat vanuit dit 'enthousiasme' echt enkele spelers harder gingen werken. Ze werkte zich het snot voor de ogen. Opvallend was ook dat een speler redelijk onthutst de kleedkamer opzocht. Anderen zouden het verdrietig noemen. Na afloop sprak ik de trainer. Voor hem was iedereen gelijk, dus diende je ook iedereen gelijk te behandelen.

Ik loop nu toch al weer wat jaartjes sporthal in sporthal uit, sta ik langs de lijn van menig voetbal veld. Heb ik verschillende dug-outs van binnen en van buiten gezien en als mij een ding is opgevallen, echt niemand is gelijk. Geen mens is hetzelfde. Er is ook geen handboek, omgaan met pubers of hoe kinderen in de basisschoolleeftijd te coachen. De enige rode lijn is wellicht dat iedereen zo op z'n tijd een complimentje nodig heeft. Verder heeft het er alle schijn van dat kinderen niet veel leren als je als coach maar continu de oplossingen aandraagt.

Toen het Positief Coachen voor het eerst in beeld kwam moet ik zeggen dat ik het toch wel een hoog geitenwollen sokken gehalte vond hebben. Ik zag meer in de gedachtegang achter de inzichten van Small en Smith 'Coaches who never lose', werken met doelen waar je wat voor moet doen, maar die haalbaar zijn en onder controle zijn. Inzichten die een uitkomst waren van onderzoek in de NHL, de NBA, in de top van de sport in de VS. Deze inzichten paste ook meer bij mijn eigen ideeën. Ik ben niet zo van lief, leuk en aardig, sport mag ook gewoon hard zijn. Toen ik echter mijn eerste voorstelling van Positief Coachen zag, schrok ik. Ik zag mezelf. Mij, ons, werd een gigantische spiegel voor gehouden. Er werd in de voorstelling een trainer neergezet, die ik herkende. Er werd een vader neergezet die ik kende en dat was niet prettig. Ik dacht en denk goed na over hoe ik trainingen geef, hoe ik coach, over de opvoeding van mijn kinderen. Ik dacht dat nadenken en daar naar handelen goed genoeg was. De spiegel liet zien dat dit niet genoeg was.

Ik blijf nog steeds die trainer, die coach, die vader van zijn sportende kinderen die hoopt dat alles goed gaat, dat ze winnen en ik weet dat je daarvoor gewoon keihard je best voor moet doen, maar het is, net als dat jochie op de voetbalclub laatst over zijn trainer zei:
"Hij denkt verdomme dat wij Manchester City zijn!"

Denk na over wat je doet, houd je zelf regelmatig die spiegel voor, vraag feedback, deel jouw ideeën over training geven, over coaching met andere trainers en coaches. Blijf voortdurend leren, hard werken. Positief Coachen is niet voor watjes, is niet van de geitenwollen sokken, het gaat over het beste uit jezelf en de ander te halen.










dinsdag 28 februari 2023

Ongeleid projectiel

Gisteren bezocht ik een amateur voetbalwedstrijd, een bekerwedstrijd, een kwartfinale bekerwedstrijd. De wedstrijd was al meerdere keren afgelast, vanwege het weer.

De bezoekende ploeg had veel publiek meegenomen. Ik was iets later, maar hoorde van ver al het geschreeuw. De wedstrijd was net 10 minuten op weg, maar het stond al 2-1 voor de thuisploeg. Op het veld gebeurde van alles, maar het geschreeuw kwam van de supporters. De supporters van het bezoekende team waren niet gelukkig met de scheidsrechter en dat lieten ze merken. Ook op het veld liepen de emoties hoog op. De spelers van de uitploeg waren meer bezig met de scheidsrechter dan met het eigen spel. Hoewel de tegenstander een klasse hoger speelde keken ze dan ook snel tegen een achterstand aan en zelfs nadat zij de gelijkmaker binnen tikte, bleef het gemekker maar doorgaan. De scheidsrechter trok een aantal keren een gele kaart en ook een tweede doelpunt voor de thuisploeg was niet verbazend. Ondertussen op de tribune raakte supporters van de uitploeg in een ruzie met supporters van de thuisploeg. Een oude man, vader van een van de spelers van de thuisploeg werd, onheus bejegend. Er ontstond ook wat verbaal geweld tussen de supporters en de bank van de thuisploeg. De uitploeg ging er niet beter van spelen en ook kort voor rust kreeg de thuisploeg een strafschop.

Na rust bleek dat de coach van de uitploeg zijn licht geraakte spelers er uit had gehaald. Ook het supportersfront van de uitploeg bleek scheurtjes te vertonen. Een enkele supporter had het uitvak verlaten en had een plek elders langs de lijn opgezocht.
"Ik schaam mij werkelijk kapot, " vertelde een vader van een van de spelers van de uitploeg.
"Het helpt niet, je schiet er niets mee op!"

De supporters van de thuisploeg hadden na de rust vrij massaal gekozen om ook op de tribune plaats te nemen. De rust leek weer gekeerd. De uitploeg met na rust de nodige wissels, ging ook beter spelen. Minder commentaar op de scheidsrechter, minder geschreeuw vanaf de tribune. De vader had gelijk. Het ongewenste gedrag op het veld, langs de lijn, leidt niet tot betere prestaties. Het enige waar dit toe leidt is een escalatie van de agressie. De spelers op het veld zijn niet meer bezig met de uitvoering, met het voetbal. Wil je als supporters dus dat de spelers op het veld beter gaan spelen, houd je mond, bemoei je er niet mee.

Nu heeft de coach, invloed op de mater waarin zijn spelers gefocused zijn. Spelers hebben ook zelf  invloed hebben op de mate waarin zij gefocused zijn op de uitvoering, op het voetbal. Supporters kunnen hier ook debet aan zijn. Een speler presteert optimaal als hij gefocused is. Een team presteert optimaal als de individuele spelers bezig zijn met hun taak. Wil je dat je ploeg goed speelt, wil je dat ze winnen? Dan moet je als supporter er voor zorgen dat de randvoorwaarden op orde zijn, houd dus, als het spannend wordt, vooral je mond.





zaterdag 30 januari 2021

Avondklok

Al ruim een jaar zuchten wij onder een juk van Coronamaatregelen. Maatregelen als gevolg van een pandemie die zijn weerga niet kent. De vergelijkingen met de zwarte dood worden gemaakt, maar of die vergelijking helemaal opgaat is de vraag. Dichterbij is de vergelijking met de Spaanse griep, de Mexicaanse griep én Sars en Mers misschien beter te maken? 

Het kan aan de geschiedsschrijving liggen maar ik heb het gevoel dat infectieziektes elkaar in raptrempo opvolgen. Want voor het gemak vergat ik HIV en Ebola. Corona, of  te wel Covid19, heeft voor mij al veel impact gehad. Zo raakte ik als gevolg van Covid19 mijn baan kwijt. Door Corona hebben wij onze oudste zoon nu al ruim een jaar niet even kunnen knuffelen en vind ons contact uitsluitend online plaats. Het is overigens bijzonder om te merken hoe creatief je daarmee wordt. Zo ging ons Kerstdiner online. De laptop aan het hoofdeind van de tafel. Zo was hij er toch bij. 

