Corona Verkiezingen

Nog een paar dagen en dan gaan de stembureaus open. Eigenlijk zijn de verkiezingen al begonnen want het stemmen per post is al mogelijk. Wij stemmen voor een nieuwe Tweede Kamer. In een periode waarin wij 's avonds na negen uur binnen moeten zijn. Wij niet meer dan 1 gast tegelijkertijd mogen ontvangen. In een tijd dat de cafés al maanden dicht zijn, sporters al maanden niet mogen sporten, competities zijn stil gelegd, evenementen al maanden geen doorgang kunnen vinden. De overheid hier ook geen vergunningen voor afgeeft organiseert diezelfde overheid het grootste evenement in vier jaar tijd, namelijk de Tweede Kamer verkiezingen. 

Behalve de Partij van de Dieren die hier nog een rechtszaak over aanspande vonden alle overige partijen het prima. Er werd ook 'ouderwets' campagne gevoerd. Er werd geflyerd, partijen gingen van deur tot deur, trokken handenschuddend door het land. Sommigen, waarschijnlijk voor de vorm, organiseerde enkele bijeenkomsten online. Minister Olongren van Binnenlandse Zaken wist niet hoe vaak ze moest benadrukken dat alles veilig kon verlopen, Voor mensen van zeventig jaar en ouder was er de mogelijk om per post te stemmen. Dit ging bij het oefenen al vaak verkeerd en ook nu, om het eggie zeg maar, blijkt dat stemmen per post niet voor iedereen even duidelijk is. Er zou daarnaast drie dagen gestemd kunnen worden, waarbij er in sommige gemeenten in ons land al wel een maar achteraan kwam. Stemmen op de maandag en de dinsdag was echt alleen voor mensen die behoorde tot de kwetsbare groepen. Ik vroeg mij af of ik tot de kwetsbare groep behoor. Ik ga het maandagochtend gewoon proberen. 

Ik weet niet of het alleen in mijn woonplaats is, maar mij viel op dat die kwetsbaren veel over moeten hebben voor die veilige stem. Op de woensdag, voor de happy few zeg maar, zijn er maar liefst 74 stembureaus geopend. Op de twee dagen daarvoor slechts 10. Het wordt even iets verder rijden met die scootmobiel. Een Postbus 51 spot heeft de oplossing voor al die 'bang aangelegde' mensen. Als je het allemaal te spannend vindt kon je altijd nog iemand machtigen. In het journaal laatst een vrouw, met een echt broze gezondheid, die benoemde dat ze daarmee haar stemrecht opgaf, want wie garandeerde haar dat degene die zij had gemachtigd ook deed wat zij hem gevraagd had? Is het stemrecht niet gewoon het recht om daar ook zelf fysiek gebruik van te maken? 

Alles wat ik hierboven heb beschreven is, als alles goed verloopt, het stemmen mogelijk. In de ideale wereld zal dit ook veilig kunnen verlopen. Nu woont en werkt mijn zoon, sinds het afstuderen in het Verenigd Koninkrijk. Het contact verloopt al meer dan een jaar uitsluitend online. Vanwege de Corona maatregelen in beide landen hebben wij hem al meer dan een jaar niet even kunnen knuffelen en samen een restaurantje kunnen pakken. Nu wil ik het niet hebben over de Coronamaatregelen. Ik werk in de gezondheidszorg en heb van nabij meegemaakt wat voor impact dit virus heeft. Waar ik het wel over wil hebben zijn deze verkiezingen en de pertinente leugen dat deze verkiezingen goed georganiseerd zijn. Mijn zoon heeft in Engeland niets vernomen, geen brief gekregen van de overheid, geen stempas, geen instructie over hoe hij gebruik kon maken van zijn stemrecht. Hij is zelf op zoek gegaan. Toen hij uiteindelijk gevonden had hoe hij gebruik kon maken van zijn stemrecht, hij diende zich te registeren bij de gemeente Den Haag (wie bedenkt dat?), en zich wilde registreren kreeg hij een automatisch antwoord dat hij zich niet meer kon registreren. Hij was te laat. Bij nabellen bleek dat er ook helemaal niets meer mogelijk was. Hij kon zich al wel registreren voor de volgende verkiezingen. 

