Less is more

Zo'n beetje elk bedrijf in ons land heeft vacatures. Dat is op zich geen opzienbarend nieuws, maar wat bijzonder is, is dat er meer vacatures zijn dan dat er kandidaten zijn.  Dit zou een teken kunnen zijn van een bloeiende economie, maar dat is niet de realiteit. We hebben te maken met een torenhoge inflatie. Als gevolg daarvan eisen vakbonden het onderste uit de kan, want de koopkracht moet gerepareerd worden. Doordat bedrijven de hogere lonen ergens moeten zien te betalen berekenen ze dat weer door aan de klanten, waardoor de inflatie opgang gehouden worden.

Waarom zijn er zoveel niet te vervullen vacatures? 

Onder normale omstandigheden vallen bedrijven om die slecht of minder rendabel zijn. Bezien vanuit de evolutietheorie zijn het de sterkte die overblijven. Tijdens de recente Covid pandemie zijn bedrijven die in de problemen kwamen, die zich onvoldoende konden aanpassen aan de gewijzigde situatie, overeind gehouden door de overheid. Nadat Covid meer en meer onder de knie gekregen werd, de economie opkrabbelde, bleven er meer bedrijven over. Bedrijven die nu, in een soort ratrace, op zoek zijn naar medewerkers. De concurrentie is moordend, recruiters maken overuren. 

In een poging om de problemen op te lossen bedacht een Kamerlid van de VVD dat vrouwen gestimuleerd moesten worden om meer uren te gaan werken. Niet meer in deeltijd, maar voltijds. Alsof dit het probleem oplost. Het gaat voorbij aan het simpele feit dat het vooral vrouwen zijn die thuis ook voor het huishouden zorgen, mantelzorgers zijn voor hun ouders en schoonouders. Deze vrouwen hebben al een fulltime baan, alleen worden ze in deeltijd betaald. Wij zouden het eigenlijk moeten hebben over een herijking van de taakverdeling. Stimuleer mannen om deeltijd te gaan werken, mantelzorg te verrichten. Dan zouden vrouwen wat meer betaald werk kunnen verrichten. Dit lost het probleem van al die vacatures, vanuit een soort menselijke wet van communicerende vaten, niet op. 

Ons economisch systeem is kapot.

Het werkelijk probleem is dat wij onze economie, onze wereld over de kling jagen met die onbegrensde drang tot groot, groter, grootst. Ons megalomane economisch systeem is kapot. De financiële crisis, de coronacrisis en de steeds verder escalerende klimaatcrisis laten zien dat het kapitalisme tegen zijn grenzen loopt. Maar het kan ook anders, als we tenminste fundamenteel andere keuzes durven te maken. 

De Malediven

Elke zondagavond, 19:50 u. kijk ik, als het even kan, 3 op Reis midweek. Gisteren een mooie aflevering met als thema avontuur. Floortje was op De Malediven. De Malediven is de ultieme vakantiebestemming, tenminste als je van lekker warm weer en mooie stranden houdt. Het is echter ook een eilandengroep in de Indische Oceaan die als zij, niet uitkijken over enkele decennia wellicht niet meer bestaat. Het broeikaseffect, de steeds hogere waterspiegel, dreigt dit idyllische paradijs binnen afzienbare tijd te verzwelgen. Weg Zwitserleven gevoel. Nog los van het feit dat mijn bucketlist wat korter is geworden, wonen er op die archipel natuurlijk ook mensen. De bewoners van deze mooie eilanden zien de wereld om hen heen veranderen. Zij zien ook dat er telkens meer van hun woonomgeving in zee verdwijnt. Als de zeespiegel nog 2 meter stijgt door klimaatverandering, zullen de Maldiven onder water lopen. Daarom is klimaatbescherming een belangrijke prioriteit voor de regering van de Malediven De regering stuurt daarom naar vrijwel elke klimaatconferentie een stevige delegatie. Deze delegaties proberen te bewerkstelligen, dat de internationale gemeenschap zich houdt aan ambitieuze doelstellingen voor klimaatbehoud, en niet wijkt voor de druk van de industrie en landen met een hoge CO₂ uitstoot zoals China en de VS. Op grond van wat zij zien gebeuren nemen de Maledivers ook zelf maatregelen. Maatregelen die overigens, met de almaar stijgende zeespiegel weinig tot geen effect resulteren. De regering van dit eilandenrijk houdt zelfs rekening met het worse-case scenario. Het zou zo maar kunnen dat de eilanden onder water verdwijnen en dat de inwoners allemaal inwoners van Australië worden. Hun geboorteland is dan verdwenen en zij zetten allemaal hun leven voort als Australiërs.

Dit overkomt ons natuurlijk allemaal. Niet direct zo dramatisch als hierboven maar ook voor ons geldt dat de wereld om ons heen voortdurend aan het veranderen is. Soms is dat goed nieuws, soms moet je net als de inwoners van de Malediven hierop acteren. Soms vaar je tegen de wind in, soms heb je de wind mee.

Sportvereniging
Als jeugdvoorzitter van een voetbalclub merk ik, dat ook een voetbalvereniging te maken heeft met een veranderende omgeving. Onze club is gesitueerd in een oude wijk, volgens sommige, vergrijsde wijk. Niet ver bij ons vandaan wordt echter een nieuwe wijk gebouwd. Een wijk met mogelijk potentieel nieuwe leden.
Is het nodig dat je daar actief gaat werven of is de conclusie dat het nu eenmaal een oude, min of meer, vergrijzende wijk is voldoende reden om niet te werven?
Daarnaast zijn er ook de toenemende eisen van de overheid, bijvoorbeeld wat betreft kantinebeheer, arbo-voorschriften of een calamiteitenplan maar ook vanuit de privacywetgeving. Wat dacht je van de aansprakelijkheid van de vereniging ten aanzien van de veiligheid van de leden maar ook derden. Het vinden van capabele trainers is een bekend probleem, maar de trainers die zich inspannen moeten wel bevoegd en bekwaam zijn in de taken die zij uitvoeren. Mocht dit mis gaan zijn zij daar wel aansprakelijk voor en in het verlengde ook het bestuur dat hen aanstelt. Sportverenigingen dienen ook, net als bedrijven  een Ri&e daarop volgend een Plan van Aanpak.

De overheid maar ook andere organisaties zien de sterke Nederlandse sportinfrastructuur steeds vaker als een te benutten kans. De sportvereniging als hoeksteen van de samenleving. Je ziet op zowel lokaal, regionaal als landelijk niveau allerlei initiatieven ontstaan die samenwerking met de sportvereniging stimuleren. Of het nu gaat om welzijn, zorg of justitie: allemaal zien ze de potentie van sport en bewegen.

Contextanalyse
Steeds meer sportverenigingen hebben te maken met stijgende kosten, wet- en regelgeving waar zij aan moeten voldoen, als ook een teruglopend aantal vrijwilligers. Verenigingen die verder willen, die niet onder willen gaan doen er goed aan om na te denken over alles wat op hen afkomt. Zij doen er goed aan om na te denken over de eigen kracht, waar ben je goed in en wat moeten wij verbeteren willen wij de bedreigingen het hoofd bieden? Liggen er ook kansen om beter voorbereid te zijn op die toekomst? Misschien moeten wij samenwerken, sommige taken gemeenschappelijk beleggen? Wat kunnen wij hiermee, wat levert het ons op? Eigenlijk moet je regelmatig een context analyse uitvoeren. Eigenlijk net als die man op dat strand op de Malediven en elke maand ging kijken hoe hoog het water nu weer kwam.

Bij dit alles zal je continu je leden moeten informeren, moeten betrekken. Natuurlijk kom je dan mensen tegen die het probleem nog even niet zien en misschien wel nooit zullen zien. Ook op de Malediven zullen er mensen zijn geweest die het probleem van het hoge water niet zien en er ook nog niet en misschien wel nooit naar zullen handelen. Bij elke willekeurige ramp zijn er ook altijd mensen die het huis niet willen verlaten. Als het allemaal echt niet lukt, dan zit er wellicht niets anders op dan de club op te heffen of net zoals Maledivers, die als het land echt niet meer bestaat nu al aan het onderhandelen zijn over een staatsburgerschap van Australië.

 

Winteren

 Na een tip van een goede kennis heb ik het boek Winteren, van Katherine May, gekocht. Een boek over, de titel zegt het al, over de winter, maar veel meer nog een boek over ons, over de mens en hoe wij rampspoed van ons af duwen. Een boek over het waanidee dat vooruitgang een liniair proces is, dat het altijd beter moet gaan, dat wij altijd moeten streven naar meer. May houdt ons voor dat ons leven veel meer een cylisch proces is. Een proces van gaan, gas terug nemen, rusten en weer gaan, om het simpel te houden. Net als eekhoorns, druk zijn met het aanleggen van een wintervoorraad en om het dan in de winter rustig erg aan te doen. Wij mensen zijn het hele jaar druk, stil stand is achteruit gang, hoor je dan ook regelmatig. Wij hebben afgeleerd om een pas op de plaats te maken, om even afstand te nemen van alles om ons heen. 

Over afleren gesproken. In onze drang naar verder, naar meer hebben wij veel afgeleerd. Vooruitgang komt met gebreken. Na de tzunamie in 2004 bleek dat veel mensen in de kustgebieden waren omgekomen. Bij het ontbreken van een tzunamie waarschuwingssysteem, waren veel mensen te laat gevlucht. De dieren hadden dit beter voor elkaar. Zij hebben een soort intern waarschuwingssysteem, een soort collectief geheugen, dat maakte dat zij adequaat handelen op basis van signalen die zij opvangen. Waar wij denken dat wij vooruit gaan, zouden wij ons af moeten vragen of er geen sprake is van degeneratie. Wij kloppen ons zelf vaak op de borst. Kijk ons eens, maar is dat ook terecht? Zijn wij niet gewoon steeds meer egoistische solisten  geworden, die in de loop der tijd van alles hebben afgeleerd en zijn vergeten? 

Katherine May maakt in haar boek enkele malen de vergelijking met de dierenwereld.Zo maakte zij ook de vergelijking met een bijenvolk. Een bijenvolk als organisme, losse onderdelen die tot in perfectie samenleven en samenwerken. Wij het lezen van deze vergelijking moest ik terugdenken aan een verhaal dat ik zelf jaren geleden heb geschreven, waarmee ik in België zelfs een prijs heb gewonnen. In dat verhaal maakte ik de vergelijking tussen het menselijk lichaam en Europa. Ons lichaam is ook een samenspel van nauw samenwerkende organen, die op hun beurt weer bestaan uit cellen. Elke cel heeft een kern met daaromheen een celwand. Een ongebreidelde groei van de cel, leidt tot problemen met de celwand. Net als bij een fietsband die je, tijdens het plakken van je band, veel te hard oppomt, dan wordt de buitenwand dun, met alle gevolgen van dien. In mijn verhaal over de celdeling, een pleidooi om oog te hebben voor de celwand, die overigens doorlaatbaar is, maar ook voor de celkern. In het verhaal ook een metafoor over een kampvuur en het feit dat mensen die direct om het vuur zitten zich het best warm hebben, terwijl de mensen die achteraan zitten, de warmte minder voelen en het kampvuur soms in het geheel niet meer kunnen zien. De metafoor vertaalt naar Europa, de boer in Roemenië zullen veel minder de voordelen van een verenigd Europa ervaren dan de mensen die dichter bij de kern zitten. In de metafoor van het bijenvolk zien wij nog iets anders, namelijk de rol van de koningin. Het bijzondere aan het bijenvolk is dat bijen allemaal een eigen taak hebben maar niet te beroerd zijn om taken over te nemen. De bijen die buiten de kast gaan, zijn ook het beste beveiligd em hoe ouder de bij, hoe beter beveiligd. Ik wist dit niet, maar als de prik van een bij enorm veel pijn doet, weet je zeker dat het een oude, ervaren bij is. Toch is een bijenvolk niets menselijks vreemd. Want, in belang van het grotere, kan een oude, zwakke bij verstoten worden. Als ze niet meer nuttig zijn, dan wordt de bij gewoon de toegang tot de bijenkast ontzegd. 

Je zou het kunnen vergelijking met wat de Nazi's deden in de  Tweede Wereldoorlog, gehandicapten en, zoals zij dat noemde, de associale, werden in concentratiekampen gestopt. Ook nu zien wij, als de oplossing om de samenleving open te houden, het wegstoppen van de kwestbaren in de samenleving. May roept dan ook op om geen bij te zijn. Mensen hebben het vermogen om met teleurstellingen om te gaan, er weer bovenop te komen, om beloning uit te stellen. Onze samenleving is oneindig complexer, met alle mogelijkheden en onmogelijkheden, hebben wij oneindig veel keuzes. Wij moeten het alleen zien en nog doen. 

Gezond verstand bestaat niet

Kort geleden weer eens een persconferentie van onze premier en de minister van Volksgezondheid. De ziekenhuizen kunnen de toestroom van Coronapatiënten niet meer aan. De IC lopen weer vol en de reguliere zorg wordt in sommige regio's al weer afgeschaald. Let vooral even op, je zal maar kanker hebben, geopereerd moeten worden en de dokter moet je vertellen dat het nu even niet kan. 

Mij stond de voorlaatste persconferentie nog vers in het geheugen. Alle maatregelen werden los gelaten. Hij benoemde wel dat wij er nog niet waren. Hij deed een beroep op onze gezonde verstand. Dat laatste kregen wij al niet meer mee. De kantoren liepen weer vol, de klaslokalen waren weer ouderwets een bijenkorf van enthousiaste leerlingen en onderwijzers, de treinen zaten weer vol en op de snelweg werd het ene filerecord na het andere gebroken.

In tussen zijn wij nog niet eens zo veel verder en zijn de mondkapjes weer verplicht, worden wij weer geacht anderhalve meter afstand te houden, geen handen te schudden, in de elleboog te hoesten en thuis te werken, tenminste 50% van je dienstverband.

Onze minister van Volksgezondheid benoemde dat er diverse groepen zijn in de samenleving. Zo zal er altijd een groep blijven die het bestaan van het Coronavirus ontkennen en die zich niet laten vaccineren en die zich niet zullen houden aan de afgekondigde maatregelen. Er bestaat ook een groep die wel degelijk de risico's van het virus erkennen maar die zich niet willen laten vaccineren. Deze groep is ook weer niet homogeen, maar valt uit verschillende subgroepen uit een. Zo zijn er mensen die vaccinatie weigeren vanuit religieuze gronden. God heeft dit virus nu eenmaal gewild. Zij willen niet het vaccin maar verwachten wel dat ze opgenomen worden in het ziekenhuis mochten ze echt ernstig ziek worden. Je hebt ook mensen die zich zorgen maken over de werking van de vaccins. Zo zijn er die graag kinderen willen krijgen en bang zijn dat het vaccin daar schadelijk voor is. Er zijn er ook die denken dat Bill Gates een chip in het vaccin hebben gestopt en dat hij ons nu kan volgen. Er zijn ook mensen die gevaccineerd zijn, op leeftijd, misschien een onderliggende ziekte hebben die in aanmerking komen voor zo'n boosterprik maar daar nu wel over twijfelen omdat bijna niemand in de derde wereld al gevaccineerd is. Over de mondkaojes hetzelfde verhaal. Sommigen vinden dragen van een mondkapje geen enkel probleem, terwijl anderen er alles aan doen om te ontkennen dat het helpt en gaan soms zelfs zo ver dat ze verbaal agressief zijn naar degene die zo'n mondkapje dragen. Als over alles goed is nagedacht, is daar natuurlijk niets mis mee. 

Onze premier heeft het vaak over ons gedrag, over gezond verstand. Want als op basis van gezond verstand keuzes worden gemaakt is dat fantastisch. Op zich dus niks mis mee, alleen tijdens deze pandemie blijkt dat dit gezonde verstand soms ver te zoeken is. Het moment dat het kabinet het thuiswerkadvies los liet stonden er weer files op de snelweg en liepen de kantoren weer vol. Er was niemand die dacht, is dit verstandig, wat zouden de risico's op besmettingen zijn. Iedereen dacht, ik ben gevaccineerd, mij kan niets gebeuren. Dat die vaccins niet 100% bescherming bieden was bekend maar hadden wij even niet meegekregen. Inmiddels lopen de ziekenhuizen weer vol, weigeren ziekenhuizen nog langer de reguliere zorg af te schalen omdat hier ook vreselijke grote gezondheidsrisico's aanzitten. In Limburg kennen ziekenhuizen al een opname stop en ook het verplaatsen van zieken naar Duitsland is geen optie meer omdat men in Duitsland inmiddels tegen dezelfde problemen oploopt. De besmettingscijfers lopen gierend uit te klauwen. Vrijdag hebben wij dan weer de zoveelste persconferentie. Dat is goed nieuws voor al die Carnavalsvierders in Noord Brabant. Die kunnen vanavond nog even helemaal los gaan. Wat was er twee jaar ook al weer ná de carnaval? 

Corona Verkiezingen

Nog een paar dagen en dan gaan de stembureaus open. Eigenlijk zijn de verkiezingen al begonnen want het stemmen per post is al mogelijk. Wij stemmen voor een nieuwe Tweede Kamer. In een periode waarin wij 's avonds na negen uur binnen moeten zijn. Wij niet meer dan 1 gast tegelijkertijd mogen ontvangen. In een tijd dat de cafés al maanden dicht zijn, sporters al maanden niet mogen sporten, competities zijn stil gelegd, evenementen al maanden geen doorgang kunnen vinden. De overheid hier ook geen vergunningen voor afgeeft organiseert diezelfde overheid het grootste evenement in vier jaar tijd, namelijk de Tweede Kamer verkiezingen. 

