De Malediven

Elke zondagavond, 19:50 u. kijk ik, als het even kan, 3 op Reis midweek. Gisteren een mooie aflevering met als thema avontuur. Floortje was op De Malediven. De Malediven is de ultieme vakantiebestemming, tenminste als je van lekker warm weer en mooie stranden houdt. Het is echter ook een eilandengroep in de Indische Oceaan die als zij, niet uitkijken over enkele decennia wellicht niet meer bestaat. Het broeikaseffect, de steeds hogere waterspiegel, dreigt dit idyllische paradijs binnen afzienbare tijd te verzwelgen. Weg Zwitserleven gevoel. Nog los van het feit dat mijn bucketlist wat korter is geworden, wonen er op die archipel natuurlijk ook mensen. De bewoners van deze mooie eilanden zien de wereld om hen heen veranderen. Zij zien ook dat er telkens meer van hun woonomgeving in zee verdwijnt. Als de zeespiegel nog 2 meter stijgt door klimaatverandering, zullen de Maldiven onder water lopen. Daarom is klimaatbescherming een belangrijke prioriteit voor de regering van de Malediven De regering stuurt daarom naar vrijwel elke klimaatconferentie een stevige delegatie. Deze delegaties proberen te bewerkstelligen, dat de internationale gemeenschap zich houdt aan ambitieuze doelstellingen voor klimaatbehoud, en niet wijkt voor de druk van de industrie en landen met een hoge CO₂ uitstoot zoals China en de VS. Op grond van wat zij zien gebeuren nemen de Maledivers ook zelf maatregelen. Maatregelen die overigens, met de almaar stijgende zeespiegel weinig tot geen effect resulteren. De regering van dit eilandenrijk houdt zelfs rekening met het worse-case scenario. Het zou zo maar kunnen dat de eilanden onder water verdwijnen en dat de inwoners allemaal inwoners van Australië worden. Hun geboorteland is dan verdwenen en zij zetten allemaal hun leven voort als Australiërs.

Dit overkomt ons natuurlijk allemaal. Niet direct zo dramatisch als hierboven maar ook voor ons geldt dat de wereld om ons heen voortdurend aan het veranderen is. Soms is dat goed nieuws, soms moet je net als de inwoners van de Malediven hierop acteren. Soms vaar je tegen de wind in, soms heb je de wind mee.

Sportvereniging
Als jeugdvoorzitter van een voetbalclub merk ik, dat ook een voetbalvereniging te maken heeft met een veranderende omgeving. Onze club is gesitueerd in een oude wijk, volgens sommige, vergrijsde wijk. Niet ver bij ons vandaan wordt echter een nieuwe wijk gebouwd. Een wijk met mogelijk potentieel nieuwe leden.
Is het nodig dat je daar actief gaat werven of is de conclusie dat het nu eenmaal een oude, min of meer, vergrijzende wijk is voldoende reden om niet te werven?
Daarnaast zijn er ook de toenemende eisen van de overheid, bijvoorbeeld wat betreft kantinebeheer, arbo-voorschriften of een calamiteitenplan maar ook vanuit de privacywetgeving. Wat dacht je van de aansprakelijkheid van de vereniging ten aanzien van de veiligheid van de leden maar ook derden. Het vinden van capabele trainers is een bekend probleem, maar de trainers die zich inspannen moeten wel bevoegd en bekwaam zijn in de taken die zij uitvoeren. Mocht dit mis gaan zijn zij daar wel aansprakelijk voor en in het verlengde ook het bestuur dat hen aanstelt. Sportverenigingen dienen ook, net als bedrijven  een Ri&e daarop volgend een Plan van Aanpak.

De overheid maar ook andere organisaties zien de sterke Nederlandse sportinfrastructuur steeds vaker als een te benutten kans. De sportvereniging als hoeksteen van de samenleving. Je ziet op zowel lokaal, regionaal als landelijk niveau allerlei initiatieven ontstaan die samenwerking met de sportvereniging stimuleren. Of het nu gaat om welzijn, zorg of justitie: allemaal zien ze de potentie van sport en bewegen.