Nu kan je altijd te laat zijn, maar als je ervan uit gaat dat je wel een schrijven krijgt over welke stappen je als Nederlander in het buitenland moet nemen om te stemmen, maar je hoort niets is dat wat wrang. Als je dan weet dat de Belangdienst, die hij keurig zijn adreswijziging had doorgegeven hem in Engeland notabene belde omdat hij twee maanden Toeslag diende terug te betalen gaat er wel iets mis. Als de overheid iets van haar burgers verwacht weten ze je te vinden. Als jij als burger ergens recht op hebt, namelijk stemrecht, zijn ze niet thuis en als je dan na een eigen zoektocht aan de deur klopt, zegt diezelfde overheid keihard 'sorry, wij zijn gesloten, kom over vier jaar maar terug!'

Zonder staat

Gisteren was het referendum in Catalonië. De regering van de autonome regio wilde haar burgers vragen hoe zij aankeken tegen het uitroepen van de onafhankelijke staat Catalonië. Ik moet zeggen dat een referendum te prevaleren is boven een gewapende strijd, zoals wij die lang in die andere autonome regio in Spanje hebben gekend. De Spaanse regering dacht daar anders over. Het resultaat weten wij, honderden gewonden, waarbij de premier van Spanje het hield op proportioneel geweld.  Natuurlijk kwam het geweld de separatisten niet verkeerd uit. Een slechtere PR kon de Spaanse regering niet hebben. Rajoy lijkt zijn hand te hebben overspeelt. Het activistische Podemos eiste dat Rajoy direct zou aftreden. Zij zien hem als de hoofdverantwoordelijke voor de ongeregeldheden. De partij hoopt ook dat de sociaal democraten een motie van wantrouwen tegen Rajoy zullen steunen. Zo heeft iedereen zijn eigen politieke agenda. Europa hield zich in eerste instantie opvallend rustig, totdat zij, Timmermans voorop, hun steun voor de Spaanse regering uitspraken. Ook dat is niet heel erg vreemd want veel landen in Europe hebben wel een gebiedsdeel dat, net als Catalonië, zich zou willen afscheiden. Zo streeft Lega Nord al jaren naar een zelfstandig Padanië. Zouden de Venetianen het rijk van de Doge toch heel graag in ere herstellen. Willen veel Vlamingen zelfstandig verder zonder de Walen. Het Brexit referendum was voor de Schotten het moment om ook een referendum op te tuigen waarin het afscheiden van Engeland voorgelegd zou gaan worden. In Frankrijk willen de Corsicanen als sinds mensenheugenis loskomen van Frankrijk en ja ook in Friesland zijn mensen die grensposten willen op de Afsluitdijk. Ik vergeet dan, voor het gemak de Basken omdat het daar nu net was minder hectisch is, maar het doel van de Eta was natuurlijk ook een zelfstandig Baskenland. Dat zal ook de reden zijn dat Rajoy zich zo hard opstelt, want als de geest in Catalonië helemaal uit de fles is, dan zouden de Basken zo maar het voorbeeld kunnen volgen en dan blijft er van de monarchie van koning Felipe weinig meer over.

In juni van het afgelopen jaar werd ik door de Standaard Boekhandel in België genomineerd met een blog over Europa Het Principe van de celdeling  Aan de hand van het principe van de celdeling probeerde ik mijn visie op Europa duidelijk te maken. Ons lichaam is niet een grote cel. Wij bestaan uit miljoenen cellen. Al deze cellen hebben een celwand en een kern. Europa bestaat geografisch en cultuur-historisch uit 51 landen. Hiervan zijn er 28 lid van de EU. Europa is geen land, hoe graag sommige dat ook zo willen zien. Europa is dus niet een land, hoe graag wij dat ook zo zouden willen zien. Sterker nog, al die landen die samen het orgaan Europa vormen, bestaan soms ook uit weer andere min of meer autonome regio's dan wel naar autonomie strevende regio's. Al die autonome en naar autonomie strevende regio's hebben een kern, dat waarom ze naar autonomie streven of al min of meer autonoom zijn. Veelal heeft dit een cultuur historische achtergrond. Zo spreken de Basken een werkelijk andere taal dan de rest van Spanje. Ook de Schotten hebben een lange geschiedenis van veldslagen met de Engelsen, voordat zij ingelijfd werden in het Engels koninkrijk. Ons lichaam is opgebouwd uit miljarden cellen die door middel van celdeling oude en beschadigde cellen vervangen. Wanneer er in deze celdeling iets mis gaat ontstaan cellen die minder functioneel zijn. Dit noemen wij kankercellen. Naast de specifieke klachten van zijn soort, geeft kanker ook een meer algemeen ziektebeeld, onder andere vermagering, vermoeidheid en een verminderde afweer. Als wij deze metafoor nu eens los laten op het beeld Europa. De landen zijn dan de cellen van het orgaan EU. Je zou dan in veel landen kunnen spreken van een woekering van cellen, want waarom maken Baskenland en Catalonië deel uit van Spanje? Was dit historisch altijd al zo? Waarom hoort Schotland bij Engeland? Je zou kunnen spreken van een foutieve celdeling. Er zijn cellen die buiten proportioneel gegroeid zijn. Je zou de vergelijking met de foutieve celdeling door kunnen trekken. Net als bij het eerder beschreven ziektebeeld, je zou kunnen stellen dat er ook binnen het orgaan Europa sprake van een verminderde afweer. Wij krijgen binnen Europa veel op ons bord. Daar is prima mee te dealen, maar dat wordt binnen een orgaan dat op zich zelf al ziek is, bijna niet meer te doen. Er komt weerstand en de afweer neemt nog verder af.

Wat is nu het medicijn tegen deze ongeleide, foutieve, celdeling? Moeten wij in het orgaan Europa dan niet groeien? Moeten wij ons terugtrekken binnen onze eigen grenzen, onze eigen cel? Ik zou denken van niet. Wij zijn gegroeid omdat onze cellen bleven delen. Er was in dit format wel een basis gedachte, namelijk dat de cellen allen een celwand kende, een celkern en dat ze min of meer gelijkvormig waren. Op detail konden ze wel verschillen natuurlijk, maar dat kan in Europa ook. Ik wil dan ook pleiten voor schaalverkleining, maar wel schaalverkleining met als doel te groeien. Ik zou zeggen dat de basis voor een Europa is dat wij erkennen dat er autonome regio's zijn. Als Jüncker het heeft over dat het nu het ultieme moment is, als het gaat over het ijzer smeden als het heet is, dan moet hij het hebben over het herdefiniëren van die landsgrenzen. Ook zal er een andere vorm van samenwerking tussen al die kleinere cellen van het orgaan Europa moeten ontstaan. Alleen dan kan Europa groeien en zal het de problemen die het voor zich krijgt kunnen oplossen. 

      

De Verborgen Agenda

Niemand doet echt iets zonder reden. Natuurlijk flappen mensen er soms zo maar wat uit. Reageren ze, vanuit een reflex, soms sneller dan dat ze nadenken. Toch zijn reacties niet zelden bewust. Niet altijd is echter duidelijk wat nu de dieperliggende gedachte achter iemand's reactie is.

Leary leerde ons al eerder dat elke actie een reactie oproept en dat zo gedragspatronen ontstaan. Je zou dus het gedrag van iemand kunnen veranderen, door zelf anders te reageren. Je zelf anders te gedragen. Zo laat de president van Turkije zich de laatste tijd in niet mis te verstane woorden uit over Nederland en de Nederlandse regering en in de rand ook over Nederlanders. Je daar natuurlijk vol in gaan. Je kan zeggen waar het op staat. Zeggen dat de man niet bij zijn volle verstand is, dat het schandelijk is wat de man roept, maar wellicht is dit wel wat hij met zijn uitspraken hoopte te bewerkstelligen. Misschien wil deze man de spanning opbouwen. Met het creëren van een gemeenschappelijk vijandbeeld, zorg je voor eenheid binnen de eigen gelederen. Wellicht ging er aan de tirade van Erdogan wel een actie vooraf. Hadden wij Turkije niet ooit beloofd dat zij deel uit konden maken van de Europese familie? Een belofte die nooit gestalte is gegeven. Nadat Turkije op een bijna niet te begane weg richting Europa, plots wel nodig hadden, namelijk voor de 'vluchtelingendeal' zag Erdogan zijn kans schoon.In het klein, als ik ruzie heb met mijn buurman. Als ik hem voor van alles en nog wat uitmaak, zegt dat ook iets over mij.

Elke actie roept een reactie op, wat weer een nieuwe reactie oproept. Soms gebeurd dit onbewust, als een soort reflex. Soms bewust maar is het soms gissen naar de achterliggende bedoelingen. Soms is de reactie niet voor jou bedoeld maar voor iemand anders, soms zijn er nog anderen die invloed hebben op een bepaalde reactie. Ik zou pleiten voor meer ratio, meer nadenken voordat wij reageren. Ons verdiepen in de ander en op basis van die kennis reageren op het gedrag van de ander. Een pas op de plaats, of het nu om grote gebeurtenissen, of dichterbij huis, in het klein, dat zou heel mooi zijn.