Behalve de Partij van de Dieren die hier nog een rechtszaak over aanspande vonden alle overige partijen het prima. Er werd ook 'ouderwets' campagne gevoerd. Er werd geflyerd, partijen gingen van deur tot deur, trokken handenschuddend door het land. Sommigen, waarschijnlijk voor de vorm, organiseerde enkele bijeenkomsten online. Minister Olongren van Binnenlandse Zaken wist niet hoe vaak ze moest benadrukken dat alles veilig kon verlopen, Voor mensen van zeventig jaar en ouder was er de mogelijk om per post te stemmen. Dit ging bij het oefenen al vaak verkeerd en ook nu, om het eggie zeg maar, blijkt dat stemmen per post niet voor iedereen even duidelijk is. Er zou daarnaast drie dagen gestemd kunnen worden, waarbij er in sommige gemeenten in ons land al wel een maar achteraan kwam. Stemmen op de maandag en de dinsdag was echt alleen voor mensen die behoorde tot de kwetsbare groepen. Ik vroeg mij af of ik tot de kwetsbare groep behoor. Ik ga het maandagochtend gewoon proberen. 

Ik weet niet of het alleen in mijn woonplaats is, maar mij viel op dat die kwetsbaren veel over moeten hebben voor die veilige stem. Op de woensdag, voor de happy few zeg maar, zijn er maar liefst 74 stembureaus geopend. Op de twee dagen daarvoor slechts 10. Het wordt even iets verder rijden met die scootmobiel. Een Postbus 51 spot heeft de oplossing voor al die 'bang aangelegde' mensen. Als je het allemaal te spannend vindt kon je altijd nog iemand machtigen. In het journaal laatst een vrouw, met een echt broze gezondheid, die benoemde dat ze daarmee haar stemrecht opgaf, want wie garandeerde haar dat degene die zij had gemachtigd ook deed wat zij hem gevraagd had? Is het stemrecht niet gewoon het recht om daar ook zelf fysiek gebruik van te maken? 

Alles wat ik hierboven heb beschreven is, als alles goed verloopt, het stemmen mogelijk. In de ideale wereld zal dit ook veilig kunnen verlopen. Nu woont en werkt mijn zoon, sinds het afstuderen in het Verenigd Koninkrijk. Het contact verloopt al meer dan een jaar uitsluitend online. Vanwege de Corona maatregelen in beide landen hebben wij hem al meer dan een jaar niet even kunnen knuffelen en samen een restaurantje kunnen pakken. Nu wil ik het niet hebben over de Coronamaatregelen. Ik werk in de gezondheidszorg en heb van nabij meegemaakt wat voor impact dit virus heeft. Waar ik het wel over wil hebben zijn deze verkiezingen en de pertinente leugen dat deze verkiezingen goed georganiseerd zijn. Mijn zoon heeft in Engeland niets vernomen, geen brief gekregen van de overheid, geen stempas, geen instructie over hoe hij gebruik kon maken van zijn stemrecht. Hij is zelf op zoek gegaan. Toen hij uiteindelijk gevonden had hoe hij gebruik kon maken van zijn stemrecht, hij diende zich te registeren bij de gemeente Den Haag (wie bedenkt dat?), en zich wilde registreren kreeg hij een automatisch antwoord dat hij zich niet meer kon registreren. Hij was te laat. Bij nabellen bleek dat er ook helemaal niets meer mogelijk was. Hij kon zich al wel registreren voor de volgende verkiezingen. 

Nu kan je altijd te laat zijn, maar als je ervan uit gaat dat je wel een schrijven krijgt over welke stappen je als Nederlander in het buitenland moet nemen om te stemmen, maar je hoort niets is dat wat wrang. Als je dan weet dat de Belangdienst, die hij keurig zijn adreswijziging had doorgegeven hem in Engeland notabene belde omdat hij twee maanden Toeslag diende terug te betalen gaat er wel iets mis. Als de overheid iets van haar burgers verwacht weten ze je te vinden. Als jij als burger ergens recht op hebt, namelijk stemrecht, zijn ze niet thuis en als je dan na een eigen zoektocht aan de deur klopt, zegt diezelfde overheid keihard 'sorry, wij zijn gesloten, kom over vier jaar maar terug!'

Avondklok

Al ruim een jaar zuchten wij onder een juk van Coronamaatregelen. Maatregelen als gevolg van een pandemie die zijn weerga niet kent. De vergelijkingen met de zwarte dood worden gemaakt, maar of die vergelijking helemaal opgaat is de vraag. Dichterbij is de vergelijking met de Spaanse griep, de Mexicaanse griep én Sars en Mers misschien beter te maken? 

Het kan aan de geschiedsschrijving liggen maar ik heb het gevoel dat infectieziektes elkaar in raptrempo opvolgen. Want voor het gemak vergat ik HIV en Ebola. Corona, of  te wel Covid19, heeft voor mij al veel impact gehad. Zo raakte ik als gevolg van Covid19 mijn baan kwijt. Door Corona hebben wij onze oudste zoon nu al ruim een jaar niet even kunnen knuffelen en vind ons contact uitsluitend online plaats. Het is overigens bijzonder om te merken hoe creatief je daarmee wordt. Zo ging ons Kerstdiner online. De laptop aan het hoofdeind van de tafel. Zo was hij er toch bij. 

Het virus kwam dichtbij, het schoonzusje van mijn broer kwam op de IC terecht. Veel collega's werden ziek en sommige zijn al maanden ziek. Naast dat ze nog steeds geen conditie hebben, geen trap kunnen lopen, hebben velen ook concentratieproblemen en geheugen problemen. Ik weet niet hoe het met u zit, maar dat soort klachten link ik niet direct aan een normaal griepje. Tot zover de feiten. Al zullen er op dit moment al mensen zijn die alles wat hierboven staat in twijfel trekken. 

Op dit moment worden, in ieder geval in een deel van de wereld, mensen tegen het virus gevaccineerd. Waar de productie van een vaccin soms jaren duurt, zijn er inmiddels verschillende vaccins beschikbaar. In verschillende landen is er, in een rap tempo, gewerkt aan de productie van een vaccin. Sommige landen zijn ook al vrij ver in het vaccineren van de bevolking, waarbij ik vermoed dat men in Israel, met militaire precisie het verst gevorderd is. Je zou je af kunnen vragen waarom het allemaal zo snel klaar is, of daar niet iets mis mee is. Waarom toch Bill Gates zo enorm veel geld steekt in die vaccins. Het zal je niet verbazen, dat doen mensen dan ook. Het idee dat in het vaccin een chip geimplanteerd wordt is in sommige groepen ook gewoon normaal gedachtengoed.  Ook de lockdown leidt tot achterdocht. De overheid will haar burgers breken. Het zelfstandig nadenken wordt stukje bij beetje ontmoedigd en op het eind volledig gebroken. De avondklok roept voor velen herinneringen op aan de Tweede Wereldoorlog. Nu loop ik tegen de 60 maar die oorlog is van ver voor mijn tijd. Zelfs onze publieke omroep noemde de avondklok vrij standaard Sperrtijd, om de link met de oorlog nog maar eens te leggen. Voor de mensen die al hun bedenkingen hadden, was de avondklok de druppel, de laatste fase in het breken van de mensheid. Daar moest tegen in verzet gekomen worden. Gevestigde politieke partijen als de PVV en FVD deden dit zelfs openlijk. Een gemeenteraadslid van de PVV op Urk riep openlijk op tot een opstand, waarna overigens zijn grote roerganger, nadat alles uit de klauwen was gelopen opriep het legen in te zetten tegen de opstandelingen. Na drie dagen van rellen poste FvD, let even op die laatste D, openlijk op om nog even vol te houden. De führer van deze fractie hield in de kamer daarna wijzelijk zijn mond. Sinds Trump wordt politiek op social media uitgevochten. Het maakt daarbij niet meer uit of het ethisch verantwoord is of dat waar is of niet. Je achterban geloofd het toch wel. De kracht van de herhaling. Als je informatie maar vaak genoeg deelt wordt het op enig moment voor waar aangenomen. 

Demonstreren, is een grondrecht. Iedereen mag aangeven als hij of zij ergens niet mee eens is. Er staat echter nergens dat een demonstratie aan bepaalde eisen moeten voldoen. Het is bij wet niet geregeld dat een demonstratie tegen overheidsbeleid altijd dient plaats te vinden op het Malieveld. Er is dan ook geen sprake van de inperking van de vrijheid van meningsuiting als een demonstratie op een bepaaalde plek op een bepaald moment, niet zo mogen plaatsvinden. Wat er ook gebeurd, waar je ook tegen wil demonstreren, de veiligheid en gezond van al die anderen die het weer  niet met jou eens zijn, zijn belangrijker. Wat je ook ergens van vindt, je bent niet alleen op deze wereld. Zo wordt ook het oproepen van het drinken van een kopje koffie, hoe onschuldig dit ook klinkt, een demonstratie van behoorlijke omvang waarbij de deelnemers zich niet hielden aan de veiligheidseisen, want tja daar demonstreerde ze juist tegen. Dat onschuldoge koffie drinken was niet zo onschuldig. De vrijheid waar deze mensen zo hard om riepen ging volledig in tegen de vrijheid van het overige deel van de samenleving. Vrijheid is niet onbeperkt en persoonlijk. Jouw vrijheid staat in relatie tot de vrijheid van de ander. Vrijheid betekent ook dat je rekening houdt met de vrijheid van de ander. Als de veiligheid en de gezondheid van de ander in het geding is, als gevolg van jouw gedrag, ben je ver over de grens gegaan. 

