In een extraverte wereld

"Jouw heb ik nog niet gehoord, zei een collega in een werkoverleg laatst tegen mij."
Het klopte, tot dat moment had ik nog niets gezegd. Dat wil niet zeggen dat ik geen mening heb, niet over de zaken nagedacht had. Ik denk veel na, er gebeurd veel in mijn hoofd, maar ik sta niet te popelen om daar ook altijd direct mee naar buiten te treden. Ik sta echter niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Ik vind één op één contact binnen een groep prettiger dan binnen een hele groep, zeker als ik velen niet ken. Ik ben introvert , ik twijfel, ik ben voorzichtig en dat wordt niet altijd geaccepteerd in een maatschappij die ingericht is op zelfverzekerde, extraverte mensen. Toch ben ik niet alleen, ik heb een uitgebreide vriendenkring. Ik ben een netwerkwerker, met een wereldwijd netwerk maar op momenten vind ik het prettig om alleen te zijn om na te denken. Ik druk mij ook beter uit in geschreven taal dan mondeling.

Ik ben altijd een stille, serieuze, jongen geweest. Een familielid noemde mij ooit de filosoof van de familie omdat altijd zo diep nadacht over dingen waar een kind van mijn leeftijd niet normaal gesproken niet over nadenkt. Toch was een spreekbeurt zo'n beetje het eerste dat ik moest doen. Een mondeling Nederlands ging vroeger nog over de inhoudt. Tegenwoordig krijg je punten aftrek omdat je, van al de spanning, monotoon praat. Debatteren is een vak. Wij moeten altijd en overal een mening over hebben en dat ook nog uiten ook. Tijdens de ledenvergadering van de sportvereniging hebben altijd het vaste groepje mensen het hoogste woord. Of dat ook altijd de meest zinvolle inbreng is?

Paranoia

Ongeveer twee weken geleden, het was weekend, had ik op Twitter, een discussie over het nut van een externe vertrouwenspersoon. Ik pleitte voor het inzetten van een onafhankelijke, externe, vertrouwenspersoon op het moment dat bij pesten op de werkvloer, de werkgever, de leidinggevende de pester is. Ik probeerde in de discussie nog uit te leggen dat een interne vertrouwenspersoon, minder onafhankelijk is en dat je zelfs bij een externe vertrouwenspersoon zou moeten werken aan een systeem, vergelijkbaar met de patiënt vertrouwenspersoon binnen de geestelijke gezondheidszorg, waarbij de externe vertrouwenspersoon niet direct betaald wordt door de werkgever. Ik kreeg veel over mij heen en reacties van mensen die aangaven dat het echt onzin was wat ik schreef, werden driftig geliked.

Verborgen agenda's

Een onderzoek in het kader van een mijn studie Hogere Veiligheidskunde leverde mij het inzicht op dat ik niet ben van de politieke spelletjes, de achterkamer, de verborgen agenda. Ik houd van een open communicatie, waarbij iedereen met respect voor elkaar inhoudelijk in gesprek kan zijn.
Toch kom ik nog wel eens een verborgen agenda tegen en loop ik plompverloren een verborgen kamer binnen en telkens heb ik de neiging om wat ramen en deuren open te zetten. Heel fout natuurlijk.

Egoïsme

Soms zijn er van die dagen dat ik heel verdrietig wordt.Verdrietig om zo veel egoïsme. Als mensen nu iets roepen omdat men gewoon niet beter weet oké, maar als het egoïsme omgeven wordt door echte non argumenten, als men er werkelijk van alles bij haalt om het eigen egoïsme ter verbergen, dan word ik daar niet eens meer boos over. Daar word ik echt verdrietig van. Ik heb het dan over de nieuwe Donorwet. De onzin die op social media over ons heel gerold wordt. De diep paranoïde reacties, alsof de overheid onze lichamen zou kapen, het is bizar. In een echt oprecht serieuze reactie wordt hier dan aan toegevoegd dat in de huidige regering nog fatsoenlijke mensen zitten. Mensen die nog wel te vertrouwen zijn, maar stel dat er ook iemand als Trump komt.... volgt er dan uiterst serieus.