Een pas op de plaats

Trump

Donald Trump is gekozen tot president van de Verenigde Staten. De wereld weet even niet hoe ze het hebben. Hoe kon dit nu gebeuren? Hoe kon een zich zelf respecterend volk de lokale dorpsgek tot president kiezen? Donald Trump de man die een muur op de grens met Mexico wil bouwen. De man die alle moslims over een kam scheert en wegzet als misdadigers. De man ook die vrouwen als lustobject ziet. Een man die de opwarming van de aarde, anno 2016, nog als een leugen ziet. Een multimiljonair die zo narcistisch is dat zijn naam bovenop al zijn gebouwen staat. De man die belastingontduiking tot een basisvaardigheid heeft ontwikkeld. Natuurlijk is het kiessysteem debet aan zijn verkiezing. Natuurlijk behaalde Clinton effectief meer stemmen en natuurlijk was de timing van het heronderzoek van de FBI op z'n minst opmerkelijk, maar dan nog. Achteraf klagen over het systeem en over de FBI is mosterd na de maaltijd. Dan had je moeten realiseren toen het nog kon.

Pavlov reactie

De afgelopen dagen kan je geen krant open slaan of de ellende spatte van het blad. Een aanslag in Nice, een aanslag in Munchen, een aanslag in Ansbach, tussen door nog een coup in Turkey en tot slot vanochtend een aanslag in een kerk even ten noordwesten van Parijs. Zelfs als er geen link is met IS, wordt deze in de berichtgeving door menig journalist toch veronderstelt. Zo wist Rudi Vranckx na de aanslag in München te melden dat de politie geen relatie zag met Moslim terrorisme, maar dat hij toch moest concluderen dat de aanslag vooralsnog niet door IS was opgeëist.

In een ingewikkelde wereld is het fijn om de wereld zwart wit te zien, om de wereld te kunnen onderverdelen in grofmazige eenheden. Na de aanslagen op 9/11 deed George Bush dit al door te stellen dat wat je er ook van vond, of voor of tegen de VS was. Op 9/12 werd de wereld in twee kampen verdeeld. Ruimte voor enige nuance was er niet. Ruimte voor introspectie, de tijd nemen om in de eigen spiegel te kijken, was vanaf die dag verdwenen. Bij een aanslag is de Pavlov reactie dat de daders Moslims moeten zijn en dat IS er achter zit. De eerlijkheid gebied bij te zeggen dat IS ook regelmatig aanslagen opeist. Er is een soort vicieuze cirkel. Er wordt een aanslag gepleegd, de verwachting is dat IS achter de aanslag zit en zij claimen de aanslag dan ook prompt, waarna de reactie daarop dat ook steevast is dat dit een oorlogsverklaring is aan het betreffende land die dag beloven nog harder te aan bombarderen. Dit bombarderen leidt dan weer tot meer aanslagen en de cirkel is rond.

Helden

Een held is een persoon die, wanneer hij of zij geconfronteerd met gevaar en rampspoed of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betoont voor een grotere zaak. Aanvankelijk had dit heldendom vaak te maken met strijd of het uitblinken in iets, maar later werd dit uitgebreid tot een meer algemeen moreel uitblinken. Ik vind, persoonlijk, mensen die tegen wil en dank, hun eigen weg gaan, zonder dat zij zich door iets of iemand van afgebracht kunnen worden, ook helden. Mensen die, juist door de weg te gaan die zij moeten gaan, in staat is om er straks, nog beter, voor anderen te zijn. Om in weerwil van alle tegenstand voor jezelf te kiezen, dan ben je heel sterk, dan ben je een held.