Het virus kwam dichtbij, het schoonzusje van mijn broer kwam op de IC terecht. Veel collega's werden ziek en sommige zijn al maanden ziek. Naast dat ze nog steeds geen conditie hebben, geen trap kunnen lopen, hebben velen ook concentratieproblemen en geheugen problemen. Ik weet niet hoe het met u zit, maar dat soort klachten link ik niet direct aan een normaal griepje. Tot zover de feiten. Al zullen er op dit moment al mensen zijn die alles wat hierboven staat in twijfel trekken. 

Op dit moment worden, in ieder geval in een deel van de wereld, mensen tegen het virus gevaccineerd. Waar de productie van een vaccin soms jaren duurt, zijn er inmiddels verschillende vaccins beschikbaar. In verschillende landen is er, in een rap tempo, gewerkt aan de productie van een vaccin. Sommige landen zijn ook al vrij ver in het vaccineren van de bevolking, waarbij ik vermoed dat men in Israel, met militaire precisie het verst gevorderd is. Je zou je af kunnen vragen waarom het allemaal zo snel klaar is, of daar niet iets mis mee is. Waarom toch Bill Gates zo enorm veel geld steekt in die vaccins. Het zal je niet verbazen, dat doen mensen dan ook. Het idee dat in het vaccin een chip geimplanteerd wordt is in sommige groepen ook gewoon normaal gedachtengoed.  Ook de lockdown leidt tot achterdocht. De overheid will haar burgers breken. Het zelfstandig nadenken wordt stukje bij beetje ontmoedigd en op het eind volledig gebroken. De avondklok roept voor velen herinneringen op aan de Tweede Wereldoorlog. Nu loop ik tegen de 60 maar die oorlog is van ver voor mijn tijd. Zelfs onze publieke omroep noemde de avondklok vrij standaard Sperrtijd, om de link met de oorlog nog maar eens te leggen. Voor de mensen die al hun bedenkingen hadden, was de avondklok de druppel, de laatste fase in het breken van de mensheid. Daar moest tegen in verzet gekomen worden. Gevestigde politieke partijen als de PVV en FVD deden dit zelfs openlijk. Een gemeenteraadslid van de PVV op Urk riep openlijk op tot een opstand, waarna overigens zijn grote roerganger, nadat alles uit de klauwen was gelopen opriep het legen in te zetten tegen de opstandelingen. Na drie dagen van rellen poste FvD, let even op die laatste D, openlijk op om nog even vol te houden. De führer van deze fractie hield in de kamer daarna wijzelijk zijn mond. Sinds Trump wordt politiek op social media uitgevochten. Het maakt daarbij niet meer uit of het ethisch verantwoord is of dat waar is of niet. Je achterban geloofd het toch wel. De kracht van de herhaling. Als je informatie maar vaak genoeg deelt wordt het op enig moment voor waar aangenomen. 

Demonstreren, is een grondrecht. Iedereen mag aangeven als hij of zij ergens niet mee eens is. Er staat echter nergens dat een demonstratie aan bepaalde eisen moeten voldoen. Het is bij wet niet geregeld dat een demonstratie tegen overheidsbeleid altijd dient plaats te vinden op het Malieveld. Er is dan ook geen sprake van de inperking van de vrijheid van meningsuiting als een demonstratie op een bepaaalde plek op een bepaald moment, niet zo mogen plaatsvinden. Wat er ook gebeurd, waar je ook tegen wil demonstreren, de veiligheid en gezond van al die anderen die het weer  niet met jou eens zijn, zijn belangrijker. Wat je ook ergens van vindt, je bent niet alleen op deze wereld. Zo wordt ook het oproepen van het drinken van een kopje koffie, hoe onschuldig dit ook klinkt, een demonstratie van behoorlijke omvang waarbij de deelnemers zich niet hielden aan de veiligheidseisen, want tja daar demonstreerde ze juist tegen. Dat onschuldoge koffie drinken was niet zo onschuldig. De vrijheid waar deze mensen zo hard om riepen ging volledig in tegen de vrijheid van het overige deel van de samenleving. Vrijheid is niet onbeperkt en persoonlijk. Jouw vrijheid staat in relatie tot de vrijheid van de ander. Vrijheid betekent ook dat je rekening houdt met de vrijheid van de ander. Als de veiligheid en de gezondheid van de ander in het geding is, als gevolg van jouw gedrag, ben je ver over de grens gegaan. 



zondag 17 mei 2020

Cruciale beroepen

Eerlijk is eerlijk, ik had nog niet veel nagedacht over wat nu cruciale beroepen zijn en wat niet. Sterker nog, toen ik enkele jaren geleden mij midden in een reorganisatie bevond en de directeur mij vroeg of zij ook zonder mij zouden kunnen heb ik volmondig ja gezegd. Ik vind mij zelf niet onmisbaar. Aandacht voor de arbeidsomstandigheden kan je, zo vond ik, kan je prima organiseren zonder dat je ergens in de organisatie iemand hebt die overal op let. Ik heb eigenlijk best wel moeite met mensen die zich zelf enorm belangrijk vinden. Draait het dan alleen om jou, denk ik dan. In die zin vond ik de afgelopen weken de manier waarop Mark Rutte de rol van de premier van ons land invulde heel prettig. Hij had de eindverantwoordelijkheid voor het reilen en zeilen van ons land in de Corona crisis, maar  hij wees er continu op dat hij dit niet alleen deed en dat hij zich liet adviseren door derden. Zelf de premier van ons land kan het niet alleen.

De kroegen waren gesloten, de restaurant waren dicht en ook een filmpje zat er even niet in. Hoewel er best mensen zullen zijn die dit alles vreselijk gemist hebben, kwamen wij de dagen best door. Ook werden alle sportcompetities gestopt. Wat iedereen van afstand al zag aankomen, maar waar de KNVB en veel supporters niet aan wilde geloven, de eredivisie en de eerste divisie van het betaald voetbal werden gestaakt. Het was leiden in last, maar ook daar kwam iedereen wel over heen. Natuurlijk bewegen is enorm belangrijk en ja, een goede basis gezondheid is zeker in deze Corona crisis letterlijk van levens belang. Sport gaat echter over meer dan de competitie. Sport gaat vooral over bewegen en juist bewegen is gezond. Mensen die beweren dat het volk niets anders wil dan brood en spelen hebben de afgelopen eeuwen iets gemist. De scholen gingen dicht maar ook zonder onderwijs konden wij niet. Het afval zo maar aan de wegzetten is wat gebeurde maar het gewoon maar laten staan? Ook de vuilnisman bleek van levensbelang. In een wereld waar hygiëne plots niet meer overdreven, maar bittere noodzaak bleek, was ook de interieurverzorgster cruciaal. De boeren kregen tot voor heel kort overal de schuld van, maar wij kunnen niet zonder eten en ook de bakker, het wordt wat lastig. Het is moeilijk te verkroppen maar de grootgrutter uit Zaandam, wij kunnen niet zonder. Ik kan best zonder de kroeg. Ik kan zonder alcohol, maar een gewoon ontbijt.

