Nieuwe uitdagingen

De gezondheidszorgsector is aan het veranderen. Dat is niet altijd verkeerd, soms leidt dit tot beter nadenken over de kwaliteit van zorg. Soms ook is de markt doorgeschoten en leidt dit tot verschraling van de zorg op een wijze die mensonterend is. Natuurlijk kan je de zorg organiseren met minder of wellicht zelfs zonder managers. Ook adviseurs, dat kan best wat minder. Laten we het over de zorg hebben, terug naar de basis. Als wij managers afschaffen, adviseurs aan de kant schuiven, ontstaat er een gat, dat door de werkvloer ingevuld zal moeten worden. Dit is niet één op één mogelijk. Een verpleegkundige is opgeleid om te verplegen. Een verpleegkundige heeft in zijn opleiding niet iets geleerd over werving en selectie, heeft niet iets geleerd over brandveiligheid en fysieke belastend werk, dat deed je gewoon.

Dyslektisch

In onze talige samenleving ben je behoorlijk gehandicapt als je dyslectisch bent. Je bent het speerpunt van spot. In social media, als Twitter en Facebook word je bijkans dood gegooid met zogenaamde ‘taalvoutjes’. Taalextremisten terroriseren ons met opmerkingen hoe het anders moet, hoe het vooral beter moet. Officiële stukken moeten foutloos gespeld worden anders snapt de lezer er niets van. Soms ook wordt gesteld dat een stuk tekst met spelfouten slordig staat. Het zou iets zeggen over de schrijver. Een slordige schrijver levert teksten vol fouten.

Trauma met terugwerkende kracht

     'Bij me komen!', schreeuwt de juf,'en neem je rekenboek mee'.
Ik kijk de juf verschikt aan.
     'Ja, jij, hierkomen', gaat ze kwaad verder.
Ik pak mij rekenboek en loop schoorvoetend tussen de tafeltjes door naar voren. Met een klap smijt de juf een schriftje voor mij neus.
    'Wat ben jij een dom uilskuiken', bijt ze me toe. 'Kan jij nou helemaal niets? Waar moet dit eindigen?', vraagt ze met een blik van walging.
Ik durf haar niet te kijken. Met het hoofd gebogen, kijk ik juffrouw Bakker angstig aan.
    'Kijk me aan, als ik tegen je praat!', schreeuwt ze. 'Wat ga je hier nu aan doen?', vraagt ze.
    'Ik weet het niet juf', zeg ik.
   
'Dat dacht ik al. Wat weet jij nu eigenlijk wel?', vraagt ze.

Bedachtzaam sla ik het schriftje dicht. Ik zit weer gewoon op de bank, voor de televisie. Het acht-uur journaal is net voorbij. Ik kijk nog eens op de voorkant van het schriftje. Klas 4, lees ik. Klas 4, hoe oud was ik toen eigenlijk? Wat een manier op met kinderen om te gaan. Wie was dat, mevrouw Bakker? Waarom deed ze zo? Allemaal vragen schieten door m'n hoofd. Waarschijnlijk leeft ze niet eens meer, zit ik me te bedenken.
    'Waar zit je aan te denken?', vraagt mijn vrouw.
    'Oooh, niets, gewoon aan die goede oude tijd. Die tijd die nooit meer terugkomt', zeg ik en schenk      nog eens een kopje koffie in.