In mijn beleving zijn naast de eerder genoemde helden nog een derde soort 'held'. Ik zou dit de valse held willen noemen. Deze mensen plaatsen zich zelf in het centrum van de aandacht. Zij wijzen de weg. Zij weten waarheen. Waar het deze 'helden' in werkelijk omgaat is het eigen welbevinden. Het zijn de rattenvangers van Hamelen. Mensen geloven de verhalen, vinden de toon van de muziek aantrekkelijk en lopen gedwee achter hem aan. Kenmerkend van deze rattenvangers is dat zij hun gehoor continu bevestigen in hun ongenoegens, zonder met werkelijke oplossingen te komen. De oplossingen zijn vergezichten van een wereld die niet bestaat. Een wereld die voorbij gaat aan de ander, een wereld gericht op alleen in plaats van samen. Mensen lopen achter deze rattenvangers aan omdat zij de wereld simplificeren. Zij ordenen de wereld op een dusdanige wijze dat iedereen het zou kunnen snappen. De wereld wordt zwart-wit voorgesteld, de oplossingen simpel. De wereld is echter niet zwart-wit en de oplossingen zijn niet simpel.

De ware helden zijn die mensen die een reëel beeld van de toekomst weten te schetsen. De ware helden zijn zij die eerlijk zijn en niet zeggen dat het een makkelijk pad zal zijn. De ware helden zijn zij die in weerwil van alles een keuze voor dat moeilijke pad kunnen maken. De ware helden zijn zij die mensen samenbrengen. De ware helden zijn zij die met werkelijke oplossingen komen.

Het principe van de celdeling

Niet alleen de Republikeinen hebben moeite met hun presidentskandidaat. Uit contacten met familie in de Verenigde Staten bleek dat ook de conservatief Christelijk Democraten een probleem hebben met hun kandidaat. De republikeinen hebben moeite met Trump's economische ideeën als ook het feit dat Trump enkele waarden waar de Verenigde Staten voor staat in de uitverkoop doet. Clinton daarin tegen is de eerste democratische presidentskandidaat die niet Christelijk genoeg zou zijn. De Amerikanen zitten met een probleem. Een achternicht schreef mij afgelopen week de volgende woorden:

"It is the hardest part about being a Christian who is also a conservative Democrat in America. Being on staff at the church, I try to be careful, but I know that most don't have the same political views as me. They think Hillary Clinton is evil, and that Barack Obama is evil and Muslim."

Net als bij Wilders lijkt de aanhang van Trump te groeien naar mate hij negatiever in het nieuws komt. Net als in ons land weet Clinton het antwoord op al die negativiteit niet te vinden en verviel zij, tot gisteren, in het geven van uiterst gedetailleerde inhoudelijke antwoorden. Antwoorden waar ook de onderkant van haar eigen achterban niets van begreep. Waar wij in ons land nog kunnen kiezen uit meerdere partijen kunnen de Amerikanen bij de presidentsverkiezingen uiteindelijk maar kiezen uit twee mensen van twee partijen. Af en toe wil zich nog een onafhankelijke kandidaat melden in de strijd, maar veelal zal het gaan om twee mensen die beide een partij vertegenwoordigen. In Amerika ben je of Democraat of Republikein. Of je bent voor, of je bent tegen. Na de aanslagen op 9/11 zei Bush het ook letterlijk: 'You're either with us, or against us!' Dit was de wereld waarin hij was groot gebracht en dit was het beeld dat hij de wereld oplegde. Er was geen ruimte voor iets anders.

In werkelijkheid is de wereld, ook in de VS, niet zwart wit. De problemen waar conservatief Christen democraten in de VS tegen aanlopen is hier een voorbeeld was. De nuance is echter zoek. Misschien is nuance in een en zich steeds verder globaliserende samenleving iets te veel gevraagd. Misschien hebben wij het nodig, door zwart wit te denken, om overzicht te scheppen in de chaos? Misschien is een wereldbeeld waarin je voor of tegen bent wel zo makkelijk? Ik merk dat de moeite die ik heb met de polarisatie, de laatste tijd een terugkerend thema is voor mij. De afstand tussen voren en tegen wordt steeds groter. Zo groot dat het bijna niet meer te overbruggen lijkt. Wij weten elkaar, op menselijk niveau, niet meer te vinden.

Onze wereld wordt, figuurlijk gezien, ook steeds groter. Wij moeten de grote problemen ook wereldwijd oplossen, anders zou het niet lukken. Hier zit een kern van waarheid in. Een probleem als het broeikaseffect is niet op te lossen als wij dat niet allemaal doen. Een probleem als terrorisme lijkt ook wereldwijd opgelost te moeten worden. Opvallend aan alleen al deze twee knelpunten is dat wij het niet gezamenlijk oplossen. Elke speler op het wereldveld heeft zijn eigen agenda en op een of andere manier weten zij niet tot elkaar te komen. Wellicht is het veld te groot? Weten wij te weinig van de ander om ook werkelijk tot elkaar te komen?

