Telkens maakte ik een meldin bij de gemeente. Een enkel keer heb ik ook de toezichthouder Openbare Ruimte gesproken. Bij elke melding diende zij op te draven en werd er gevraagd om handhaving. Het was dweilen met de kraan open, zo gaf men aan. De pakkans was bijna 0. Het failliet van het systeem. Als de pakkans zeer klein is kan je concluderen dat het bijplaatsen kennelijk loont, wamt wat is dan de winst van het systeem? Op dit moment vindt het bijplaatsen, noem het dumpen, van afval bijna dagelijks plaats. De toezichthouder, als ook de afvalverwerker rijden dagelijks hun rondes om te bekijken of er toch ergens nog gehandhaafd kan worden en om het gedumpte afval op te halen. Wat zou dat kosten? Aan de ene kant wil je de afvalberg reduceren en terecht. Aan de andere kant leiden de maatregelen tot een enorme berg aan frustratie, maar ook kosten en wat zou het dagelijks laten rondrijden van deze wagens doen met het milieu? Ik vroeg mij af of het systeem ooit wel eens is geëvalueerd en wat daar dan de uitkomst van was.
Tot slot las ik enige tijd terug een artikel in het magazine van de NVRD. De NVRD verenigt de Nederlandse gemeenten en hun publieke bedrijven die verantwoordelijk zijn voor het afvalbeheer en het beheer van de openbare ruimte. Zij ondersteunen hen bij het bereiken van hun doelstellingen en brengen professionals bij elkaar. Een prima club lijkt mij. In het bewuste artikel werden de gemeente Uden en de gemeente Peel en Maas opgevoerd. Binnen deze gemeentes realiseert men een afvalreductie, die zelfs onder de landelijke doelstelling ligt en dat zonder Diftar.
Wat zou de gemeente doen met deze informatie? Iemand noemde Diftar laatst het Heilige Huisje van de gemeente. Het kan toch niet zo zijn dat een gemeente verpaupering van een woonwijk accepteert en de eigen systemen niet tegen net licht wil houden?
Dit is Diftar:
