Dyslektisch

In onze talige samenleving ben je behoorlijk gehandicapt als je dyslectisch bent. Je bent het speerpunt van spot. In social media, als Twitter en Facebook word je bijkans dood gegooid met zogenaamde ‘taalvoutjes’. Taalextremisten terroriseren ons met opmerkingen hoe het anders moet, hoe het vooral beter moet. Officiële stukken moeten foutloos gespeld worden anders snapt de lezer er niets van. Soms ook wordt gesteld dat een stuk tekst met spelfouten slordig staat. Het zou iets zeggen over de schrijver. Een slordige schrijver levert teksten vol fouten.




Taalextremisten nemen de ander de maat. Zij zijn de Farizeeërs uit de Bijbel, zij weten, zo laten zij ook altijd weten, het best hoe het hoort. Ik heb daar moeite mee. Ik heb moeite met het schrijven van een foutloze tekst. Ik kan een prima stuk tekst schrijven. Ik kan mijn tekst echter over lezen en nog een over lezen en toch mis ik steeds de fouten die in mijn tekst geslopen zijn. Wordt de inhoud van mijn tekst dan minder waard? Is de inhoud daarmee waardeloos? Wordt het hierdoor minder interessant? Ben ik dom, omdat ik dyslectisch ben? Nee, zeker niet. Mensen met dyslectie, zo ook ik, zijn creatieve denkers. Mensen die snel een beeld hebben van een situatie. Mensen met dyslectie hebben vaak een goed ruimtelijk inzicht. Hebben snel oplossingen voor complexe situaties. Ze zijn fantasierijk en nieuwsgierig en kunnen van daaruit goed buiten de kaders denken. Het is dan ook niet raar dat héél veel bekende wetenschappers, politici, zakenlui dyslectisch zijn. Wil je namelijk succesvol zijn dan moet je snel een beeld van een situatie kunnen vormen, dan moet je buiten de kaders kunnen denken en oplossingen bedenken waar anderen niet snel opgekomen zouden zijn. Zo weten wij van John F. Kennedy, in de vorige eeuw president van de Verenigde Staten dat hij dyslectisch was. Ook Jorn Utzon, de architect van het Sydney Opera House was dyslectisch. Regisseur Steven Spielberg heeft ook moeite met een simpele brief foutloos te spellen. Ook Albert Einstein was dyslectisch. Zelfs schrijfster Agatha Christie moet een geweldige eindredacteur gehad hebben.

Mijn handicap is welbeschouwd geen handicap. Het is een gave, een mogelijkheid om de wereld te zien op een manier waar anderen soms moeilijk toe in staat zijn. Nu kan ik gaan schrijven dat ik moeite heb met de tekstextremisten, de mensen die anderen vangen op een foute spelling, maar dat doe ik niet. Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten. Ieder mens is uniek en als wij vanuit die gedachten naar anderen kijken, worden wij allemaal een stukje beter. Ik nodig de schriftgeleerden onder mijn lezers dan ook van harte uit om de mijn stukje tekst eens kritisch onder de loep te houden.