Cruciale beroepen

Eerlijk is eerlijk, ik had nog niet veel nagedacht over wat nu cruciale beroepen zijn en wat niet. Sterker nog, toen ik enkele jaren geleden mij midden in een reorganisatie bevond en de directeur mij vroeg of zij ook zonder mij zouden kunnen heb ik volmondig ja gezegd. Ik vind mij zelf niet onmisbaar. Aandacht voor de arbeidsomstandigheden kan je, zo vond ik, kan je prima organiseren zonder dat je ergens in de organisatie iemand hebt die overal op let. Ik heb eigenlijk best wel moeite met mensen die zich zelf enorm belangrijk vinden. Draait het dan alleen om jou, denk ik dan. In die zin vond ik de afgelopen weken de manier waarop Mark Rutte de rol van de premier van ons land invulde heel prettig. Hij had de eindverantwoordelijkheid voor het reilen en zeilen van ons land in de Corona crisis, maar  hij wees er continu op dat hij dit niet alleen deed en dat hij zich liet adviseren door derden. Zelf de premier van ons land kan het niet alleen.

De kroegen waren gesloten, de restaurant waren dicht en ook een filmpje zat er even niet in. Hoewel er best mensen zullen zijn die dit alles vreselijk gemist hebben, kwamen wij de dagen best door. Ook werden alle sportcompetities gestopt. Wat iedereen van afstand al zag aankomen, maar waar de KNVB en veel supporters niet aan wilde geloven, de eredivisie en de eerste divisie van het betaald voetbal werden gestaakt. Het was leiden in last, maar ook daar kwam iedereen wel over heen. Natuurlijk bewegen is enorm belangrijk en ja, een goede basis gezondheid is zeker in deze Corona crisis letterlijk van levens belang. Sport gaat echter over meer dan de competitie. Sport gaat vooral over bewegen en juist bewegen is gezond. Mensen die beweren dat het volk niets anders wil dan brood en spelen hebben de afgelopen eeuwen iets gemist. De scholen gingen dicht maar ook zonder onderwijs konden wij niet. Het afval zo maar aan de wegzetten is wat gebeurde maar het gewoon maar laten staan? Ook de vuilnisman bleek van levensbelang. In een wereld waar hygiëne plots niet meer overdreven, maar bittere noodzaak bleek, was ook de interieurverzorgster cruciaal. De boeren kregen tot voor heel kort overal de schuld van, maar wij kunnen niet zonder eten en ook de bakker, het wordt wat lastig. Het is moeilijk te verkroppen maar de grootgrutter uit Zaandam, wij kunnen niet zonder. Ik kan best zonder de kroeg. Ik kan zonder alcohol, maar een gewoon ontbijt.

Als alles achter de rug is, zou alles dan anders zijn? Zouden dan verpleegkundigen de belangrijkste beroepsgroep zijn? Zouden wij dan minder consumeren? Zouden boeren dan niet meer de paria zijn van de samenleving. Zouden verpleegkundige en verzorgende dan een goed salaris krijgen, zodat zij niet op de knieën hoeven voor een gratis reisje van de KLM? Zouden wij, als alles achter de rug is, alles samen doen, in plaats van alleen voor jezelf kiezen?

De maakbare samenleving

In februari 2017 schreef ik een blog over de vuilstortplaats tegenover ons huis. Ik was niet per definitie tegen het scheiden van afval en het werken met een financiële prikkel om dat scheiden van afval, het bewust om gaan met afval te stimuleren. Ik had dus niet direct een stukje klaar liggen toen pal tegenover ons huis een Diftar container geplaatst werd. Het blog kwam toestand nadat bleek dat Diftar toch ook minder leuke kanten kende. Omdat er betaald moest worden voor iedere storting, probeerde de gebruikers niet één vuilniszak maar wel meer in een keer in de container te proppen en als dat niet lukte kon het gebeuren dat iemand met zijn volle gewicht in de container ging staan met als gevolg dat de container kapot ging. Het geen dan weer leidde tot het bijplaatsen van afval. De gemeente reageerde adequaat. De container werd vervangen door een robuuster model. Het ging daarna een tijd goed, tot ongeveer een jaar geleden. Plots werd er weer afval naast de container geplaatst. Dit bijplaatste gebeurde altijd 's nachts. Het afval trekt dieren aan, katten, soms vogels en ook ratten zijn al gesignaleerd.

Telkens maakte ik een meldin bij de gemeente. Een enkel keer heb ik ook de toezichthouder Openbare Ruimte gesproken. Bij elke melding diende zij op te draven en werd er gevraagd om handhaving. Het was dweilen met de kraan open, zo gaf men aan. De pakkans was bijna 0. Het failliet van het systeem. Als de pakkans zeer klein is kan je concluderen dat het bijplaatsen kennelijk loont, wamt wat is dan de winst van het systeem? Op dit moment vindt het bijplaatsen, noem het dumpen, van afval bijna dagelijks plaats. De toezichthouder, als ook de afvalverwerker rijden dagelijks hun rondes om te bekijken of er toch ergens nog gehandhaafd kan worden en om het gedumpte afval op te halen. Wat zou dat kosten? Aan de ene kant wil je de afvalberg reduceren en terecht. Aan de andere kant leiden de maatregelen tot een enorme berg aan frustratie, maar ook kosten en wat zou het dagelijks laten rondrijden van deze wagens doen met het milieu? Ik vroeg mij af of het systeem ooit wel eens is geëvalueerd en wat daar dan de uitkomst van was.

Tot slot las ik enige tijd terug een artikel in het magazine van de NVRD.  De NVRD verenigt de Nederlandse gemeenten en hun publieke bedrijven die verantwoordelijk zijn voor het afvalbeheer en het beheer van de openbare ruimte. Zij ondersteunen hen bij het bereiken van hun doelstellingen en brengen professionals bij elkaar. Een prima club lijkt mij. In het bewuste artikel werden de gemeente Uden en de gemeente Peel en Maas opgevoerd. Binnen deze gemeentes realiseert men een afvalreductie, die zelfs onder de landelijke doelstelling ligt en dat zonder Diftar.

Wat zou de gemeente doen met deze informatie? Iemand noemde Diftar laatst het Heilige Huisje van de gemeente. Het kan toch niet zo zijn dat een gemeente verpaupering van een woonwijk accepteert en de eigen systemen niet tegen net licht wil houden?

Dit is Diftar:

Fakenews

De actie van dierenactivisten in Boxtel liet de gemoederen hoog oplopen. De een vond het een volstrekt legitieme actie, want er was van alles mis in de veeteelt. De ander vond het allemaal linkse gekkies die zich vreselijk hadden misdragen. In de slipstream van de aanname dat dierenactivisme een linkse hobby is, waren ook rechters zouden behoren tot de linkerkant van de samenleving.
Op mijn vraag of dierenactivisme echt een linkse hobby, of niemand van Dion Graus gehoord had, kreeg ik te horen dat die een eenling was, een uitzondering. Ook Brigitte Bardot, voormalig actrice, dierenactiviste en fanatiek aanhanger van het Front National was echt een uitzondering en Jort Kelder? Nog nooit van gehoord. Een artikel uit het NRC waarin te lezen was dat het dierenactivisme steeds meer een rechtse hobby was, werd niet serieus genomen. Mijn gesprekspartner las immers, uit principe geen NRC. Hierin alleen fakenews. Mijn gesprekspartner las de Telegraaf, de krant van Wakker Nederland.

Aan de andere kant mensen die de activiteiten van Meat the Victim wel begrepen en het slechts een geweldloze actie vonden voor het goede doel. Dat wij Inspecties hebben in ons land om wantoestanden op te sporen en te vervolgen, dat ging er niet in. Rapporten van deze instanties werden niet geloofd. Hierin alleen maar Fakenews. Een rapport uit 2013 waarin dierenwelzijnsorganisaties Varkens in Nood en Dier & recht beschrijven dat veehouders zich minstens 2,7 miljard keer niet aan wettelijke regels voor de zorg aan dieren hebben gehouden ging er in als Ketellapper.

De dierenactivisten speelde voor eigen rechter, maar ook de sympathisanten die de boer kwamen steunen, speelde voor eigen rechter. Bij beide partijen een grenzeloos gebrek aan vertrouwen dat de instanties die hier voor zijn, het goed op zouden kunnen lossen.

De tijd dat je geloofde wat er in de krant stond, dat het journaal een kwaliteitsmedium was, ligt ver achter ons. Wat iedere willekeurige burger op het wereldwijde web dropt wordt geliket, wordt neut zelden voor waar aangenomen. Ik doe daar ook aan mee. Een like op een blog is fantastisch, een reactie is nog veel mooier. Je moet zoveel mogelijk vrienden en likes hebben, anders tel je niet mee. Mensen met heel veel vrienden, de influencers, kunnen zeggen, schrijven wat hen goeddunkt. Mensen hebben een dagtaak met het bevestigen, dan wel het ontkrachten van de mening van de ander. De nuance is volledig zoek.Er lopen door onze samenleving meerdere scheidslijnen waarbij mensen diametraal tegenover elkaar staan. De oude tegenstelling tussen links en rechts, met daar tussen een centrum is verdwenen. Het zoeken van compromissen wordt steeds lastiger. De wijze waarop de Brexit al struikelend door het Britse parlement liep, is daar een voorbeeld van.

Wij hebben allerlei problemen op te lossen. Of het nu plaatselijke problemen zijn, landelijke problemen of het gaat over mondiale problemen, het staat in geen verhouding met de tegenstellingen in ons samenleving en het onvermogen om daar samen uit te komen.

Een pasfoto

Mijn rijbewijs moet verlengd worden. De tien jaar waarvoor het rijbewijs was afgegeven is verlopen. Ik werd hier keurig aan herinnerd door de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik kon mij hiervoor vervoegen bij de afdeling Burgerzaken van de gemeente Apeldoorn. Ik had hier voor nodig een recente kleurenpasfoto die voldoet aan de eisen van de Fotomatrix Model 2007, het eerder afgegeven rijbewijs en eventueel een medische verklaring. Het rijbewijs zou binnen vijf werkdagen gereed zijn. Ik wilde niet het risicolopen lang te moeten wachten, dus dacht ik er goed aan te doen vooraf een afspraak te maken. Jongstleden donderdag mocht ik komen. Woensdagmiddag heb ik gebruikt om nieuwe pasfoto’s te maken. De fotograaf legde mij keurig uit dat het maken van pasfoto’s voor officiële documenten  tegenwoordig aan strikte regels is gebonden. Ik mocht niet lachen, recht in de camera kijken en de foto moest vooral niet te groot of te klein zijn. Check en dubbel-check.

Die donderdag stond ik op tijd aan de balie van het gemeentehuis.

   “Ik kom mijn rijbewijs verlengen” en ik legde de brief van de RDW op de balie.

   “Ik heb alleen een pasfoto en uw oude rijbewijs nodig, meer niet”

Ik zette mij tas op de balie en haalde uit het voorvak het mapje met de pasfoto’s en mijn rijbewijs.

   “Die ik ook wel aan vervanging toe” zei de dame en keek meewarig naar het vod.

   “Ja, sorry, het is een keertje in de wasmachine terecht gekomen en daar kan het rijbewijs niet echt tegen”

De dame keek wat bedenkelijk naar mijn pasfoto. Ze heeft een doorzichtig folie, waarop een soort matrix staat. Ze schuift het folie over mijn pasfoto heen en weer. Ze kijkt nu echt zorgelijk.

   “Heeft u nog andere foto’s?”

   “Er zijn 6 foto’s gemaakt, maar is er iets niet in orde?”

   “Ja zeker, uw hoofd is te klein.”

   “Te klein, te klein, u gaat mij nu niet vertellen dat de foto’s niet goed zijn!”

   “Eigenlijk is dat wel de boodschap, ja, maar heeft u misschien nog andere pasfoto’s?”

Ik legde de overige vijf foto’s op de balie. De dame begon ze een voor een kritisch te bekijken. Ze pakte andermaal het folie, schoof het over de pasfoto’s. Ze keek mij nu echt zorgelijk aan.

   “Ik ben bang dat ik deze toch allemaal zal moeten afkeuren.”

Ik weet even niet wat ik moet zeggen.

   “Ik ga een formulier voor u invullen en daarmee kunt u bij de fotograaf gratis nieuwe foto’s laten maken,” zei ze met een grote glimlach. Zonder ook maar een woord te zeggen liep ik weg. Ik reed direct door het eerste het beste rode stoplicht, naar de fotograaf. Binnengekomen legde ik het formulier en mijn pasfoto’s op de balie.

   “Afgekeurd, alle zes!”

   “Dat bestaat niet! De foto’s zijn echt goed. Ik heb alles nog nagemeten.”

Dan ziet de fotograaf de naam van de gemeente ambtenaar op het formulier.

   “Mevrouw De Jong, maar die keurt echt alles af. Ik zal het nog een keer na meten.”

De fotograaf pakt een liniaal en meet alles nog eens na. Alles blijkt binnen de norm te vallen.

Ik snap nu werkelijk niet op welke gronden mijn pasfoto’s zijn afwezen. Nieuw pasfoto’s en een nieuwe afspraak bij afdeling Burgerzaken worden gemaakt. Vijf dagen later meld ik mij weer bij de receptie en daarna bij de balie van afdeling Burgerzaken. Dit keer geen mevrouw De Jong. Ik doe mijn verhaal en leg mijn nieuwe pasfoto’s en mijn oude rijbewijs op de balie.

De dame pakt routinematig het doorzichtige folie met de matrix en schuift deze over mijn pasfoto. Een grote frons verschijnt. Ze schuift het folie nog eens over mijn pasfoto heen en weer.

   “Heeft u wellicht nog andere pasfoto’s?”

   “Is er iets niet in orde?” vraag ik op mijn hoede.

   “Ja zeker, uw hoofd is iets te groot. Het is niet veel, maar dit kan ik zo niet accepteren.”

   “Dit is nu de tweede keer, eerst is mijn hoofd te groot, nu te klein, is het dan nooit goed?”

   “Kijk”, zegt de dame “U oren moeten binnen dit vakje vallen, ze vallen er een stukje buiten, maar wellicht zijn de andere foto’s wel goed?.”

Ik leg al mijn pasfoto’s, 12 in totaal op de balie en de dame meet ze allemaal na, met de matrix en met een liniaal.

   “Nee, het spijt me” zegt ze “ik zal alles af moeten keuren.”

   “Wilt u dan zo vriendelijk zijn om de fotograaf te bellen en hem dit zelf te vertellen?”

   “Nee, eerlijk gezegd ben ik dat niet van plan. Dat kunt u prima zelf.”

   “Ik zou het prima zelf kunnen vertellen ja, maar als ik straks bij de fotograaf kom zegt deze dat de foto’s goed zijn. Ik krijg een enorm ‘kastje-naar-de-muur-gevoel’ kent u dat?”

   “Nou vooruit. Staat het nummer op dat mapje?” en ze pakt het mapje waar de pasfoto’s inzitten.”
Ze belt het nummer. Na enige tijd wordt er opgenomen en vertelt ze op vrij dwingende wijze wat er allemaal mis is met mijn hoofd. Het gesprek leek te escalueren, maar op enig moment klaarde het gesprek van de dame aan de andere kant van de balie zichtbaar op.
"Goed, dan stuur ik hem zo bij u langs, dan moet het helemaal goed komen."

Ze keek mij nu aan en vertelde mij dat ik nog een keer naar de fotograaf moest. 

Uiteindelijk kwam het goed met mijn hoofd. Ik paste binnen de lijntjes, een voorwaarde om te mogen reizen.

Kwaliteit van zorg

In mijn timeline op Twitter kwam afgelopen week een berichtje voor mij van een verpleegkundige die oprecht apetrots was op haar nog jonge collega. Deze collega bleek een net afgestudeerde VIG-er van net 19 jaar. Zij draaide in haar  eentje een afdeling van 30 cliënten met in de laatste stadium van dementie. Natuurlijk moet je trots zijn op deze collega. Ga er maar aan staan, je komt koud van school en je hebt de verantwoordelijk voor de zorg van 30 cliënten met een complexe zorgvraag.

Op de tweet van deze trotse verpleegkundige kwamen een hoop reactie. Zo waren er lezers die het over grens van de kwaliteit van zorg vonden gaan. Er waren ook lezers die aangaven dat dit doodnormaal was en dat anderen echt niet wisten waar zij het over hadden.

Ik heb zelf in de jaren 80 van de vorige eeuw de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige afgerond. Overdag stond ik alleen op een groep van 12 cliënten. 's Nachts echter had ik, samen met nog één collega de verantwoordelijkheid over zo'n 120 cliënten, welke ook nog eens woonde in 4 woningen waarvan er een drie woonlagen telde. In het begin stond hier nog een nachthoofd boven. Iemand met wie je kon afstemmen, iemand die er ter assistentie kon inroepen. Of dit verantwoord was? Het ging vaak gewoon goed, laten wij het daar op houden. Of dit nu de kwaliteit van zorg was die je wilde leveren? Ik heb er wel zo mijn gedachten over gehad. Daar tegenover stond dat ik die verantwoordelijkheid gedurende de nacht geweldig vond. Later verviel de functie van het nachthoofd en had ik, als ik dienst had, als EVV-er ook de eindverantwoordelijkheid over nog enkele afdelingen. Of dit verantwoord was? Ja, daar kan je kritische vragen bij stellen. Ook hier geldt dat het toch vaak goed ging.

Ik heb mijzelf regelmatig afgevraagd of ik hier, onder deze condities, zelf opgenomen wilde worden of dat ik zou vinden dat mijn ouders op deze wijze zorg zouden moeten kunnen krijgen. Regelmatig kwam ik tot de conclusie dat ik, als ik het dan op mijzelf betrok, hier niet positief op kon antwoorden. Zo heb ik ooit een man met terminale longkanker alleen moeten laten nadat ik hem morfine had gegeven. Hij was als de dood om alleen dood te gaan en vroeg mij of ik even bij hem kon blijven. Dit deed ik natuurlijk, tot het moment dat mijn collega belde met de vraag of ik terug kon komen omdat een andere cliënt tot op het bot gespannen in kantoor stond en dreigde alles kort en klein te slaan. Uiteindelijk is het agressie incident goed afgelopen is is de man met longkanker niet alleen en niet in mijn dienst overleden. Als je het echter wel beschouwd is dit eigenlijk een volstrekt onwenselijke situatie.

In mijn opleiding tot verpleegkunde heb ik op een opname afdeling oudere psychiatrie gewerkt. Daar draaide als verpleegkundige alleen de nachtdienst en was het aantal cliënten ook aanzienlijk. Ook daar ging het altijd goed. De cliënten sliepen en als je de kans had dat ze uit bed zouden komen met alle gevolgen van dien dan waren daar bedhekjes en Zweedse banden. Sommige mannelijke cliënten hadden ook een condoomkatheter. De nacht waren rustig en mocht er een cliënt uitkomen, de afdeling was open, maar de kliniek niet. Dat er mensen uit bed kwamen viel ook nog wel mee want de meeste hadden het nodige aan avondmedicatie.

Ik heb mij in die periode eerlijk gezegd nooit afgevraagd of ik al de cliënten er bij brand ook snel uit zou kunnen krijgen. Zou dan dan een voor  een met bed er uitrijden worden of zou ik iedereen gaan wekken om de mensen daarna een voor heen naar buiten te begeleiden en wie zorgt er dan buiten voor dat niemand het pand weer inloopt omdat ze toevallig wat vergeten zijn? Hoe zou gaan als er ook nog sprake was van een trappenhuis en meerdere woonlagen, waarbij de lift dan bij brand niet gebruikt mocht worden?

Wat is kwaliteit van zorg en wanneer kan je stellen dat je over de rand gevallen bent?
Op de website van Vilans staat de volgende tekst, noem het een definitie:
"Met cliënten, familie en andere zorgprofessionals in gesprek gaan over wat goede zorg betekent. Dát is werken aan kwaliteit."

Op de website van de vereniging van verpleegkundige en verzorgende staat een soortgelijke tekst.
In ons werk zijn we dagelijks onderdeel van het leven van patiënten of cliënten. Zij vertrouwen ons de zorg toe. Sta jij er wel eens bij stil waar jij het verschil maakt?

Vraag jij je wel eens af of je goede zorg hebt geleverd? Of juist waarom de zorg die je geleverd hebt de goede zorg voor die specifieke patiënt is geweest? Waar maak je dat uit op? Waar baseer je je handelen op? Zijn dit onderwerpen van gesprek binnen jouw team?

Kwaliteit lijkt op deze wijze een vrij subjectief begrip. Heb het er met elkaar over, trek daar conclusies uit en dan is het goed. Verbetering van kwaliteit wordt zo het samen overleggen over  wat je nu een betere kwaliteit vindt en daar dan naar toe werken. Laat ik dan de knuppel in het spreekwoordelijke hoenderhok gooien. Met 1 verpleegkundige een groep van 30 cliënten met een complexe zorgvraag begeleiden is niet een fantastische uitdaging maar is ver over de rand van wat je de kwaliteit van zorg zou kunnen noemen. Niet omdat het niet zou kunnen en dat het niet omdat het toch wel een keertje mis kan gaan, maar omdat je het niet zou moeten wensen, niet voor voor je ouders en niet voor jezelf als je later oud bent. In de zorg gaat het om de menselijke maat en niet om massa productie.

Zonder staat

Gisteren was het referendum in Catalonië. De regering van de autonome regio wilde haar burgers vragen hoe zij aankeken tegen het uitroepen van de onafhankelijke staat Catalonië. Ik moet zeggen dat een referendum te prevaleren is boven een gewapende strijd, zoals wij die lang in die andere autonome regio in Spanje hebben gekend. De Spaanse regering dacht daar anders over. Het resultaat weten wij, honderden gewonden, waarbij de premier van Spanje het hield op proportioneel geweld.  Natuurlijk kwam het geweld de separatisten niet verkeerd uit. Een slechtere PR kon de Spaanse regering niet hebben. Rajoy lijkt zijn hand te hebben overspeelt. Het activistische Podemos eiste dat Rajoy direct zou aftreden. Zij zien hem als de hoofdverantwoordelijke voor de ongeregeldheden. De partij hoopt ook dat de sociaal democraten een motie van wantrouwen tegen Rajoy zullen steunen. Zo heeft iedereen zijn eigen politieke agenda. Europa hield zich in eerste instantie opvallend rustig, totdat zij, Timmermans voorop, hun steun voor de Spaanse regering uitspraken. Ook dat is niet heel erg vreemd want veel landen in Europe hebben wel een gebiedsdeel dat, net als Catalonië, zich zou willen afscheiden. Zo streeft Lega Nord al jaren naar een zelfstandig Padanië. Zouden de Venetianen het rijk van de Doge toch heel graag in ere herstellen. Willen veel Vlamingen zelfstandig verder zonder de Walen. Het Brexit referendum was voor de Schotten het moment om ook een referendum op te tuigen waarin het afscheiden van Engeland voorgelegd zou gaan worden. In Frankrijk willen de Corsicanen als sinds mensenheugenis loskomen van Frankrijk en ja ook in Friesland zijn mensen die grensposten willen op de Afsluitdijk. Ik vergeet dan, voor het gemak de Basken omdat het daar nu net was minder hectisch is, maar het doel van de Eta was natuurlijk ook een zelfstandig Baskenland. Dat zal ook de reden zijn dat Rajoy zich zo hard opstelt, want als de geest in Catalonië helemaal uit de fles is, dan zouden de Basken zo maar het voorbeeld kunnen volgen en dan blijft er van de monarchie van koning Felipe weinig meer over.

In juni van het afgelopen jaar werd ik door de Standaard Boekhandel in België genomineerd met een blog over Europa Het Principe van de celdeling  Aan de hand van het principe van de celdeling probeerde ik mijn visie op Europa duidelijk te maken. Ons lichaam is niet een grote cel. Wij bestaan uit miljoenen cellen. Al deze cellen hebben een celwand en een kern. Europa bestaat geografisch en cultuur-historisch uit 51 landen. Hiervan zijn er 28 lid van de EU. Europa is geen land, hoe graag sommige dat ook zo willen zien. Europa is dus niet een land, hoe graag wij dat ook zo zouden willen zien. Sterker nog, al die landen die samen het orgaan Europa vormen, bestaan soms ook uit weer andere min of meer autonome regio's dan wel naar autonomie strevende regio's. Al die autonome en naar autonomie strevende regio's hebben een kern, dat waarom ze naar autonomie streven of al min of meer autonoom zijn. Veelal heeft dit een cultuur historische achtergrond. Zo spreken de Basken een werkelijk andere taal dan de rest van Spanje. Ook de Schotten hebben een lange geschiedenis van veldslagen met de Engelsen, voordat zij ingelijfd werden in het Engels koninkrijk. Ons lichaam is opgebouwd uit miljarden cellen die door middel van celdeling oude en beschadigde cellen vervangen. Wanneer er in deze celdeling iets mis gaat ontstaan cellen die minder functioneel zijn. Dit noemen wij kankercellen. Naast de specifieke klachten van zijn soort, geeft kanker ook een meer algemeen ziektebeeld, onder andere vermagering, vermoeidheid en een verminderde afweer. Als wij deze metafoor nu eens los laten op het beeld Europa. De landen zijn dan de cellen van het orgaan EU. Je zou dan in veel landen kunnen spreken van een woekering van cellen, want waarom maken Baskenland en Catalonië deel uit van Spanje? Was dit historisch altijd al zo? Waarom hoort Schotland bij Engeland? Je zou kunnen spreken van een foutieve celdeling. Er zijn cellen die buiten proportioneel gegroeid zijn. Je zou de vergelijking met de foutieve celdeling door kunnen trekken. Net als bij het eerder beschreven ziektebeeld, je zou kunnen stellen dat er ook binnen het orgaan Europa sprake van een verminderde afweer. Wij krijgen binnen Europa veel op ons bord. Daar is prima mee te dealen, maar dat wordt binnen een orgaan dat op zich zelf al ziek is, bijna niet meer te doen. Er komt weerstand en de afweer neemt nog verder af.

Wat is nu het medicijn tegen deze ongeleide, foutieve, celdeling? Moeten wij in het orgaan Europa dan niet groeien? Moeten wij ons terugtrekken binnen onze eigen grenzen, onze eigen cel? Ik zou denken van niet. Wij zijn gegroeid omdat onze cellen bleven delen. Er was in dit format wel een basis gedachte, namelijk dat de cellen allen een celwand kende, een celkern en dat ze min of meer gelijkvormig waren. Op detail konden ze wel verschillen natuurlijk, maar dat kan in Europa ook. Ik wil dan ook pleiten voor schaalverkleining, maar wel schaalverkleining met als doel te groeien. Ik zou zeggen dat de basis voor een Europa is dat wij erkennen dat er autonome regio's zijn. Als Jüncker het heeft over dat het nu het ultieme moment is, als het gaat over het ijzer smeden als het heet is, dan moet hij het hebben over het herdefiniëren van die landsgrenzen. Ook zal er een andere vorm van samenwerking tussen al die kleinere cellen van het orgaan Europa moeten ontstaan. Alleen dan kan Europa groeien en zal het de problemen die het voor zich krijgt kunnen oplossen. 

      

De Verborgen Agenda

Niemand doet echt iets zonder reden. Natuurlijk flappen mensen er soms zo maar wat uit. Reageren ze, vanuit een reflex, soms sneller dan dat ze nadenken. Toch zijn reacties niet zelden bewust. Niet altijd is echter duidelijk wat nu de dieperliggende gedachte achter iemand's reactie is.

Leary leerde ons al eerder dat elke actie een reactie oproept en dat zo gedragspatronen ontstaan. Je zou dus het gedrag van iemand kunnen veranderen, door zelf anders te reageren. Je zelf anders te gedragen. Zo laat de president van Turkije zich de laatste tijd in niet mis te verstane woorden uit over Nederland en de Nederlandse regering en in de rand ook over Nederlanders. Je daar natuurlijk vol in gaan. Je kan zeggen waar het op staat. Zeggen dat de man niet bij zijn volle verstand is, dat het schandelijk is wat de man roept, maar wellicht is dit wel wat hij met zijn uitspraken hoopte te bewerkstelligen. Misschien wil deze man de spanning opbouwen. Met het creëren van een gemeenschappelijk vijandbeeld, zorg je voor eenheid binnen de eigen gelederen. Wellicht ging er aan de tirade van Erdogan wel een actie vooraf. Hadden wij Turkije niet ooit beloofd dat zij deel uit konden maken van de Europese familie? Een belofte die nooit gestalte is gegeven. Nadat Turkije op een bijna niet te begane weg richting Europa, plots wel nodig hadden, namelijk voor de 'vluchtelingendeal' zag Erdogan zijn kans schoon.In het klein, als ik ruzie heb met mijn buurman. Als ik hem voor van alles en nog wat uitmaak, zegt dat ook iets over mij.

Elke actie roept een reactie op, wat weer een nieuwe reactie oproept. Soms gebeurd dit onbewust, als een soort reflex. Soms bewust maar is het soms gissen naar de achterliggende bedoelingen. Soms is de reactie niet voor jou bedoeld maar voor iemand anders, soms zijn er nog anderen die invloed hebben op een bepaalde reactie. Ik zou pleiten voor meer ratio, meer nadenken voordat wij reageren. Ons verdiepen in de ander en op basis van die kennis reageren op het gedrag van de ander. Een pas op de plaats, of het nu om grote gebeurtenissen, of dichterbij huis, in het klein, dat zou heel mooi zijn.

Een pas op de plaats

Trump

Donald Trump is gekozen tot president van de Verenigde Staten. De wereld weet even niet hoe ze het hebben. Hoe kon dit nu gebeuren? Hoe kon een zich zelf respecterend volk de lokale dorpsgek tot president kiezen? Donald Trump de man die een muur op de grens met Mexico wil bouwen. De man die alle moslims over een kam scheert en wegzet als misdadigers. De man ook die vrouwen als lustobject ziet. Een man die de opwarming van de aarde, anno 2016, nog als een leugen ziet. Een multimiljonair die zo narcistisch is dat zijn naam bovenop al zijn gebouwen staat. De man die belastingontduiking tot een basisvaardigheid heeft ontwikkeld. Natuurlijk is het kiessysteem debet aan zijn verkiezing. Natuurlijk behaalde Clinton effectief meer stemmen en natuurlijk was de timing van het heronderzoek van de FBI op z'n minst opmerkelijk, maar dan nog. Achteraf klagen over het systeem en over de FBI is mosterd na de maaltijd. Dan had je moeten realiseren toen het nog kon.

Jezelf overbodig maken

"Voor creativiteit en vernieuwing heb je mensen nodig die geloven in groei, mensen met een groei mindset," aldus een HRM manager recent op Twitter. Nu wordt van mij gezegd dat ik een groei mindset heb, een blik voorbij de horizon heb, iemand die buiten de kaders kan denken. Vanuit die scoop kan ik de organisatie ook zien, zonder mij. Ik ben niet onmisbaar en volgens mij is niemand onmisbaar. In dat misbaar zijn zit ook mijn overtuiging dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen proces. Veranderingen zullen ook pas dan beklijven, als iedereen verantwoordelijkheid neemt voor die verandering, als iedereen er ook werkelijk in geloofd. Opgelegde veranderingen, top-down besluitvorming, zijn gedoemd, vroeg of laat te mislukken.

Kunstgras

Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereld Oorlog adviseerde onze toenmalige premier, Henrik Colijn ons om maar rustig te gaan slapen. Wij moesten ons niet ongerust maken. De rest in geschiedenis.

De uitzending van Zembla, over de risico´s van het sporten op kunstgras, heeft het nodige stof doen opwaaien. Ouders willen plots hun kind niet meer op kunstgras laten voetballen, verenigingen trainen en spelen niet langer op kunstgras. Verenigingen die geen kunstgrasvelden hebben kunnen de aanvraag van buurtverenigingen, die de jeugd in ieder geval tijdens de trainingen, op normaal gras willen laten trainen, amper aan. Minister Schippers wist van niets. Ook zij had de aflevering gezien en was evenzeer een bezorgde moeder. In haar rol als moeder gaf ze onder tussen wel aan dat het sporten op kunstgras vergeleken kon worden met barbecueën, waarbij de BBQ toch echt een stuk gevaarlijker was dan het sporten op kunstgras. Jan Dirk van der Zee, de directeur amateur voetbal van de KNVB, vergeleek de ophef, in het kader van damage control, met de roddels die in een doorsnee Friese kroeg over tafel gaan. Eigenlijk niets aan de hand. Ondertussen blijkt dat de KNVB zelf op haar eigen velden geen rubbergranulaat infill heeft en gaat Ajax de velden op De Toekomst vervangen. Deze beursgenoteerde BVO neemt geen risico's.  Ook komt het RIVM in tussen met aanvullende adviezen:

Pavlov reactie

De afgelopen dagen kan je geen krant open slaan of de ellende spatte van het blad. Een aanslag in Nice, een aanslag in Munchen, een aanslag in Ansbach, tussen door nog een coup in Turkey en tot slot vanochtend een aanslag in een kerk even ten noordwesten van Parijs. Zelfs als er geen link is met IS, wordt deze in de berichtgeving door menig journalist toch veronderstelt. Zo wist Rudi Vranckx na de aanslag in München te melden dat de politie geen relatie zag met Moslim terrorisme, maar dat hij toch moest concluderen dat de aanslag vooralsnog niet door IS was opgeëist.

In een ingewikkelde wereld is het fijn om de wereld zwart wit te zien, om de wereld te kunnen onderverdelen in grofmazige eenheden. Na de aanslagen op 9/11 deed George Bush dit al door te stellen dat wat je er ook van vond, of voor of tegen de VS was. Op 9/12 werd de wereld in twee kampen verdeeld. Ruimte voor enige nuance was er niet. Ruimte voor introspectie, de tijd nemen om in de eigen spiegel te kijken, was vanaf die dag verdwenen. Bij een aanslag is de Pavlov reactie dat de daders Moslims moeten zijn en dat IS er achter zit. De eerlijkheid gebied bij te zeggen dat IS ook regelmatig aanslagen opeist. Er is een soort vicieuze cirkel. Er wordt een aanslag gepleegd, de verwachting is dat IS achter de aanslag zit en zij claimen de aanslag dan ook prompt, waarna de reactie daarop dat ook steevast is dat dit een oorlogsverklaring is aan het betreffende land die dag beloven nog harder te aan bombarderen. Dit bombarderen leidt dan weer tot meer aanslagen en de cirkel is rond.

Het principe van de celdeling

Niet alleen de Republikeinen hebben moeite met hun presidentskandidaat. Uit contacten met familie in de Verenigde Staten bleek dat ook de conservatief Christelijk Democraten een probleem hebben met hun kandidaat. De republikeinen hebben moeite met Trump's economische ideeën als ook het feit dat Trump enkele waarden waar de Verenigde Staten voor staat in de uitverkoop doet. Clinton daarin tegen is de eerste democratische presidentskandidaat die niet Christelijk genoeg zou zijn. De Amerikanen zitten met een probleem. Een achternicht schreef mij afgelopen week de volgende woorden:

"It is the hardest part about being a Christian who is also a conservative Democrat in America. Being on staff at the church, I try to be careful, but I know that most don't have the same political views as me. They think Hillary Clinton is evil, and that Barack Obama is evil and Muslim."

Net als bij Wilders lijkt de aanhang van Trump te groeien naar mate hij negatiever in het nieuws komt. Net als in ons land weet Clinton het antwoord op al die negativiteit niet te vinden en verviel zij, tot gisteren, in het geven van uiterst gedetailleerde inhoudelijke antwoorden. Antwoorden waar ook de onderkant van haar eigen achterban niets van begreep. Waar wij in ons land nog kunnen kiezen uit meerdere partijen kunnen de Amerikanen bij de presidentsverkiezingen uiteindelijk maar kiezen uit twee mensen van twee partijen. Af en toe wil zich nog een onafhankelijke kandidaat melden in de strijd, maar veelal zal het gaan om twee mensen die beide een partij vertegenwoordigen. In Amerika ben je of Democraat of Republikein. Of je bent voor, of je bent tegen. Na de aanslagen op 9/11 zei Bush het ook letterlijk: 'You're either with us, or against us!' Dit was de wereld waarin hij was groot gebracht en dit was het beeld dat hij de wereld oplegde. Er was geen ruimte voor iets anders.

In werkelijkheid is de wereld, ook in de VS, niet zwart wit. De problemen waar conservatief Christen democraten in de VS tegen aanlopen is hier een voorbeeld was. De nuance is echter zoek. Misschien is nuance in een en zich steeds verder globaliserende samenleving iets te veel gevraagd. Misschien hebben wij het nodig, door zwart wit te denken, om overzicht te scheppen in de chaos? Misschien is een wereldbeeld waarin je voor of tegen bent wel zo makkelijk? Ik merk dat de moeite die ik heb met de polarisatie, de laatste tijd een terugkerend thema is voor mij. De afstand tussen voren en tegen wordt steeds groter. Zo groot dat het bijna niet meer te overbruggen lijkt. Wij weten elkaar, op menselijk niveau, niet meer te vinden.

Onze wereld wordt, figuurlijk gezien, ook steeds groter. Wij moeten de grote problemen ook wereldwijd oplossen, anders zou het niet lukken. Hier zit een kern van waarheid in. Een probleem als het broeikaseffect is niet op te lossen als wij dat niet allemaal doen. Een probleem als terrorisme lijkt ook wereldwijd opgelost te moeten worden. Opvallend aan alleen al deze twee knelpunten is dat wij het niet gezamenlijk oplossen. Elke speler op het wereldveld heeft zijn eigen agenda en op een of andere manier weten zij niet tot elkaar te komen. Wellicht is het veld te groot? Weten wij te weinig van de ander om ook werkelijk tot elkaar te komen?

100.000 miljard cellen

Ons lichaam bestaat uit ongeveer 100.000 miljard cellen. Elk menselijk wezen is voorgekomen uit één cel! Deze cel splitst zich niet in nieuwe onafhankelijke organismen, maar splitst het zich om een embryo te vormen. Wij gaan als mens dus, via celdeling, van 1 naar ruim 100.000 miljard cellen. Elke cel is opgebouwd uit dezelfde delen, waaronder een celkern en een celmembraan. In een cel vinden wij verder het DNA terug. Cellen zijn redelijk zelfvoorzienend. Bij iedere celdeling, als er een cel bijkomt, zal deze weer bestaan uit dezelfde onderdelen. Nu kan er, door invloeden van buitenaf, sprake zijn van een probleem in de communicatie tussen de cellen, de celgroei waarbij de besturing van de cellen wordt verstoord. Als gevolg hiervan kan er sprake zijn van een verzwakking van het immuunsysteem. Wij zijn ziek.

Als wij het principe van de celdeling nu eens toepassen op ons systeem. In plaats van een ongebreidelde schaalvergroting waarbij wij vergeten te denken aan ons DNA, vergeten hoe belangrijk de celkern is. Telkens als er een cel bijkomt, regelen wij eerst deze onderscheidende onderdelen. Nu bestaat ons lichaam,uit 100.000 miljard cellen. Wij groeien uit tot een volgroeid mens. Wij zijn geen eencellige wezens. Om te groeien deelt een cel zich. Wij zijn een optelsom van miljarden cellen. Dit zou, als wij dit vertalen naar de wereld waarin wij leven, pleiten voor een schaalverkleining in plaats van een schaalvergroting. Een schaalverkleining waarin het doel is te komen tot een volwassen lichaam. Dit geldt voor onderwijs, voor de zorg maar ook voor zoiets als bijvoorbeeld Europa.

Binnen ons lichaam is ruimte voor een enorme diversiteit. Als wij het principe van de celdeling toepassen op onze wereld is er ook meer ruimte voor diversiteit. Het principe van de celdeling zal ook leiden tot een andere manier van communiceren. Wij staan dichterbij elkaar, zullen elkaar beter begrijpen.


Eencellig

Onze huidige maatschappij leidt er toe dat mensen in het geheel geen schaalvergroting willen. Zij willen het liefst als eencelligen voort blijven leven. Zij zijn ook niet in staat te delen. Dit leidt niet tot een verbetering van de wereld waarin wij leven. Laten wij, met inachtneming van het feit dat er ook mensen zijn die geen veranderingen willen, nadenken over een maatschappij waarin iedereen welkom is, waarin iedereen gelukkig is. Het zou zo de moeite waard zijn. Ik geloof hier wel in!






Meer lezen?

Het principe van de celdeling in praktijk

Referendum

Vandaag voor het eerst van mijn leven niet gestemd. Vandaag kunnen wij stemmen voor of tegen het Associatieverdrag met de Oekraïne. Een verdrag waar al 21 landen in de EU voor hebben gestemd. Het gaat daarbij ook niet over een correctief referendum maar een raadgevend referendum.

Nu ben ik zeer voor referenda, maar het toeval wil dat het de aanvragers van dit referendum in het geheel niet om de Oekraïne gaat. Geenstijl heeft in het geheel geen belangstelling in de Oekraïne laat staan het Associatieverdrag. Het hele referendum is op de eerste plaats gericht tegen de EU, maar dat is nog positief geformuleerd. Het gaat Geenstijl voor de volle 100% om Geenstijl. Het gaat om het verwerven van een marktpositie. De Telegraafmediagroep, de eigenaar van Geenstijl, wilde af van deze club mensen en wat kan je dan het beste doen, de sprong voorwaarts maken. Mensen die vandaag stemmen weten voor een groot deel niet waar het land Oekraïne ligt. Ook dat maakt hen niet uit. Een stem tegen is ook geen stem tegen de Oekraïne, het is een stem tegen de kaasstolp met de naam Den Haag. Het is een frustratiestem. Positiever geformuleerd, het is een stem tegen, een angststem. Stem je voor het Associatieverdrag, dan is Vladimir Poetin hier niet blij mee en dan zou er wel eens oorlog kunnen komen. Nu was het dezelfde Vladimir Poetin die, volgens vele van deze angststemmers, achter het neerhalen van de MH17 zat. Dat zijn wij voor het gemak even vergeten. De voorstemmers zijn over het algemeen liberaal en zien economische kansen. D'66 voorop komt hier ook openlijk voor uit.

Overzee

Het beeld van de verdronken peuter op een strand in Turkije schokte de hele wereld. Het jongentje was al vier jaar met zijn ouders onderweg. Op weg naar de vrijheid, op weg naar Canada. Dagelijks wagen honderden mensen, in gammele bootjes de overtocht richting het gedroomde Europa. Een Europa dat in het geheel niet op deze mensen zit te wachten. De vreemdelingenhaat is salonfähig, alsof mij sinds de jaren veertig van de vorige eeuw niets hebben geleerd. Volgens een aantal Nederlandse parlementariërs zitten er in al die gammele bootjes terroristen die uit zijn op het vernietigen van onze Christelijke tradities. Het jongenje van 3, dat aanspoelde op het strand bij Bodrum, weliswaar niet maar als dit jochie het had overleefd, je weet maar nooit. De Islam is een achterhaalde ideologie en dit jochie, als hij later groot is ...

Dit jongentje, het zoontje van een kapper uit Kobani werd niet groot. Dit jongentje moest vluchten uit oorlogsgebied. Dit jongentje vond echt voetballen leuker dan met een bomgordel mensen de dood in jagen. Was IS ook beweerd, wat de rechtse kerk ook vind, dit jongentje en veel mensen die de dood vinden in de Middellandse zee, dat zijn geen terroristen op weg naar Europa om dood en vernieling te zaaien.

Laat sprak ik een oude bekende. Hij vertelde over een centrum voor vluchtelingenopvang. Hij was er laatst eens heen gereden en was daar eens gaan kijken. Hij wilde zich zelf een beeld vormen.
"Die mannen, want het zijn alleen maar mannen, dat zijn geen vluchtelingen. Dat zijn
hoogopgeleide kerels, die uit zijn op ons werk. Dat zijn profiteurs die uit zijn op ons geld. Wat
vind jij?"