Het Oranje debacle

Na de geweldige prestaties van te Nederlands elftal op het WK in Brazilië leek de plaatsing van Oranje voor het EK in Frankrijk slechts een formaliteit. Met tegenstanders als IJsland, Tsjechië, Turkije en Kazachstan zou dat toch moeten lukken. Alleskunner Van Gaal nam afscheid. Hij werd opgevolgd door kampioenenmaker Hiddink. Vanaf de allereerste wedstrijd liep het al niet, met als voorlopig dieptepunt de uitwedstrijd tegen IJsland. Whats in a name. Hiddink werd opgevolgd door Blind, maar onder zijn opvolger ging het al niet beter. Was het nu alleen Oranje dat slecht presteerde? Nee, al een aantal jaren zijn het ook de Nederlandse clubs die schitteren door matige prestaties op Europees niveau. Trainers in onze eredivisie vinden dat het wel wat mannelijker kan en misschien wel moet en op een congres van de KNVB wordt geroepen dat het vroeger allemaal beter was. Nadat de gifbeker in het geheel leeg gedronken was en maar liefst 3,2 miljoen ramptoeristen Nederland af zagen gaan tegen Tsjechië, was het leiden in last. Oud profs hadden de oplossing. Marc Overmars pleitte voor voetballers, met een groot voetbalverleden op sleutelfuncties. Ik vroeg mij af, was het daardoor niet fout gegaan? Op het congres van de KNVB kwam naar voren dat er meer focus gelegd moest worden op de winnaarsmentaliteit.

In de Telegraaf schreef hockeycoach Jacques Brinkman dat bij topvoetballers veel verborgen onzekerheden zitten. Uit onderzoek kwam naar voren dat meer dan 25% van de actieve profvoetballers depressies heeft of een angststoornis. Bij reeds gestopte voetballers ligt dit percentage zelfs boven de 40%. Uit dit zelfde, Franse onderzoek kwam naar voren dat 19% van de actieve prof voetballers een fors alcohol probleem heeft. Ook hier ligt dit percentage bij gestopte voetballers fors hoger, namelijk op 32%. Dat dit percentage onder gestopte spelers nog hoger ligt komt doordat spelers plots geen structuur meer ervaren. Ze hebben moeite met het aarden in de gewone samenleving. Dit is wel een schokkende constatering.