Contextanalyse
Steeds meer sportverenigingen hebben te maken met stijgende kosten, wet- en regelgeving waar zij aan moeten voldoen, als ook een teruglopend aantal vrijwilligers. Verenigingen die verder willen, die niet onder willen gaan doen er goed aan om na te denken over alles wat op hen afkomt. Zij doen er goed aan om na te denken over de eigen kracht, waar ben je goed in en wat moeten wij verbeteren willen wij de bedreigingen het hoofd bieden? Liggen er ook kansen om beter voorbereid te zijn op die toekomst? Misschien moeten wij samenwerken, sommige taken gemeenschappelijk beleggen? Wat kunnen wij hiermee, wat levert het ons op? Eigenlijk moet je regelmatig een context analyse uitvoeren. Eigenlijk net als die man op dat strand op de Malediven en elke maand ging kijken hoe hoog het water nu weer kwam.

Bij dit alles zal je continu je leden moeten informeren, moeten betrekken. Natuurlijk kom je dan mensen tegen die het probleem nog even niet zien en misschien wel nooit zullen zien. Ook op de Malediven zullen er mensen zijn geweest die het probleem van het hoge water niet zien en er ook nog niet en misschien wel nooit naar zullen handelen. Bij elke willekeurige ramp zijn er ook altijd mensen die het huis niet willen verlaten. Als het allemaal echt niet lukt, dan zit er wellicht niets anders op dan de club op te heffen of net zoals Maledivers, die als het land echt niet meer bestaat nu al aan het onderhandelen zijn over een staatsburgerschap van Australië.

 

Avondklok

Al ruim een jaar zuchten wij onder een juk van Coronamaatregelen. Maatregelen als gevolg van een pandemie die zijn weerga niet kent. De vergelijkingen met de zwarte dood worden gemaakt, maar of die vergelijking helemaal opgaat is de vraag. Dichterbij is de vergelijking met de Spaanse griep, de Mexicaanse griep én Sars en Mers misschien beter te maken? 

Het kan aan de geschiedsschrijving liggen maar ik heb het gevoel dat infectieziektes elkaar in raptrempo opvolgen. Want voor het gemak vergat ik HIV en Ebola. Corona, of  te wel Covid19, heeft voor mij al veel impact gehad. Zo raakte ik als gevolg van Covid19 mijn baan kwijt. Door Corona hebben wij onze oudste zoon nu al ruim een jaar niet even kunnen knuffelen en vind ons contact uitsluitend online plaats. Het is overigens bijzonder om te merken hoe creatief je daarmee wordt. Zo ging ons Kerstdiner online. De laptop aan het hoofdeind van de tafel. Zo was hij er toch bij. 

Het virus kwam dichtbij, het schoonzusje van mijn broer kwam op de IC terecht. Veel collega's werden ziek en sommige zijn al maanden ziek. Naast dat ze nog steeds geen conditie hebben, geen trap kunnen lopen, hebben velen ook concentratieproblemen en geheugen problemen. Ik weet niet hoe het met u zit, maar dat soort klachten link ik niet direct aan een normaal griepje. Tot zover de feiten. Al zullen er op dit moment al mensen zijn die alles wat hierboven staat in twijfel trekken. 

