Toen ik nog jong was gingen wij elke zaterdagochtend naar de kerk. Zaterdagochtend? Ja, ik ben groot gebracht in de tradities van de kerk der Zevende Dags Adventisten, een kerkgenootschap dat de Sabbat als de de zevende dag, de rustdag, viert. De Adventkerk is net als andere kerken, vanuit het geloof, een hecht gezelschap. De gemeenschap kent naast de samenkomsten op de Sabat, allerlei rituelen en gebruiken. Zo betaalde je collecte in de kerk en betaalde je 'Tiende'. Veel Adventisten zoeken en vinden ook hun partner binnen de kerk en bij ziekte en overlijden steun je elkaar. Hierin wijkt de Adventkerk niet af van andere kerken en geloven. Voor Katholieken, Gereformeerden maar ook Moslims zal dit bekend voorkomen. In de Katholieke kerk komen ze jaarlijks langs voor de Kerkbalans. Voor niets gaat de zon op. Zelfs mensen die niet gelovig zijn maar bijvoorbeeld trouw lid de Partij van de Arbeid of de VVD herkennen dit, zij noemen dat dan contributie. Het is wat mensen, in groepen van gelijkgestemden, nu eenmaal doen. Je zoekt elkaar op, je ontwikkelt gebruiken en rituelen, je steunt elkaar.
Ik kom al heel wat jaren niet meer in de Adventkerk. Het was niet dat ik niet de behoefte had en heb aan iets spiritueels. Ik ben ook op zoek geweest naar iets anders, een andere kerk, een andere manier om naar de wereld te kijken, maar ik heb dat niet gevonden. Kerken zijn voor mij niet meer dan een vereniging met rituelen en gebruiken. Ik weet niet of iedereen er zo diep over nagedacht heeft, maar dat ik niet de enige ben die niet meer een kerk bezoek is duidelijk.
Ik denk dat veel mensen toch op zoek zijn. Zo viel mij afgelopen jaar, bij de allereerste wedstrijd van het seizoen bij mijn club, Feyenoord op dat er vooraf groots en uitgebreid stil gestaan werd bij de mensen die de club waren ontvallen. Het ging dan niet eens, alleen, over mensen die iets deden voor de club nee, ook over de supporters werden groots herdacht. Een groot spandoek in het stadion was hier een voorbeeld van. Supporters steunen elkaar op dit gebied. Bij mijn Algemene Ledenvergadering van een amateur club werd ook begonnen met 1 minuut stilte, ter nagedachtenis van allen die waren overleden.Stil staan bij de doden, dat deed je thuis, in de kerk, op het kerkhof maar niet in een voetbalstadion of bij de Algemene Leden Vergadering van een sportclub. Daar ging het over de toekomst van de club, met een beetje pech over de verhoging van de contributie. Ik was verbaasd. Ik wist ook even niet hoe ik mij hier nu een plek in moest geven.
Het is eind van het jaar, de tijd dat normaal gesproken de kerken vollopen voor de nachtmis of een andere kerkdienst. Tot eind vorig jaar liep er een plein vol, waarop een Glazen Huis staat. Waar je vroeger luisterde naar de preek van de dominee, de pastoor, luister je nu naar de DJ en is het kerkorgel vervangen door een stevige beat. Ondertussen geven wij tijdens deze moeder aller goede doelenacties, een bak aan geld. Hier moet jij bij geweest zijn. Ik ben er niet geweest. Misschien wel omdat ik, net als vroeger in de kerk, moeite heb met dat grofmazige denken. Er is geen ruimte meer voor anders, voor diversiteit. Wij zamelen geld in om mensen bij elkaar te brengen die door oorlogen en hongersnood uit elkaar gedreven zijn, maar onder tussen is de vreemdelingenhaat ook dit jaar weer toegenomen. Mensen zijn daar ook trots op. Dat is allemaal niet belangrijk. Misschien denken mensen ook in het geheel niet na over hoe dit goede doel zich nu verhoud tot hun politieke denkbeelden. Je wil er bij horen, je moet er bij geweest zijn en als je dan toch geld aan een goed doel wil uitgeven, dat doe je dat in die week. Dan kan je met recht de rest van het jaar zeggen, ik heb mijn tiende al afgedragen. Dan kan je de rest van het jaar weer bon ton zeggen dat vluchtelingen niet herenigd mogen worden met hun familie omdat zij het anders hier over nemen.
Dat Glazen Huis is inmiddels vervangen door een voettocht, eigenlijk is er niets veranderd.
