Een pasfoto

Mijn rijbewijs moet verlengd worden. De tien jaar waarvoor het rijbewijs was afgegeven is verlopen. Ik werd hier keurig aan herinnerd door de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik kon mij hiervoor vervoegen bij de afdeling Burgerzaken van de gemeente Apeldoorn. Ik had hier voor nodig een recente kleurenpasfoto die voldoet aan de eisen van de Fotomatrix Model 2007, het eerder afgegeven rijbewijs en eventueel een medische verklaring. Het rijbewijs zou binnen vijf werkdagen gereed zijn. Ik wilde niet het risicolopen lang te moeten wachten, dus dacht ik er goed aan te doen vooraf een afspraak te maken. Jongstleden donderdag mocht ik komen. Woensdagmiddag heb ik gebruikt om nieuwe pasfoto’s te maken. De fotograaf legde mij keurig uit dat het maken van pasfoto’s voor officiële documenten  tegenwoordig aan strikte regels is gebonden. Ik mocht niet lachen, recht in de camera kijken en de foto moest vooral niet te groot of te klein zijn. Check en dubbel-check.

Die donderdag stond ik op tijd aan de balie van het gemeentehuis.

   “Ik kom mijn rijbewijs verlengen” en ik legde de brief van de RDW op de balie.

   “Ik heb alleen een pasfoto en uw oude rijbewijs nodig, meer niet”

Ik zette mij tas op de balie en haalde uit het voorvak het mapje met de pasfoto’s en mijn rijbewijs.

   “Die ik ook wel aan vervanging toe” zei de dame en keek meewarig naar het vod.

   “Ja, sorry, het is een keertje in de wasmachine terecht gekomen en daar kan het rijbewijs niet echt tegen”

De dame keek wat bedenkelijk naar mijn pasfoto. Ze heeft een doorzichtig folie, waarop een soort matrix staat. Ze schuift het folie over mijn pasfoto heen en weer. Ze kijkt nu echt zorgelijk.

   “Heeft u nog andere foto’s?”

   “Er zijn 6 foto’s gemaakt, maar is er iets niet in orde?”

   “Ja zeker, uw hoofd is te klein.”

   “Te klein, te klein, u gaat mij nu niet vertellen dat de foto’s niet goed zijn!”

   “Eigenlijk is dat wel de boodschap, ja, maar heeft u misschien nog andere pasfoto’s?”

Ik legde de overige vijf foto’s op de balie. De dame begon ze een voor een kritisch te bekijken. Ze pakte andermaal het folie, schoof het over de pasfoto’s. Ze keek mij nu echt zorgelijk aan.

   “Ik ben bang dat ik deze toch allemaal zal moeten afkeuren.”

Ik weet even niet wat ik moet zeggen.

   “Ik ga een formulier voor u invullen en daarmee kunt u bij de fotograaf gratis nieuwe foto’s laten maken,” zei ze met een grote glimlach. Zonder ook maar een woord te zeggen liep ik weg. Ik reed direct door het eerste het beste rode stoplicht, naar de fotograaf. Binnengekomen legde ik het formulier en mijn pasfoto’s op de balie.

   “Afgekeurd, alle zes!”

   “Dat bestaat niet! De foto’s zijn echt goed. Ik heb alles nog nagemeten.”

Dan ziet de fotograaf de naam van de gemeente ambtenaar op het formulier.

   “Mevrouw De Jong, maar die keurt echt alles af. Ik zal het nog een keer na meten.”

De fotograaf pakt een liniaal en meet alles nog eens na. Alles blijkt binnen de norm te vallen.

Ik snap nu werkelijk niet op welke gronden mijn pasfoto’s zijn afwezen. Nieuw pasfoto’s en een nieuwe afspraak bij afdeling Burgerzaken worden gemaakt. Vijf dagen later meld ik mij weer bij de receptie en daarna bij de balie van afdeling Burgerzaken. Dit keer geen mevrouw De Jong. Ik doe mijn verhaal en leg mijn nieuwe pasfoto’s en mijn oude rijbewijs op de balie.

De dame pakt routinematig het doorzichtige folie met de matrix en schuift deze over mijn pasfoto. Een grote frons verschijnt. Ze schuift het folie nog eens over mijn pasfoto heen en weer.

   “Heeft u wellicht nog andere pasfoto’s?”

   “Is er iets niet in orde?” vraag ik op mijn hoede.

   “Ja zeker, uw hoofd is iets te groot. Het is niet veel, maar dit kan ik zo niet accepteren.”

   “Dit is nu de tweede keer, eerst is mijn hoofd te groot, nu te klein, is het dan nooit goed?”

   “Kijk”, zegt de dame “U oren moeten binnen dit vakje vallen, ze vallen er een stukje buiten, maar wellicht zijn de andere foto’s wel goed?.”

Ik leg al mijn pasfoto’s, 12 in totaal op de balie en de dame meet ze allemaal na, met de matrix en met een liniaal.

   “Nee, het spijt me” zegt ze “ik zal alles af moeten keuren.”

   “Wilt u dan zo vriendelijk zijn om de fotograaf te bellen en hem dit zelf te vertellen?”

   “Nee, eerlijk gezegd ben ik dat niet van plan. Dat kunt u prima zelf.”

   “Ik zou het prima zelf kunnen vertellen ja, maar als ik straks bij de fotograaf kom zegt deze dat de foto’s goed zijn. Ik krijg een enorm ‘kastje-naar-de-muur-gevoel’ kent u dat?”

   “Nou vooruit. Staat het nummer op dat mapje?” en ze pakt het mapje waar de pasfoto’s inzitten.”
Ze belt het nummer. Na enige tijd wordt er opgenomen en vertelt ze op vrij dwingende wijze wat er allemaal mis is met mijn hoofd. Het gesprek leek te escalueren, maar op enig moment klaarde het gesprek van de dame aan de andere kant van de balie zichtbaar op.
"Goed, dan stuur ik hem zo bij u langs, dan moet het helemaal goed komen."

Ze keek mij nu aan en vertelde mij dat ik nog een keer naar de fotograaf moest. 

Uiteindelijk kwam het goed met mijn hoofd. Ik paste binnen de lijntjes, een voorwaarde om te mogen reizen.

Jargon

   “Hallo Walter, kan jij ook even komen en de computer even de computer laten, dan kan ik overdragen. Ik ben hier al van elf uur gisterenavond en wil straks wel mijn bed in” zucht Bert.
   ”Ja, sorry, ik was het verpleegplan van mevrouw Stoffels aan het doorkijken. Ik ben haar mentor zoals je weet. Zij heeft gisteren een impulsdoorbraak gehad en is daarop gesepareerd lees ik?” reageert Walter.
   ”Ik heb de dienstdoende arts er nog wel bijgehaald, maar ze was echt vreselijk grensoverschrijdend bezig, zie hield de hele tent wakker. Volgens de dienstdoende arts was een prikkelarme omgeving op dit moment het beste.
De hoofdwacht had de separeer geregeld, maar ik loop even de kamers verder af” gaat Bert verder.
   ”Ik begin even bij Kees. Kamer 112. Daar is vannacht een klein brandje geweest. Kees had zijn broek in de brand gestoken. Hij heeft verder geen letsel, maar wilde niet dat ik de brand kwam blussen. Ik heb de bodyguard gebruikt. Janine en Barry, van de Landgraaf, kwamen ter assistentie. met FAH kwam Kees wel tot bedaren en konden we het brandje blussen”
   ”Is de BHV-plus ploeg niet geweest?” wil John weten.
   ”Ja, maar toen hadden wij de boel al weer onder controle. Het enige wat ze gedaan hebben in (is) de brandmelder gereset. Mevrouw Hansen heeft een goede nacht gemaakt. Gerard is tot middernacht enorm dwangmatig geweest, telde tot bloedens toe alle tegeltjes rondom zijn wastafel. Ik heb hem zonodig medicatie gegeven.De heer De Jong is rond drie uur op weg naar het toilet gevallen. Ik vermoed dat hij gestruikeld is over zijn deken. Het is ook zo donker op zijn kamer” vertelt Bert.
   ”Ja, die noodverlichting, onder zijn bed is nog steeds niet gemaakt. Ik bel vandaag de TD.” antwoordt Walter.
   ”Ha, ja en dan Onno. Ik moest hem bij de eerste ronde wekken voor toiletbezoek, zegt ‘ie als hij op de rand van het bed zit dat hij wel een portie klappen zal geven”
   ”O ja, en wat heb je gedaan? De vorige keer dat hij zo reageerde, konden we hem daarna platspuiten” reageert John.
   ”Nee, zover heb ik het niet laten komen. Onno is gewoon een leuke, maar soms wat vreemde man. Ik heb hem gezegd dat het niet verstandig was zulke dingen te zeggen, omdat ik veel sterker ben en als hij dat wilde uitproberen even mee moest lopen”
   ”En toen?” wil John weten.
   ”Toen niets, hij gaf mij een aai over de bol en zei dat het een grapje was. Ik denk trouwens dat je hem vandaag wat moet assisteren bij z’n ADL want hij stinkt, misschien is een keertje extra onder de douche geen overbodige luxe.”
   ”Met mevrouw Van Tiel gaat het wel weer beter, denk ik. Ik heb haar vanmorgen al getempt. Temp was prima, nog wel wat verhoging, maar geen koorts meer. Ik zou haar nog lekker in bed laten, maar even niet naar het DAC-huis.”
”Ja, lijkt mij best. Ik zal ze nog wel even bellen, want ik meende dat ze vandaag met DAC nog een dagje weg ging.”
   ”Dan heb ik eigenlijk nog een dingentje. Ik zag dat bij Gerard de zonodig medicatie op is. Als jullie toch medicatie moeten nakijken, bestel dan direct nieuwe zonodig voor Gerard.”
   ”Oké, dat was het dan. Ik ben er weg van mensen, ik ga naar huis, onder de wol. Het was me het nachtje wel weer. Rustige dienst jullie.”