Op dit moment worden, in ieder geval in een deel van de wereld, mensen tegen het virus gevaccineerd. Waar de productie van een vaccin soms jaren duurt, zijn er inmiddels verschillende vaccins beschikbaar. In verschillende landen is er, in een rap tempo, gewerkt aan de productie van een vaccin. Sommige landen zijn ook al vrij ver in het vaccineren van de bevolking, waarbij ik vermoed dat men in Israel, met militaire precisie het verst gevorderd is. Je zou je af kunnen vragen waarom het allemaal zo snel klaar is, of daar niet iets mis mee is. Waarom toch Bill Gates zo enorm veel geld steekt in die vaccins. Het zal je niet verbazen, dat doen mensen dan ook. Het idee dat in het vaccin een chip geimplanteerd wordt is in sommige groepen ook gewoon normaal gedachtengoed.  Ook de lockdown leidt tot achterdocht. De overheid will haar burgers breken. Het zelfstandig nadenken wordt stukje bij beetje ontmoedigd en op het eind volledig gebroken. De avondklok roept voor velen herinneringen op aan de Tweede Wereldoorlog. Nu loop ik tegen de 60 maar die oorlog is van ver voor mijn tijd. Zelfs onze publieke omroep noemde de avondklok vrij standaard Sperrtijd, om de link met de oorlog nog maar eens te leggen. Voor de mensen die al hun bedenkingen hadden, was de avondklok de druppel, de laatste fase in het breken van de mensheid. Daar moest tegen in verzet gekomen worden. Gevestigde politieke partijen als de PVV en FVD deden dit zelfs openlijk. Een gemeenteraadslid van de PVV op Urk riep openlijk op tot een opstand, waarna overigens zijn grote roerganger, nadat alles uit de klauwen was gelopen opriep het legen in te zetten tegen de opstandelingen. Na drie dagen van rellen poste FvD, let even op die laatste D, openlijk op om nog even vol te houden. De führer van deze fractie hield in de kamer daarna wijzelijk zijn mond. Sinds Trump wordt politiek op social media uitgevochten. Het maakt daarbij niet meer uit of het ethisch verantwoord is of dat waar is of niet. Je achterban geloofd het toch wel. De kracht van de herhaling. Als je informatie maar vaak genoeg deelt wordt het op enig moment voor waar aangenomen. 

Demonstreren, is een grondrecht. Iedereen mag aangeven als hij of zij ergens niet mee eens is. Er staat echter nergens dat een demonstratie aan bepaalde eisen moeten voldoen. Het is bij wet niet geregeld dat een demonstratie tegen overheidsbeleid altijd dient plaats te vinden op het Malieveld. Er is dan ook geen sprake van de inperking van de vrijheid van meningsuiting als een demonstratie op een bepaaalde plek op een bepaald moment, niet zo mogen plaatsvinden. Wat er ook gebeurd, waar je ook tegen wil demonstreren, de veiligheid en gezond van al die anderen die het weer  niet met jou eens zijn, zijn belangrijker. Wat je ook ergens van vindt, je bent niet alleen op deze wereld. Zo wordt ook het oproepen van het drinken van een kopje koffie, hoe onschuldig dit ook klinkt, een demonstratie van behoorlijke omvang waarbij de deelnemers zich niet hielden aan de veiligheidseisen, want tja daar demonstreerde ze juist tegen. Dat onschuldoge koffie drinken was niet zo onschuldig. De vrijheid waar deze mensen zo hard om riepen ging volledig in tegen de vrijheid van het overige deel van de samenleving. Vrijheid is niet onbeperkt en persoonlijk. Jouw vrijheid staat in relatie tot de vrijheid van de ander. Vrijheid betekent ook dat je rekening houdt met de vrijheid van de ander. Als de veiligheid en de gezondheid van de ander in het geding is, als gevolg van jouw gedrag, ben je ver over de grens gegaan. 

Op een voetstuk

Een goede kennis van mij verzuchtte dat zij helemaal ontdaan was door de rel die rond haar gedroomde steracteur was ontstaan. Kevin Spacey wordt ook per direct uit de serie House of Cards geschreven. Hij zal wel ergens in een onbekend ver land neerstorten en nooit meer gevonden worden. Zo eenvoudig gaat dat. Mijn favoriete acteur, Dustin Hofmann bleek ook niet zo ideaal te zijn dan dat ik dacht. Weinstein, ik kende de man niet, maar bleek de kroon te spannen en ging hen nog voor en o-ja Bill Cosby was daar ook nog. Blauw gelachen om de Cosby show maar dat is nu wel een soort gylty pleasure. Weten wij wat Cosby bij daar bij andere in de koffie heeft gedaan? Na Strauss Kahn, bleken ook in het Brits lagerhuis enkele, bekende kopstukken danig van hun voetstuk te vallen.  In Schaarsbergen dachten enkele leidinggevende dat zij met enkele nieuwe rekruten wel zo'n beetje alles konden uithalen wat in hun brein naar voren kwam, waarbij zij er ook nog mee weg konden komen. Wat al deze incidenten gemeen hebben is dat al deze daders het idee hadden dat ze er mee weg konden komen.Niemand durfde er iets aan te doen, bang niet geloofd te worden, bang voor de eigen carrière, bang voor alles. Daders zeiden soms ook letterlijk dat ze niet van tegenspraak gediend waren en dat een klacht niet goed zou zijn voor de carrière van het slachtoffer. Soms ook wordt ongewenst gedrag zelfs na afloop goed gepraat. Diekstra gaf bij Pauw laatst aan dat wat hem betreft bepaalde vormen van onaangepast gedrag er nu eenmaal bij hoorde. Dat de militaire vakbond nu plots pleitte voor het afschaffen van ontgroeningen in het leger, dat was zo overtrokken. Ja, want het leger moest echte kerels van je maken. Geen watjes die aan het front hard weglopen. Het is het niveau bedrijfsvoering uit de tijd van de trekschuit en de veenstekers.