Als alles achter de rug is, zou alles dan anders zijn? Zouden dan verpleegkundigen de belangrijkste beroepsgroep zijn? Zouden wij dan minder consumeren? Zouden boeren dan niet meer de paria zijn van de samenleving. Zouden verpleegkundige en verzorgende dan een goed salaris krijgen, zodat zij niet op de knieën hoeven voor een gratis reisje van de KLM? Zouden wij, als alles achter de rug is, alles samen doen, in plaats van alleen voor jezelf kiezen?



zaterdag 7 december 2019

De maakbare samenleving

In februari 2017 schreef ik een blog over de vuilstortplaats tegenover ons huis. Ik was niet per definitie tegen het scheiden van afval en het werken met een financiële prikkel om dat scheiden van afval, het bewust om gaan met afval te stimuleren. Ik had dus niet direct een stukje klaar liggen toen pal tegenover ons huis een Diftar container geplaatst werd. Het blog kwam toestand nadat bleek dat Diftar toch ook minder leuke kanten kende. Omdat er betaald moest worden voor iedere storting, probeerde de gebruikers niet één vuilniszak maar wel meer in een keer in de container te proppen en als dat niet lukte kon het gebeuren dat iemand met zijn volle gewicht in de container ging staan met als gevolg dat de container kapot ging. Het geen dan weer leidde tot het bijplaatsen van afval. De gemeente reageerde adequaat. De container werd vervangen door een robuuster model. Het ging daarna een tijd goed, tot ongeveer een jaar geleden. Plots werd er weer afval naast de container geplaatst. Dit bijplaatste gebeurde altijd 's nachts. Het afval trekt dieren aan, katten, soms vogels en ook ratten zijn al gesignaleerd.

Telkens maakte ik een meldin bij de gemeente. Een enkel keer heb ik ook de toezichthouder Openbare Ruimte gesproken. Bij elke melding diende zij op te draven en werd er gevraagd om handhaving. Het was dweilen met de kraan open, zo gaf men aan. De pakkans was bijna 0. Het failliet van het systeem. Als de pakkans zeer klein is kan je concluderen dat het bijplaatsen kennelijk loont, wamt wat is dan de winst van het systeem? Op dit moment vindt het bijplaatsen, noem het dumpen, van afval bijna dagelijks plaats. De toezichthouder, als ook de afvalverwerker rijden dagelijks hun rondes om te bekijken of er toch ergens nog gehandhaafd kan worden en om het gedumpte afval op te halen. Wat zou dat kosten? Aan de ene kant wil je de afvalberg reduceren en terecht. Aan de andere kant leiden de maatregelen tot een enorme berg aan frustratie, maar ook kosten en wat zou het dagelijks laten rondrijden van deze wagens doen met het milieu? Ik vroeg mij af of het systeem ooit wel eens is geëvalueerd en wat daar dan de uitkomst van was.

Tot slot las ik enige tijd terug een artikel in het magazine van de NVRD.  De NVRD verenigt de Nederlandse gemeenten en hun publieke bedrijven die verantwoordelijk zijn voor het afvalbeheer en het beheer van de openbare ruimte. Zij ondersteunen hen bij het bereiken van hun doelstellingen en brengen professionals bij elkaar. Een prima club lijkt mij. In het bewuste artikel werden de gemeente Uden en de gemeente Peel en Maas opgevoerd. Binnen deze gemeentes realiseert men een afvalreductie, die zelfs onder de landelijke doelstelling ligt en dat zonder Diftar.

Wat zou de gemeente doen met deze informatie? Iemand noemde Diftar laatst het Heilige Huisje van de gemeente. Het kan toch niet zo zijn dat een gemeente verpaupering van een woonwijk accepteert en de eigen systemen niet tegen net licht wil houden?

Dit is Diftar:

































woensdag 15 mei 2019

Fakenews

De actie van dierenactivisten in Boxtel liet de gemoederen hoog oplopen. De een vond het een volstrekt legitieme actie, want er was van alles mis in de veeteelt. De ander vond het allemaal linkse gekkies die zich vreselijk hadden misdragen. In de slipstream van de aanname dat dierenactivisme een linkse hobby is, waren ook rechters zouden behoren tot de linkerkant van de samenleving.
Op mijn vraag of dierenactivisme echt een linkse hobby, of niemand van Dion Graus gehoord had, kreeg ik te horen dat die een eenling was, een uitzondering. Ook Brigitte Bardot, voormalig actrice, dierenactiviste en fanatiek aanhanger van het Front National was echt een uitzondering en Jort Kelder? Nog nooit van gehoord. Een artikel uit het NRC waarin te lezen was dat het dierenactivisme steeds meer een rechtse hobby was, werd niet serieus genomen. Mijn gesprekspartner las immers, uit principe geen NRC. Hierin alleen fakenews. Mijn gesprekspartner las de Telegraaf, de krant van Wakker Nederland.

Aan de andere kant mensen die de activiteiten van Meat the Victim wel begrepen en het slechts een geweldloze actie vonden voor het goede doel. Dat wij Inspecties hebben in ons land om wantoestanden op te sporen en te vervolgen, dat ging er niet in. Rapporten van deze instanties werden niet geloofd. Hierin alleen maar Fakenews. Een rapport uit 2013 waarin dierenwelzijnsorganisaties Varkens in Nood en Dier & recht beschrijven dat veehouders zich minstens 2,7 miljard keer niet aan wettelijke regels voor de zorg aan dieren hebben gehouden ging er in als Ketellapper.

De dierenactivisten speelde voor eigen rechter, maar ook de sympathisanten die de boer kwamen steunen, speelde voor eigen rechter. Bij beide partijen een grenzeloos gebrek aan vertrouwen dat de instanties die hier voor zijn, het goed op zouden kunnen lossen.

De tijd dat je geloofde wat er in de krant stond, dat het journaal een kwaliteitsmedium was, ligt ver achter ons. Wat iedere willekeurige burger op het wereldwijde web dropt wordt geliket, wordt neut zelden voor waar aangenomen. Ik doe daar ook aan mee. Een like op een blog is fantastisch, een reactie is nog veel mooier. Je moet zoveel mogelijk vrienden en likes hebben, anders tel je niet mee. Mensen met heel veel vrienden, de influencers, kunnen zeggen, schrijven wat hen goeddunkt. Mensen hebben een dagtaak met het bevestigen, dan wel het ontkrachten van de mening van de ander. De nuance is volledig zoek.Er lopen door onze samenleving meerdere scheidslijnen waarbij mensen diametraal tegenover elkaar staan. De oude tegenstelling tussen links en rechts, met daar tussen een centrum is verdwenen. Het zoeken van compromissen wordt steeds lastiger. De wijze waarop de Brexit al struikelend door het Britse parlement liep, is daar een voorbeeld van.

Wij hebben allerlei problemen op te lossen. Of het nu plaatselijke problemen zijn, landelijke problemen of het gaat over mondiale problemen, het staat in geen verhouding met de tegenstellingen in ons samenleving en het onvermogen om daar samen uit te komen.