Vaderswerk

“Wat doet jouw vader voor werk?”
“Mijn vader doet voor werk?” Kelly moet even nadenken.
“Hij doet voor werk” herhaalt ze. Ze kijkt schuin omhoog alsof het daar geschreven staat.
“Hij doet voor werk ….” Kelly kijkt mij aan. “Ik weet het niet.”
“Echt niet?”
“Ik weet het echt niet,” zucht Kelly.
“Doet hij niets?” vraagt Jos.
“Hij doet wel iets!”
“Hij gaat ’s ochtends van huis met een broodtrommeltje en …..”
“Nee, roept Kelly,  hij gaat vannacht altijd weg.”
“Hij gaat dus ’s nachts weg,” herhaalt Jos.
“Ja soms, soms weg,” hakkelt Kelly, die dit eigenlijk toch wel vreemd lijkt te vinden.
“Wanneer komt hij weer terug dan?” vraagt Jos, die nu toch wel nieuwsgierig geworden is.
“Volgens mij heel laat.” Kelly maakt daarbij een grote zwaai met haar rechterarm alsof ze wil laten zien hoe lang haar vader weg is.
“Als de dag voorbij is, dan komt hij thuis.”

Valentijnsdag

Ik vind dat kinderen tegenwoordig vroeg wijs zijn. Nu is het is bijna Valentijnsdag. Een dag waarop sommige mensen het leuk vinden om aan iemand, van wie ze veel houden een speciale kaart, een Valentijnskaart, een bos rode rozen of een doos bonbons te geven. Allemaal erg gemaakt, als je het mij vraagt. Voor peuters en kleuter is verliefd zijn heel gewoon. Niets geen kaarten, bossen bloemen of ander commercieel gedoe. Voor hen is alles soms zo vanzelfsprekend dat wij als volwassenen soms versteld van staan. Neem nu mijn klas, jongens en meisjes van een jaar of 6. Stuk voor stuk jongens en meisjes die weten waar het omgaat, die weten waar Abraham de mosterd haalt.

   “Voel jij je anders, als je verliefd bent?” vroeg ik gisteren aan Danique.

   “Warm” zei ze.

Dat vond ik wel mooi gezegd, warm.

   “Dan voel je je heel raar. Het is zo’n raar gevoel. Je hebt dan nergens zin in. Je lust dan helemaal geen eten enzo” ging ze verder.

   “Ben jij ook verliefd Stephan?” vroeg ik daarna.

   “Nee!” zei hij heel resoluut.

   “Echt niet, zijn er geen meisjes op jou verliefd?”

   “Nee, nee nooit juf!” zei hij zachtjes.

   “Dat vond ik wel raar.”

 Ik vroeg de andere kinderen of ze Stephan geen knappe jongen vonden.

   “Nee, hij is niet knap!” riep Myrthe toen vrij luid.

   “Nou, ik kan toevallig al wel zonder zijwieltjes fietsen!” zei Stephan, bijna huilend.

   “Dat wisten jullie niet hè? zei ik. “Hij fietst gewoon zonder zijwieltjes. Dat is wel knap!” zei ik en ik moest hem toen toch even over z’n bol aaien.

   “Nou, ik kan al wel met zonder losse handen.” reageerde Tim, die volgens mij vond dat ik hem had overgeslagen. 

   “Met losse handen, bedoel je denk ik?” zei ik. “Ben jij soms verliefd Tim?”

   “Ja, op mij!”, riep Sandra en ze keek daarbij heel uitdagend de groep rond.

   “Wat voel jij dan, als je verliefd bent?”

   “Vlindertjes in mijn buik en die worden dan zo doorgestuurd.”  Zei ze en ze maakte daarbij een streep van haar navel naar haar voorhoofd.

   “Zijn jullie papa’s en mama’s nog steeds verliefd?”

   “Ja!” riep Bas, alsof hij dat heel zeker wist.

   “Hoe weet jij dat?” Normaal gesproken kan je dit niet vragen, maar ik was nu wel nieuwsgierig.

   “Nou, dat ze de hele tijd bij elkaar op schoot zitten.” 

   “Is dat niet een beetje overdreven?” 

   “Ja, en ze zoenen.” 

   “Wat doen ze nog meer, als ze verliefd zijn?” vroeg Stephan brutaal. 

   “Stoeien in bed, soms,” flapte Bas er uit. “Dat is helemaal niet raar, dat doen alle papa’s en mama’s, soms.” Zei hij toen wel een stuk minder zeker van zijn antwoord.

   “Stoeien is niet vechten, toch?” wilde ik nog wel weten

De kinderen keken Bas gespannen aan.

   “Nee, lief stoeien, niet elkaar bijten en krabben,”  zei Bas.

Ik drink een slokje van mijn koffie, maar die is inmiddels koud.

   “Ja, die kinderen hebben meer door dan wij allemaal denken” zegt mij moeder.

   “Zal ik je nog maar eens een kopje verse koffie voor je zetten?”