100.000 miljard cellen

Ons lichaam bestaat uit ongeveer 100.000 miljard cellen. Elk menselijk wezen is voorgekomen uit één cel! Deze cel splitst zich niet in nieuwe onafhankelijke organismen, maar splitst het zich om een embryo te vormen. Wij gaan als mens dus, via celdeling, van 1 naar ruim 100.000 miljard cellen. Elke cel is opgebouwd uit dezelfde delen, waaronder een celkern en een celmembraan. In een cel vinden wij verder het DNA terug. Cellen zijn redelijk zelfvoorzienend. Bij iedere celdeling, als er een cel bijkomt, zal deze weer bestaan uit dezelfde onderdelen. Nu kan er, door invloeden van buitenaf, sprake zijn van een probleem in de communicatie tussen de cellen, de celgroei waarbij de besturing van de cellen wordt verstoord. Als gevolg hiervan kan er sprake zijn van een verzwakking van het immuunsysteem. Wij zijn ziek.

Als wij het principe van de celdeling nu eens toepassen op ons systeem. In plaats van een ongebreidelde schaalvergroting waarbij wij vergeten te denken aan ons DNA, vergeten hoe belangrijk de celkern is. Telkens als er een cel bijkomt, regelen wij eerst deze onderscheidende onderdelen. Nu bestaat ons lichaam,uit 100.000 miljard cellen. Wij groeien uit tot een volgroeid mens. Wij zijn geen eencellige wezens. Om te groeien deelt een cel zich. Wij zijn een optelsom van miljarden cellen. Dit zou, als wij dit vertalen naar de wereld waarin wij leven, pleiten voor een schaalverkleining in plaats van een schaalvergroting. Een schaalverkleining waarin het doel is te komen tot een volwassen lichaam. Dit geldt voor onderwijs, voor de zorg maar ook voor zoiets als bijvoorbeeld Europa.

Binnen ons lichaam is ruimte voor een enorme diversiteit. Als wij het principe van de celdeling toepassen op onze wereld is er ook meer ruimte voor diversiteit. Het principe van de celdeling zal ook leiden tot een andere manier van communiceren. Wij staan dichterbij elkaar, zullen elkaar beter begrijpen.


Eencellig

Onze huidige maatschappij leidt er toe dat mensen in het geheel geen schaalvergroting willen. Zij willen het liefst als eencelligen voort blijven leven. Zij zijn ook niet in staat te delen. Dit leidt niet tot een verbetering van de wereld waarin wij leven. Laten wij, met inachtneming van het feit dat er ook mensen zijn die geen veranderingen willen, nadenken over een maatschappij waarin iedereen welkom is, waarin iedereen gelukkig is. Het zou zo de moeite waard zijn. Ik geloof hier wel in!






Meer lezen?

Het principe van de celdeling in praktijk

Referendum

Vandaag voor het eerst van mijn leven niet gestemd. Vandaag kunnen wij stemmen voor of tegen het Associatieverdrag met de Oekraïne. Een verdrag waar al 21 landen in de EU voor hebben gestemd. Het gaat daarbij ook niet over een correctief referendum maar een raadgevend referendum.

Nu ben ik zeer voor referenda, maar het toeval wil dat het de aanvragers van dit referendum in het geheel niet om de Oekraïne gaat. Geenstijl heeft in het geheel geen belangstelling in de Oekraïne laat staan het Associatieverdrag. Het hele referendum is op de eerste plaats gericht tegen de EU, maar dat is nog positief geformuleerd. Het gaat Geenstijl voor de volle 100% om Geenstijl. Het gaat om het verwerven van een marktpositie. De Telegraafmediagroep, de eigenaar van Geenstijl, wilde af van deze club mensen en wat kan je dan het beste doen, de sprong voorwaarts maken. Mensen die vandaag stemmen weten voor een groot deel niet waar het land Oekraïne ligt. Ook dat maakt hen niet uit. Een stem tegen is ook geen stem tegen de Oekraïne, het is een stem tegen de kaasstolp met de naam Den Haag. Het is een frustratiestem. Positiever geformuleerd, het is een stem tegen, een angststem. Stem je voor het Associatieverdrag, dan is Vladimir Poetin hier niet blij mee en dan zou er wel eens oorlog kunnen komen. Nu was het dezelfde Vladimir Poetin die, volgens vele van deze angststemmers, achter het neerhalen van de MH17 zat. Dat zijn wij voor het gemak even vergeten. De voorstemmers zijn over het algemeen liberaal en zien economische kansen. D'66 voorop komt hier ook openlijk voor uit.