Related image

dinsdag 6 februari 2018

Egoïsme

Soms zijn er van die dagen dat ik heel verdrietig wordt.Verdrietig om zo veel egoïsme. Als mensen nu iets roepen omdat men gewoon niet beter weet oké, maar als het egoïsme omgeven wordt door echte non argumenten, als men er werkelijk van alles bij haalt om het eigen egoïsme ter verbergen, dan word ik daar niet eens meer boos over. Daar word ik echt verdrietig van. Ik heb het dan over de nieuwe Donorwet. De onzin die op social media over ons heel gerold wordt. De diep paranoïde reacties, alsof de overheid onze lichamen zou kapen, het is bizar. In een echt oprecht serieuze reactie wordt hier dan aan toegevoegd dat in de huidige regering nog fatsoenlijke mensen zitten. Mensen die nog wel te vertrouwen zijn, maar stel dat er ook iemand als Trump komt.... volgt er dan uiterst serieus.


Afbeeldingsresultaat voor paranoia



zaterdag 4 november 2017

Op een voetstuk

Een goede kennis van mij verzuchtte dat zij helemaal ontdaan was door de rel die rond haar gedroomde steracteur was ontstaan. Kevin Spacey wordt ook per direct uit de serie House of Cards geschreven. Hij zal wel ergens in een onbekend ver land neerstorten en nooit meer gevonden worden. Zo eenvoudig gaat dat. Mijn favoriete acteur, Dustin Hofmann bleek ook niet zo ideaal te zijn dan dat ik dacht. Weinstein, ik kende de man niet, maar bleek de kroon te spannen en ging hen nog voor en o-ja Bill Cosby was daar ook nog. Blauw gelachen om de Cosby show maar dat is nu wel een soort gylty pleasure. Weten wij wat Cosby bij daar bij andere in de koffie heeft gedaan? Na Strauss Kahn, bleken ook in het Brits lagerhuis enkele, bekende kopstukken danig van hun voetstuk te vallen.  In Schaarsbergen dachten enkele leidinggevende dat zij met enkele nieuwe rekruten wel zo'n beetje alles konden uithalen wat in hun brein naar voren kwam, waarbij zij er ook nog mee weg konden komen. Wat al deze incidenten gemeen hebben is dat al deze daders het idee hadden dat ze er mee weg konden komen.Niemand durfde er iets aan te doen, bang niet geloofd te worden, bang voor de eigen carrière, bang voor alles. Daders zeiden soms ook letterlijk dat ze niet van tegenspraak gediend waren en dat een klacht niet goed zou zijn voor de carrière van het slachtoffer. Soms ook wordt ongewenst gedrag zelfs na afloop goed gepraat. Diekstra gaf bij Pauw laatst aan dat wat hem betreft bepaalde vormen van onaangepast gedrag er nu eenmaal bij hoorde. Dat de militaire vakbond nu plots pleitte voor het afschaffen van ontgroeningen in het leger, dat was zo overtrokken. Ja, want het leger moest echte kerels van je maken. Geen watjes die aan het front hard weglopen. Het is het niveau bedrijfsvoering uit de tijd van de trekschuit en de veenstekers.

Ik denk dat wij mensen wat minder op een voetstuk moeten plaatsen. Mensen zijn niet onfeilbaar. Als wij mensen wat minder op een voetstuk plaatsen, kunnen ze ook makkelijker aangesproken worden en zien wij sneller wanneer het fout dreigt te gaan. Uit de geschiedenis weten wij al langer wat er kan gebeuren als mensen verheerlijkt worden, wanneer zij zelf gaan geloven dat zij superieur zijn. Een beeldenstorm avant la lettre


woensdag 4 oktober 2017

Zonder staat


Gisteren was het referendum in Catalonië. De regering van de autonome regio wilde haar burgers vragen hoe zij aankeken tegen het uitroepen van de onafhankelijke staat Catalonië. Ik moet zeggen dat een referendum te prevaleren is boven een gewapende strijd, zoals wij die lang in die andere autonome regio in Spanje hebben gekend. De Spaanse regering dacht daar anders over. Het resultaat weten wij, honderden gewonden, waarbij de premier van Spanje het hield op proportioneel geweld.  Natuurlijk kwam het geweld de separatisten niet verkeerd uit. Een slechtere PR kon de Spaanse regering niet hebben. Rajoy lijkt zijn hand te hebben overspeelt. Het activistische Podemos eiste dat Rajoy direct zou aftreden. Zij zien hem als de hoofdverantwoordelijke voor de ongeregeldheden. De partij hoopt ook dat de sociaal democraten een motie van wantrouwen tegen Rajoy zullen steunen. Zo heeft iedereen zijn eigen politieke agenda. Europa hield zich in eerste instantie opvallend rustig, totdat zij, Timmermans voorop, hun steun voor de Spaanse regering uitspraken. Ook dat is niet heel erg vreemd want veel landen in Europe hebben wel een gebiedsdeel dat, net als Catalonië, zich zou willen afscheiden. Zo streeft Lega Nord al jaren naar een zelfstandig Padanië. Zouden de Venetianen het rijk van de Doge toch heel graag in ere herstellen. Willen veel Vlamingen zelfstandig verder zonder de Walen. Het Brexit referendum was voor de Schotten het moment om ook een referendum op te tuigen waarin het afscheiden van Engeland voorgelegd zou gaan worden. In Frankrijk willen de Corsicanen als sinds mensenheugenis loskomen van Frankrijk en ja ook in Friesland zijn mensen die grensposten willen op de Afsluitdijk. Ik vergeet dan, voor het gemak de Basken omdat het daar nu net was minder hectisch is, maar het doel van de Eta was natuurlijk ook een zelfstandig Baskenland. Dat zal ook de reden zijn dat Rajoy zich zo hard opstelt, want als de geest in Catalonië helemaal uit de fles is, dan zouden de Basken zo maar het voorbeeld kunnen volgen en dan blijft er van de monarchie van koning Felipe weinig meer over.


In juni van het afgelopen jaar werd ik door de Standaard Boekhandel in België genomineerd met een blog over Europa Het Principe van de celdeling  Aan de hand van het principe van de celdeling probeerde ik mijn visie op Europa duidelijk te maken. Ons lichaam is niet een grote cel. Wij bestaan uit miljoenen cellen. Al deze cellen hebben een celwand en een kern. Europa bestaat geografisch en cultuur-historisch uit 51 landen. Hiervan zijn er 28 lid van de EU. Europa is geen land, hoe graag sommige dat ook zo willen zien. Europa is dus niet een land, hoe graag wij dat ook zo zouden willen zien. Sterker nog, al die landen die samen het orgaan Europa vormen, bestaan soms ook uit weer andere min of meer autonome regio's dan wel naar autonomie strevende regio's. Al die autonome en naar autonomie strevende regio's hebben een kern, dat waarom ze naar autonomie streven of al min of meer autonoom zijn. Veelal heeft dit een cultuur historische achtergrond. Zo spreken de Basken een werkelijk andere taal dan de rest van Spanje. Ook de Schotten hebben een lange geschiedenis van veldslagen met de Engelsen, voordat zij ingelijfd werden in het Engels koninkrijk. Ons lichaam is opgebouwd uit miljarden cellen die door middel van celdeling oude en beschadigde cellen vervangen. Wanneer er in deze celdeling iets mis gaat ontstaan cellen die minder functioneel zijn. Dit noemen wij kankercellen. Naast de specifieke klachten van zijn soort, geeft kanker ook een meer algemeen ziektebeeld, onder andere vermagering, vermoeidheid en een verminderde afweer. Als wij deze metafoor nu eens los laten op het beeld Europa. De landen zijn dan de cellen van het orgaan EU. Je zou dan in veel landen kunnen spreken van een woekering van cellen, want waarom maken Baskenland en Catalonië deel uit van Spanje? Was dit historisch altijd al zo? Waarom hoort Schotland bij Engeland? Je zou kunnen spreken van een foutieve celdeling. Er zijn cellen die buiten proportioneel gegroeid zijn. Je zou de vergelijking met de foutieve celdeling door kunnen trekken. Net als bij het eerder beschreven ziektebeeld, je zou kunnen stellen dat er ook binnen het orgaan Europa sprake van een verminderde afweer. Wij krijgen binnen Europa veel op ons bord. Daar is prima mee te dealen, maar dat wordt binnen een orgaan dat op zich zelf al ziek is, bijna niet meer te doen. Er komt weerstand en de afweer neemt nog verder af.

Wat is nu het medicijn tegen deze ongeleide, foutieve, celdeling? Moeten wij in het orgaan Europa dan niet groeien? Moeten wij ons terugtrekken binnen onze eigen grenzen, onze eigen cel? Ik zou denken van niet. Wij zijn gegroeid omdat onze cellen bleven delen. Er was in dit format wel een basis gedachte, namelijk dat de cellen allen een celwand kende, een celkern en dat ze min of meer gelijkvormig waren. Op detail konden ze wel verschillen natuurlijk, maar dat kan in Europa ook. Ik wil dan ook pleiten voor schaalverkleining, maar wel schaalverkleining met als doel te groeien. Ik zou zeggen dat de basis voor een Europa is dat wij erkennen dat er autonome regio's zijn. Als Jüncker het heeft over dat het nu het ultieme moment is, als het gaat over het ijzer smeden als het heet is, dan moet hij het hebben over het herdefiniëren van die landsgrenzen. Ook zal er een andere vorm van samenwerking tussen al die kleinere cellen van het orgaan Europa moeten ontstaan. Alleen dan kan Europa groeien en zal het de problemen die het voor zich krijgt kunnen oplossen. 


      

woensdag 5 april 2017

Zinvol geweld


Enkele dagen geleden werden twee Arnhemse jongens, die hand en hand liepen, in elkaar geslagen. Een van de, overigens nog erg jonge daders, had een betonschaar bij zich. Hoe vreemd is dat. Ik vind het geen de jongens in Arnhem is overkomen echt vreselijk. Aanpakken de rotjochies die dit op hun geweten hebben. Hoe jong zo ook zijn. Maar waarom er nu onderscheid gemaakt moet worden tussen zinloos geweld tegen homo's en het kennelijk minder zinloze geweld tegen anderen? 
Dat ontgaat mij volledig. Volgens mij is elk geweld tegen een ander zinloos. Door nu eens geen onderscheid te maken in de een of andere motivatie, maakt dat de vervolging ook makkelijker. Dan hoeven wij niet te bewijzen dat het de dader te doen was om de geaardheid van het slachtoffer, de etnische afkomst of wat voor motivatie de dader ook maar bedenkt. Geweld tegen een ander kan nooit, maar dan ook nooit toegestaan worden. Tot zover mijn berichtje op Facebook. Het werd uitgebreid geliked  en gedeeld. De discussie brak los. Merendeel waren de lezers het eens. Toch bleek ook dat de waarheid genuanceerder was. Mij werd voorgehouden dat de motivatie wel degelijk meegewogen moet worden in de strafmaat. Met korte halen, werd gesteld dat een moord, dan ook 15 jaar zou moeten betekenen en dat de man die geholpen had bij de euthanasie op zijn moeder, dus ook veroordeeld zou moeten worden.

Waar ik in aanleg juist gereageerd had uit mededogen, omdat ik werkelijk geen verschil zie  tussen het geweld tegen homo's, het geweld tegen mensen van een andere etnische achtergrond of een ander geloof. Ik vind dat er ook geen enkele rechtvaardiging is tussen het geweld dat plaatsvindt tussen groepen stomdronken mensen of het geweld tussen voetbalsupporters. Er bestaat in mijn ogen geen zinvol geweld. Waar het om ging was de strafmaat. Iemand kan iets per ongeluk doen of expres. Als iemand dag in dag uit, jaar in jaar uit, geschopt en geslagen wordt dan zou je kunnen voorstellen dat er ergens een grens is bereikt, dat het slachtoffer dan terugslaat of nog erger. Als sprake is van uitzichtloos leiden. als het leven geleefd is, er is werkelijk geen andere uitweg en iemand wil helpen aan deze lijdensweg een eind te maken. Laat het gebeuren. Een vrouw die, na jarenlange mishandeling haar echtgenoot om het leven brengt vind ik een stuk lastiger. Natuurlijk is hier enig begrip voor op te brengen, niets menselijks is ons vreemd. Toch gaat deze vrouw op de stoel van de rechter zitten. De vraag is of dat de juiste weg is. 


Ik heb een christelijke opvoeding gehad. Met name het Oude Testament kwam herhaaldelijk terug. In dat Oude Testament kan je ook de Tien Geboden terugvinden. In deze, slechts 10 regels, staat ook ergens de zin "Gij zult niet doden"

Deze 10 geboden zijn in de loop der eeuwen nogal onderhevig aan erosie. Wat voor Joden nog altijd de zevende dag is, is dat voor het leeuwendeel van de christelijke wereld al niet meer. Ook het doden van de ander is onder bepaalde omstandigheden nog te begrijpen. Na mijn christelijke opvoeding, of eigenlijk al ten tijde dat ik nog thuis woonde heb ik mij afgekeerd van het geloof of in ieder geval van de doctrine die kerken normaliter kenmerken. Ik heb verschillende kerken en geloofsgemeenschappen bezocht en zij kenmerken zich allemaal door een strak geleidde centrale organisatie met de daarbij behorende normen en waarden. Dit stond mij tegen. Voor mij is geloven iets heel persoonlijks. Ik wil het onderwerp van geweld, of dit nu zinloos of onder omstandigheden wellicht ook zinvol kan zijn vanuit een andere invalshoek benaderen, namelijk die van het groepsproces. Timoty Leary leerde ons dat elke actie een reactie uitlokt en dat deze reactie weer een nieuwe reactie uitlokt. Op deze wijze ontstaan gedragspatronen, ontstaan rollen. Slechts een aspect hieruit is dat geweld, geweld uitlokt. In een van de reacties op mijn bericht werd benoemd dat het geweld dat de Canadezen en Amerikanen, bij de bevrijding van Europa, midden vorige eeuw, waarschijnlijk anders dachten over de mate waarin geweld nu zinvol was of niet. Ik denk dat ik, met terugwerkende kracht ook blij was met dit geweld. Ik was anders waarschijnlijk niet geboren. Voorafgaand aan de Tweede Wereld oorlog, kende wij de Eerste Wereld Oorlog. Een oorlog waarin Duitsland eveneens een prominente rol vervulde. Aan het einde van deze oorlog werd, in de Vrede van Versailles, Duitsland in een soort dictaat opgelegd wat er zou gebeuren. Tenminste, zo werd dit, in delen van de Duitse bevolking ervaren. Duitsland diende het nodige aan land af te geven en mocht ook geen lid worden van de juist opgerichte Volkerenbond. In de jaren na de Eerste Wereld Oorlog, ontstond in toenemende mate onvrede. Onvrede waarop ene Adolf Hitler op inspeelde. Zie hier de voedingsbodem voor de Tweede Wereld Oorlog. Een actie, leidt tot een reactie, wat weer leidt tot een nieuwe reactie. Het geweld van de Amerikanen en de Canadezen, nodig om ons te bevrijden vond zijn oorsprong in het geweld van een ander. Geweld roept geweld op. In een van de reactie's werd IS aangehaald. IS ontstond in de slipstream van de Golfoorlog. Een oorlog waarbij wij, van het vrije westen, Irak binnen vielen omdat Saddam Hussein een gevaar vormde. Hij zou de beschikking hebben over biologische wapens. Wapens die uiteindelijk niet werden gevonden. Een motivatie die heden ten dage zou vallen onder de term alternative facts. Het verbaasd in ieder geval mij niet dat IS een heel aantal commandanten telt dat ook in het leger van Saddam actief was. Geweld roept ook hier geweld op. Was Hussein dan een leuke vriendelijke man, alles behalve. Ook hij gebruikte geweld, iets waar bijvoorbeeld de Koerden alles over kunnen vertellen. Ook viel Hussein buurland Koeweit binnen. Wat leidde tot de 1e golfoorlog. Ook hier riep geweld, geweld op. Een trauma in de Amerikaanse geschiedenis is de Vietnam oorlog. Hier viel het communistische Noord Vietnam, het door de amerikanen gesteunde Zuid Vietnam binnen. In reactie hierop, viel Amerika Vietnam binnen, wat dus desastreus afliep. Het zou goed zijn om ons dat te realiseren voordat wij weer met olifantenpoten door een porseleinkast denderen.

