Nieuwe uitdagingen

De gezondheidszorgsector is aan het veranderen. Dat is niet altijd verkeerd, soms leidt dit tot beter nadenken over de kwaliteit van zorg. Soms ook is de markt doorgeschoten en leidt dit tot verschraling van de zorg op een wijze die mensonterend is. Natuurlijk kan je de zorg organiseren met minder of wellicht zelfs zonder managers. Ook adviseurs, dat kan best wat minder. Laten we het over de zorg hebben, terug naar de basis. Als wij managers afschaffen, adviseurs aan de kant schuiven, ontstaat er een gat, dat door de werkvloer ingevuld zal moeten worden. Dit is niet één op één mogelijk. Een verpleegkundige is opgeleid om te verplegen. Een verpleegkundige heeft in zijn opleiding niet iets geleerd over werving en selectie, heeft niet iets geleerd over brandveiligheid en fysieke belastend werk, dat deed je gewoon.

Alles wat je aandacht geeft groeit

Google nooit, als je ergens pijn hebt. Serieus, je mankeert wat. Sterker, na het zoeken heb je de meest ernstige diagnose te pakken. Geef eens voorlichting over RSI en vrijwel iedereen heeft klachten. Roep dat het slecht gaat met de economie en ook iedereen houdt de hand op de knip. Verpleegkundigen, groot gebracht met Van de Brink Tjebbes leerde nog verpleegplannen te maken waarbij uitgegaan werd van zelfzorgtekorten. Werken aan dat wat je niet kan.

Alles wat je aandacht geeft groeit. Wij zijn in ons land erg geneigd om aandacht te geven aan de dingen die niet goed gaan, op dat wat niet lukt. Wij willen steeds van die 4 een 6 maken, terwijl het veel leuker is om van die 7 een 9 te maken. Ik was vroeger nooit goed in idioom Duits. Ik kon leren wat ik wilde, maar kreeg het niet in mijn hoofd. Naar mate ik harder ging leren haalde ik steeds slechtere cijfers. Het werd een grote frustratie. De cijfers werden niet beter. 

Binnen de geestelijke gezondheidszorg gaat men steeds vaker uit van dat wat iemand wel kan, in plaats van het focussen op dat wat niet lukt. De mens zien als iemand met mogelijkheden in plaats van iemand met beperkingen. 

Het Oranje debacle

Na de geweldige prestaties van te Nederlands elftal op het WK in Brazilië leek de plaatsing van Oranje voor het EK in Frankrijk slechts een formaliteit. Met tegenstanders als IJsland, Tsjechië, Turkije en Kazachstan zou dat toch moeten lukken. Alleskunner Van Gaal nam afscheid. Hij werd opgevolgd door kampioenenmaker Hiddink. Vanaf de allereerste wedstrijd liep het al niet, met als voorlopig dieptepunt de uitwedstrijd tegen IJsland. Whats in a name. Hiddink werd opgevolgd door Blind, maar onder zijn opvolger ging het al niet beter. Was het nu alleen Oranje dat slecht presteerde? Nee, al een aantal jaren zijn het ook de Nederlandse clubs die schitteren door matige prestaties op Europees niveau. Trainers in onze eredivisie vinden dat het wel wat mannelijker kan en misschien wel moet en op een congres van de KNVB wordt geroepen dat het vroeger allemaal beter was. Nadat de gifbeker in het geheel leeg gedronken was en maar liefst 3,2 miljoen ramptoeristen Nederland af zagen gaan tegen Tsjechië, was het leiden in last. Oud profs hadden de oplossing. Marc Overmars pleitte voor voetballers, met een groot voetbalverleden op sleutelfuncties. Ik vroeg mij af, was het daardoor niet fout gegaan? Op het congres van de KNVB kwam naar voren dat er meer focus gelegd moest worden op de winnaarsmentaliteit.

In de Telegraaf schreef hockeycoach Jacques Brinkman dat bij topvoetballers veel verborgen onzekerheden zitten. Uit onderzoek kwam naar voren dat meer dan 25% van de actieve profvoetballers depressies heeft of een angststoornis. Bij reeds gestopte voetballers ligt dit percentage zelfs boven de 40%. Uit dit zelfde, Franse onderzoek kwam naar voren dat 19% van de actieve prof voetballers een fors alcohol probleem heeft. Ook hier ligt dit percentage bij gestopte voetballers fors hoger, namelijk op 32%. Dat dit percentage onder gestopte spelers nog hoger ligt komt doordat spelers plots geen structuur meer ervaren. Ze hebben moeite met het aarden in de gewone samenleving. Dit is wel een schokkende constatering.

Het nut van verlies

Dat winnen en verliezen bij sport hoort is wel haast een open deur. Afgelopen zaterdag verloren wij de return in de nacompetitie. Na winst in de thuiswedstrijd, waren wij helaas niet in staat om dit resultaat in de uitwedstrijd te herhalen. Voor ons is het seizoen hiermee voorbij. Wij degraderen naar de Hoofdklasse. Na afloop in de kleedkamer hadden spelers het moeilijk. Iedereen reageert op een zijn eigen manier. Waar de een in tranen, in de hoek van de kleedkamer stil zijn verdriet verwerkte, werd een ander boos. Wij waren dat weekend niet de enige ploeg die zijn wedstrijd verloor.

Ook Feyenoord kreeg in Zwolle les in effectiviteit en ook na afloop van die wedstrijd zullen de emoties in de kleedkamer hoog op gelopen zijn. De supporters van Feyenoord, die aan het begin van het seizoen nog wegliepen met Fred Rutten, toen de club de groepsfase van de Europa League behaalde, konden zijn bloed nu wel drinken. Feyenoord dat in de groepsfase nog gewoon poulewinnaar werd en ook boven de latere finalist Sevilla eindigde, vergooide op het eind van het seizoen een zeker geachte derde plek in de eredivisie. Zelfs van Go Ahead Eagels werd thuis verloren. Voor ons was de terugreis naar huis lang.

Sommige jongens leken het snel van zich af te kunnen zetten. Genietend van een broodje hamburger in het clubhuis, leek de wedstrijd al vergeten. Waarbij ik mij realiseer dat ik mij ook goed kan vergissen en het broodje hamburger de manier was om het verdriet te verwerken. Andere zaten de gehele weg terug stil voor zich uit te staren.

“Ik heb gefaald, door mij hebben ze verloren!” zei een van de spelers.