Overzee

Het beeld van de verdronken peuter op een strand in Turkije schokte de hele wereld. Het jongentje was al vier jaar met zijn ouders onderweg. Op weg naar de vrijheid, op weg naar Canada. Dagelijks wagen honderden mensen, in gammele bootjes de overtocht richting het gedroomde Europa. Een Europa dat in het geheel niet op deze mensen zit te wachten. De vreemdelingenhaat is salonfähig, alsof mij sinds de jaren veertig van de vorige eeuw niets hebben geleerd. Volgens een aantal Nederlandse parlementariërs zitten er in al die gammele bootjes terroristen die uit zijn op het vernietigen van onze Christelijke tradities. Het jongenje van 3, dat aanspoelde op het strand bij Bodrum, weliswaar niet maar als dit jochie het had overleefd, je weet maar nooit. De Islam is een achterhaalde ideologie en dit jochie, als hij later groot is ...

Dit jongentje, het zoontje van een kapper uit Kobani werd niet groot. Dit jongentje moest vluchten uit oorlogsgebied. Dit jongentje vond echt voetballen leuker dan met een bomgordel mensen de dood in jagen. Was IS ook beweerd, wat de rechtse kerk ook vind, dit jongentje en veel mensen die de dood vinden in de Middellandse zee, dat zijn geen terroristen op weg naar Europa om dood en vernieling te zaaien.

Laat sprak ik een oude bekende. Hij vertelde over een centrum voor vluchtelingenopvang. Hij was er laatst eens heen gereden en was daar eens gaan kijken. Hij wilde zich zelf een beeld vormen.
"Die mannen, want het zijn alleen maar mannen, dat zijn geen vluchtelingen. Dat zijn
hoogopgeleide kerels, die uit zijn op ons werk. Dat zijn profiteurs die uit zijn op ons geld. Wat
vind jij?"

Het recht van de sterkste

Nog niet zo heel lang geleden waren wij allemaal Charlie. Plots voelde wij met z'n allen een sterkte affiniteit met de redacteuren van een controversieel magazine vol met cartoons, die sommige leuk vinden en die anderen als schokkend en beledigend ervaren. Dat laatste moet kunnen, want dit zijn zo de geneugten van de vrijheid van meningsuiting. De vrijheid van meningsuiting is onbegrensd, zo lijkt het. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik zelf zeg, maar ik ben niet verantwoordelijk voor hoe de ander dit nu weer interpreteert. Zo moet dit blog ook maar worden gezien. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik schrijf, maar ben absoluut niet verantwoordelijk voor de wijze waarop dit op jullie overkomt. Als ik schokkende dingen op schrijf, als ik voor u over grenzen heen ga, het ligt echt aan u. Als u daar een probleem mee heeft, dan is dat uw probleem.

Mochten nu meerdere lezers een probleem hebben met mijn tekst, heb ik waarschijnlijk een probleem. Nog los van de vraag of ik gelijk heb of dat mijn lezers het bij het rechte eind hebben. In onze moderne samenleving geldt het recht van de sterkste. Dit nu, is de uitleg die gegeven wordt aan de democratie. In een democratie bepaald de partij met de meeste stemmers. Soms heeft deze partij zoveel stemmen gekregen dat deze partij alles vrijwel alleen kan bepalen, soms zal deze partij moeten samenwerken met andere partijen. De partij zal dan een coalitie moeten vormen.

Het idee van democratie is ontstaan in het oude Griekenland en binnen dat oude Griekenland sprak de democratie, zoals men die in Athene kende, tot de verbeelding. De democratie van Athene was echter niet democratisch in die zin dat iedereen ook stemrecht had. Alleen vrije, volwassen mannelijke burgers hadden stemrecht. Vrouwen, buitenlanders en slaven mochten niet stemmen. Dit betekende dat ongeveer 10% van de 300.000 inwoners mocht stemmen. Een aantal dat voor die tijd al best groot was. Bovendien hadden de stemgerechtigden meer invloed dan burgers in moderne democratieën. Athene kende namelijk een directe democratie. Iedereen met stemrecht kon stemmen over wetsvoorstellen. Dit is dus een andersoortige democratie als dat wij op dit moment in de meeste democratische landen kennen.