Bestaat er dan geen zinvol geweld? In mijn ogen bestaat dit wel degelijk. Wij zijn nu eenmaal niet allemaal volledig vrij van testosteron gestuurde driften. Ik denk echter wel dat het goed zijn zijn om dit niet bot te vieren om een ander. In het verlengde van wat dan wel zinvol geweld zou kunnen zijn, nog even terug naar een andere reactie die ik kreeg. Iemand memoreerde aan de Euthanasie wet en dan specifiek de man die recent voor de rechter moest verschijnen omdat hij zijn moeder, die uitzichtloos leed, voor wie het leven werkelijk geleefd was, te helpen. Nu staat streng christelijk Nederland op zijn achterste benen. Hierbij vallen zij terug op het eerder genoemde gebod. Iets wat ik vanuit die invalshoek nog kan begrijpen ook. In de Bijbel wordt er op meerdere plekken melding gemaakt vaneen dergelijk uitzichtloos leiden. In al deze situaties wordt er een wonder verricht. Wellicht zou het mogelijk zijn wij, om tegenstanders van deze wet tegemoet te komen, afspreken dat er een soort letterlijke deadline komt. Is er voor een bepaalde tijd geen wonder verricht, dan is euthanasie toegestaan. Met iets meer fantasie zou je zelf kunnen stellen dat de hulp die deze man, zoon, aan zijn moeder gaf het wonder was. Persoonlijk vind ik dit zinvol geweld.

Tot slot nog even iets over het thema de strafmaat. Ook daarover kreeg ik reacties. Mijn reactie van zeg 7 regels, was een directe oproep om het strafrecht te herzien. Nu was dit niet in deze mate tot mij doorgedrongen, maar nu ik toch bezig ben. Ja, laten wij nu eens geen onderscheid maken in de motivatie's tot geweld. Laten we eens nadenken over wat wij nu als zinloos geweld zien en wat dan nog als zinvol overblijft. Ik denk namelijk dat het een man uit Centraal Afrika die in Amsterdam in elkaar wordt geslagen zich net zo beroerd voelt als de twee hand in hand lopende mannen in Arnhem. Ik denk dat ik mij ook uitermate beroep zou voelen als ik met mijn Feyenoord shawl langs de Arena loop om daar door een stel doorgesnoven Ajax supporters lens getrapt te worden. Een vrouw die haar man vermoord, nadat hij haar jaren lang heeft mishandeld, dat kan je begrijpen maar gaat zij niet op de stoel van de rechter zitten? In sommige streken van een land als Albanië kennen wij nog de bloedwraak. Een moord mag door de familie van het slachtoffer, met gelijke munt terugbetaald worden. In een wereld waarin geweld beantwoord wordt met geweld is het lastig leven. Misschien is de acceptatie van geweld gewoon een weeffout is ons DNA? 




zaterdag 19 november 2016

Trump

Donald Trump is gekozen tot president van de Verenigde Staten. De wereld weet even niet hoe ze het hebben. Hoe kon dit nu gebeuren? Hoe kon een zich zelf respecterend volk de lokale dorpsgek tot president kiezen? Donald Trump de man die een muur op de grens met Mexico wil bouwen. De man die alle moslims over een kam scheert en wegzet als misdadigers. De man ook die vrouwen als lustobject ziet. Een man die de opwarming van de aarde, anno 2016, nog als een leugen ziet. Een multimiljonair die zo narcistisch is dat zijn naam bovenop al zijn gebouwen staat. De man die belastingontduiking tot een basisvaardigheid heeft ontwikkeld. Natuurlijk is het kiessysteem debet aan zijn verkiezing. Natuurlijk behaalde Clinton effectief meer stemmen en natuurlijk was de timing van het heronderzoek van de FBI op z'n minst opmerkelijk, maar dan nog. Achteraf klagen over het systeem en over de FBI is mosterd na de maaltijd. Dan had je moeten realiseren toen het nog kon.

zaterdag 2 juli 2016

Lof der Zotheid

Nog niet zo heel lang geleden kleurde mijn timeline in de kleuren van de regenboog. Een of andere onverlaat had in Orlando een bloedbad aangericht, in wat in de media al direct als een homoclub werd aangemerkt. De link met IS werd gelegd, want in een poging om de wereld tot overzichtelijke eenheden te reduceren is het makkelijk om de wereld zwart wit te zien. Weer later werd de suggestie gewekt dat er bij de schutter wellicht sprake was van een late comming-out, want er moet toch een verklaring zijn.

Waar ik mij echt over verbaasd heb is dat het géén moment ging over een meervoudige moord op onschuldige mensen, uitgevoerd door een mens. Waar ik mij ook over verbaasd heb ik dat direct ná de moord er mensen riepen dat het goed was dat deze mensen vermoord waren. De schutter opereerde uit naam van God. Nu geloof ik echt dat er meer is tussen hemel en aarde, maar het was op z'n minst bijzonder dat de mensen die direct de link legde met IS nu ook de schutter linkte aan de hand van God. Een bijzondere combinatie.

zaterdag 25 juni 2016

Helden

Een held is een persoon die, wanneer hij of zij geconfronteerd met gevaar en rampspoed of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betoont voor een grotere zaak. Aanvankelijk had dit heldendom vaak te maken met strijd of het uitblinken in iets, maar later werd dit uitgebreid tot een meer algemeen moreel uitblinken. Ik vind, persoonlijk, mensen die tegen wil en dank, hun eigen weg gaan, zonder dat zij zich door iets of iemand van afgebracht kunnen worden, ook helden. Mensen die, juist door de weg te gaan die zij moeten gaan, in staat is om er straks, nog beter, voor anderen te zijn. Om in weerwil van alle tegenstand voor jezelf te kiezen, dan ben je heel sterk, dan ben je een held.

In mijn beleving zijn naast de eerder genoemde helden nog een derde soort 'held'. Ik zou dit de valse held willen noemen. Deze mensen plaatsen zich zelf in het centrum van de aandacht. Zij wijzen de weg. Zij weten waarheen. Waar het deze 'helden' in werkelijk omgaat is het eigen welbevinden. Het zijn de rattenvangers van Hamelen. Mensen geloven de verhalen, vinden de toon van de muziek aantrekkelijk en lopen gedwee achter hem aan. Kenmerkend van deze rattenvangers is dat zij hun gehoor continu bevestigen in hun ongenoegens, zonder met werkelijke oplossingen te komen. De oplossingen zijn vergezichten van een wereld die niet bestaat. Een wereld die voorbij gaat aan de ander, een wereld gericht op alleen in plaats van samen. Mensen lopen achter deze rattenvangers aan omdat zij de wereld simplificeren. Zij ordenen de wereld op een dusdanige wijze dat iedereen het zou kunnen snappen. De wereld wordt zwart-wit voorgesteld, de oplossingen simpel. De wereld is echter niet zwart-wit en de oplossingen zijn niet simpel.

De ware helden zijn die mensen die een reëel beeld van de toekomst weten te schetsen. De ware helden zijn zij die eerlijk zijn en niet zeggen dat het een makkelijk pad zal zijn. De ware helden zijn zij die in weerwil van alles een keuze voor dat moeilijke pad kunnen maken. De ware helden zijn zij die mensen samenbrengen. De ware helden zijn zij die met werkelijke oplossingen komen.



zaterdag 4 juni 2016

Het principe van de celdeling

Niet alleen de Republikeinen hebben moeite met hun presidentskandidaat. Uit contacten met familie in de Verenigde Staten bleek dat ook de conservatief Christelijk Democraten een probleem hebben met hun kandidaat. De republikeinen hebben moeite met Trump's economische ideeën als ook het feit dat Trump enkele waarden waar de Verenigde Staten voor staat in de uitverkoop doet. Clinton daarin tegen is de eerste democratische presidentskandidaat die niet Christelijk genoeg zou zijn. De Amerikanen zitten met een probleem. Een achternicht schreef mij afgelopen week de volgende woorden:

"It is the hardest part about being a Christian who is also a conservative Democrat in America. Being on staff at the church, I try to be careful, but I know that most don't have the same political views as me. They think Hillary Clinton is evil, and that Barack Obama is evil and Muslim."

Net als bij Wilders lijkt de aanhang van Trump te groeien naar mate hij negatiever in het nieuws komt. Net als in ons land weet Clinton het antwoord op al die negativiteit niet te vinden en verviel zij, tot gisteren, in het geven van uiterst gedetailleerde inhoudelijke antwoorden. Antwoorden waar ook de onderkant van haar eigen achterban niets van begreep. Waar wij in ons land nog kunnen kiezen uit meerdere partijen kunnen de Amerikanen bij de presidentsverkiezingen uiteindelijk maar kiezen uit twee mensen van twee partijen. Af en toe wil zich nog een onafhankelijke kandidaat melden in de strijd, maar veelal zal het gaan om twee mensen die beide een partij vertegenwoordigen. In Amerika ben je of Democraat of Republikein. Of je bent voor, of je bent tegen. Na de aanslagen op 9/11 zei Bush het ook letterlijk: 'You're either with us, or against us!' Dit was de wereld waarin hij was groot gebracht en dit was het beeld dat hij de wereld oplegde. Er was geen ruimte voor iets anders.

In werkelijkheid is de wereld, ook in de VS, niet zwart wit. De problemen waar conservatief Christen democraten in de VS tegen aanlopen is hier een voorbeeld was. De nuance is echter zoek. Misschien is nuance in een en zich steeds verder globaliserende samenleving iets te veel gevraagd. Misschien hebben wij het nodig, door zwart wit te denken, om overzicht te scheppen in de chaos? Misschien is een wereldbeeld waarin je voor of tegen bent wel zo makkelijk? Ik merk dat de moeite die ik heb met de polarisatie, de laatste tijd een terugkerend thema is voor mij. De afstand tussen voren en tegen wordt steeds groter. Zo groot dat het bijna niet meer te overbruggen lijkt. Wij weten elkaar, op menselijk niveau, niet meer te vinden.

Onze wereld wordt, figuurlijk gezien, ook steeds groter. Wij moeten de grote problemen ook wereldwijd oplossen, anders zou het niet lukken. Hier zit een kern van waarheid in. Een probleem als het broeikaseffect is niet op te lossen als wij dat niet allemaal doen. Een probleem als terrorisme lijkt ook wereldwijd opgelost te moeten worden. Opvallend aan alleen al deze twee knelpunten is dat wij het niet gezamenlijk oplossen. Elke speler op het wereldveld heeft zijn eigen agenda en op een of andere manier weten zij niet tot elkaar te komen. Wellicht is het veld te groot? Weten wij te weinig van de ander om ook werkelijk tot elkaar te komen?

100.000 miljard cellen

Ons lichaam bestaat uit ongeveer 100.000 miljard cellen. Elk menselijk wezen is voorgekomen uit één cel! Deze cel splitst zich niet in nieuwe onafhankelijke organismen, maar splitst het zich om een embryo te vormen. Wij gaan als mens dus, via celdeling, van 1 naar ruim 100.000 miljard cellen. Elke cel is opgebouwd uit dezelfde delen, waaronder een celkern en een celmembraan. In een cel vinden wij verder het DNA terug. Cellen zijn redelijk zelfvoorzienend. Bij iedere celdeling, als er een cel bijkomt, zal deze weer bestaan uit dezelfde onderdelen. Nu kan er, door invloeden van buitenaf, sprake zijn van een probleem in de communicatie tussen de cellen, de celgroei waarbij de besturing van de cellen wordt verstoord. Als gevolg hiervan kan er sprake zijn van een verzwakking van het immuunsysteem. Wij zijn ziek.

Als wij het principe van de celdeling nu eens toepassen op ons systeem. In plaats van een ongebreidelde schaalvergroting waarbij wij vergeten te denken aan ons DNA, vergeten hoe belangrijk de celkern is. Telkens als er een cel bijkomt, regelen wij eerst deze onderscheidende onderdelen. Nu bestaat ons lichaam,uit 100.000 miljard cellen. Wij groeien uit tot een volgroeid mens. Wij zijn geen eencellige wezens. Om te groeien deelt een cel zich. Wij zijn een optelsom van miljarden cellen. Dit zou, als wij dit vertalen naar de wereld waarin wij leven, pleiten voor een schaalverkleining in plaats van een schaalvergroting. Een schaalverkleining waarin het doel is te komen tot een volwassen lichaam. Dit geldt voor onderwijs, voor de zorg maar ook voor zoiets als bijvoorbeeld Europa.