Ik denk dat wij mensen wat minder op een voetstuk moeten plaatsen. Mensen zijn niet onfeilbaar. Als wij mensen wat minder op een voetstuk plaatsen, kunnen ze ook makkelijker aangesproken worden en zien wij sneller wanneer het fout dreigt te gaan. Uit de geschiedenis weten wij al langer wat er kan gebeuren als mensen verheerlijkt worden, wanneer zij zelf gaan geloven dat zij superieur zijn. Een beeldenstorm avant la lettre

De uurtje factuurtje fabriek

Niet zo heel lang geleden had ik een oriënterend gesprek. Ik ben op zoek naar een nieuwe uitdaging, een nieuwe baan. Het bedrijf was op zoek naar consultants, naar nieuwe arbo adviseurs. Behalve de inhoudelijke kennis van de materie, werd ook commerciële ervaring gevraagd. Nu heb ik daar geen ervaring mee en eerlijk gezegd past het ook niet bij mij. Soms vind ik het belangrijker dat iets gebeurd, dat er aandacht voor is dan dat ik daar dan zo nodig geld voor moet krijgen. Mijn gesprekspartners benoemde het bedrijf 'een uurtje-factuurtje-fabriek'. Ik was een soort Sinterklaas, een dief van mijn eigen portemonnee. Ik deed soms dingen voor niets, omdat ik belangrijker vond dat er aandacht voor was dan dat ik er nu zo nodig iets mee wilde verdienen. Ik had hier iets te leren. Terug naar huis, wat een flinke rit was, vroeg ik mij af of ik dit wel wilde leren. Er was echter nog iets anders wat ik mij afvroeg. Was deze voortdurende afhankelijk niet strijdig met met de eigen verantwoordelijk die medewerkers, werkgevers zouden moeten dragen voor de eigen veiligheid, de eigen arbeidsomstandigheden? Natuurlijk is het heerlijk als je als bedrijf, bij elk nieuw risico daar weer een passende oplossing, scholing of advies traject in de aanbieding heb. Loop je echter niet de kans dat bedrijven door deze voortdurende afhankelijk de oplossing altijd extern zoeken, zonder zelf na te denken over de veiligheid en de gezondheid van haar personeel?

Willen wij veranderingen realiseren zullen wij ons moeten realiseren dat er ook iets te veranderen is. Als er continu iemand is die tegen mij zegt, dat er altijd hulp beschikbaar is, dan zal ik zelf niet harder gaan lopen. Ik zal pas in beweging komen als ik mij realiseer dat ik iets moet veranderen maar dat de hulp ook niet direct oproepbaar is. Willen wij werken aan veiligheid op de werkvloer, binnen bedrijven en organisaties, zal het wel eens zo kunnen zijn dat wij mensen weer zelf verantwoordelijk moeten maken. Om maar een vergelijking te maken, ook ouder zal zijn puberende zoon op enig moment los moeten laten om op die manier, om hem met vallen en opstaan tot een evenwichtige volwassene te laten opgroeien. Wij zouden ons meer moeten richten op de basis, op de roots. Wij zouden ons moeten richten op de aandacht voor het thema veiligheid in de beroepsopleidingen, in het onderwijs. Om daarna vol vertrouwen los te kunnen laten.