Binnen ons lichaam is ruimte voor een enorme diversiteit. Als wij het principe van de celdeling toepassen op onze wereld is er ook meer ruimte voor diversiteit. Het principe van de celdeling zal ook leiden tot een andere manier van communiceren. Wij staan dichterbij elkaar, zullen elkaar beter begrijpen.


Eencellig

Onze huidige maatschappij leidt er toe dat mensen in het geheel geen schaalvergroting willen. Zij willen het liefst als eencelligen voort blijven leven. Zij zijn ook niet in staat te delen. Dit leidt niet tot een verbetering van de wereld waarin wij leven. Laten wij, met inachtneming van het feit dat er ook mensen zijn die geen veranderingen willen, nadenken over een maatschappij waarin iedereen welkom is, waarin iedereen gelukkig is. Het zou zo de moeite waard zijn. Ik geloof hier wel in!






Meer lezen?

Het principe van de celdeling in praktijk

woensdag 6 april 2016

Referendum

Vandaag voor het eerst van mijn leven niet gestemd. Vandaag kunnen wij stemmen voor of tegen het Associatieverdrag met de Oekraïne. Een verdrag waar al 21 landen in de EU voor hebben gestemd. Het gaat daarbij ook niet over een correctief referendum maar een raadgevend referendum.

Nu ben ik zeer voor referenda, maar het toeval wil dat het de aanvragers van dit referendum in het geheel niet om de Oekraïne gaat. Geenstijl heeft in het geheel geen belangstelling in de Oekraïne laat staan het Associatieverdrag. Het hele referendum is op de eerste plaats gericht tegen de EU, maar dat is nog positief geformuleerd. Het gaat Geenstijl voor de volle 100% om Geenstijl. Het gaat om het verwerven van een marktpositie. De Telegraafmediagroep, de eigenaar van Geenstijl, wilde af van deze club mensen en wat kan je dan het beste doen, de sprong voorwaarts maken. Mensen die vandaag stemmen weten voor een groot deel niet waar het land Oekraïne ligt. Ook dat maakt hen niet uit. Een stem tegen is ook geen stem tegen de Oekraïne, het is een stem tegen de kaasstolp met de naam Den Haag. Het is een frustratiestem. Positiever geformuleerd, het is een stem tegen, een angststem. Stem je voor het Associatieverdrag, dan is Vladimir Poetin hier niet blij mee en dan zou er wel eens oorlog kunnen komen. Nu was het dezelfde Vladimir Poetin die, volgens vele van deze angststemmers, achter het neerhalen van de MH17 zat. Dat zijn wij voor het gemak even vergeten. De voorstemmers zijn over het algemeen liberaal en zien economische kansen. D'66 voorop komt hier ook openlijk voor uit.

woensdag 16 september 2015

Overzee

Het beeld van de verdronken peuter op een strand in Turkije schokte de hele wereld. Het jongentje was al vier jaar met zijn ouders onderweg. Op weg naar de vrijheid, op weg naar Canada. Dagelijks wagen honderden mensen, in gammele bootjes de overtocht richting het gedroomde Europa. Een Europa dat in het geheel niet op deze mensen zit te wachten. De vreemdelingenhaat is salonfähig, alsof mij sinds de jaren veertig van de vorige eeuw niets hebben geleerd. Volgens een aantal Nederlandse parlementariërs zitten er in al die gammele bootjes terroristen die uit zijn op het vernietigen van onze Christelijke tradities. Het jongenje van 3, dat aanspoelde op het strand bij Bodrum, weliswaar niet maar als dit jochie het had overleefd, je weet maar nooit. De Islam is een achterhaalde ideologie en dit jochie, als hij later groot is ...

Dit jongentje, het zoontje van een kapper uit Kobani werd niet groot. Dit jongentje moest vluchten uit oorlogsgebied. Dit jongentje vond echt voetballen leuker dan met een bomgordel mensen de dood in jagen. Was IS ook beweerd, wat de rechtse kerk ook vind, dit jongentje en veel mensen die de dood vinden in de Middellandse zee, dat zijn geen terroristen op weg naar Europa om dood en vernieling te zaaien.

Laat sprak ik een oude bekende. Hij vertelde over een centrum voor vluchtelingenopvang. Hij was er laatst eens heen gereden en was daar eens gaan kijken. Hij wilde zich zelf een beeld vormen.
"Die mannen, want het zijn alleen maar mannen, dat zijn geen vluchtelingen. Dat zijn
hoogopgeleide kerels, die uit zijn op ons werk. Dat zijn profiteurs die uit zijn op ons geld. Wat
vind jij?"

zondag 18 januari 2015

Voltaire




Eigenlijk heette de man geen Voltaire, maar François-Marie Arouet. François-Marie was een Frans schrijver, filosoof en voor zover het een vak is, een vrijdenker. Hij werd geboren op 21 november 1694 en stierf in Parijs op 30 mei 1778. Volgens velen is hij de grondlegger van de Franse Revolutie. Voor de duidelijkheid, hij is dus van vóór de Franse Revolutie, van voor de Verlichting. Hij leefde in een tijd de tijd dat de adel alles bepaalde, de adel onaantastbaar was. Voltaire wordt vaak genoemd als de grondlegger van de vrije meningsuiting. Voltaire was niet wars van een stevig stukje kritiek, soms ook voltrekt ongefundeerd, zonder enig bewijs kon hij mensen voor het hoofd stoten. Dat hij was vreemd omging met die vrijheid van meningsuiting waar hij zo'n warm voorstander van was bleek wel uit het feit dat Voltaire zijn invloed aanwende om zijn criticus de schrijver en uitgever Élie Fréron de mond te snoeren. Het tijdschrift van Fréron werd verschillende malen gesuspendeerd, en Fréron zelf een aantal keren opgesloten in de Bastille en in For-l'Évêque. Met dank aan Voltaire. Dat Voltaire de vrijheid van meningsuiting vooral voor zich bewaarde blijkt ook als de schrijver La Beaumelle in een kritiek de fouten in Voltaire's werk Le siècle de Louis XIV aantoont, en daarop de politie wordt verhoord, dankzij de interventie van de vriendin van Voltaire. Een maand later krijgt La Beaumelle een huiszoeking en wordt ook hij opgesloten in de Bastille. Dit is dus de vrijheid van meningsuiting. Anno nu zien wij dit ook telkens terug. Vrijheid van meningsuiting prima, maar niet voor de ander, want daar hebben wij enorm veel moeite mee. Vrijheid van meningsuiting gaat zelden of nooit over ons zelf, het gaat altijd over de ander. Het is een vorm van niet met elkaar in gesprek zijn. Natuurlijk is de vrijheid om te zeggen wat er in je opkomt een groot goed. Het is ook zeker zo, dat bewijst de geschiedenis ook, dat dit het eerste is dat in dictatoriaal geregeerde landen, als eerste wordt aangepakt. Vrijheid van meningsuiting is ook bedreigend. Het vrije woord, wordt ook belangrijk, op het moment dat jij het gevoel hebt dat de ander niet voor reden vatbaar is.


Less is more

Zo'n beetje elk bedrijf in ons land heeft vacatures. Dat is op zich geen opzienbarend nieuws, maar wat bijzonder is, is dat er meer vaca...