Vreemde mensen

Boris Johnson verspreidde een folder waarop een stroom aan vluchtingen stond die volgens de, zich zelf benoemde leider van het Brexit kamp Groot Brittannië zouden overspoelen. Met als argument dat deze massa mensen de banen van de Britten zouden overnemen, ze zouden de Britten hun normen en waarden opdringen en het zou een gevaar voor de veiligheid inhouden. Ook in ons land hebben wij een partij die zich in dergelijke bewoordingen uitlaat. De argumenten die worden gebruikt, de woorden die worden bezigt zijn een echo in de geschiedenis.




In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog liep er in Duitsland ene Joseph Goebbels rond. Deze man was de minister van Propaganda, de spindocter, van Adolf Hilter. Van hem komen de woorden: Wollt iht den totalen Krieg? Een retorische vraag, vergelijkbaar met de woorden: Willen jullie meer of minder Marokkanen? Een ander kopstuk uit het Brexit kamp gebruikte ook grote woorden. Het is vandaag Onafhankelijkheidsdag. Een term die wij straks ook in ons land zullen horen. Waarmee ook straks de link naar de Tweede Wereldoorlog, naar die eerdere 'Onafhankelijkheidsdag', zal worden gelegd.

Opvallend aan het Britse Brexit is dat de mensen die voor een Brexit hebben gestemd vooral laag opgeleid zijn, op het platteland wonen, in de kleinere gemeenten. De hoogopgeleide Britten, de mensen woonachtig in de grote steden, stemde over het algemeen tegen een uittreden uit de EU. Het platteland voelde zich niet gehoord. Het wantrouwen is groot. De buitenlanders nemen onze banen over, Brussel bepaald alles, de regering doet hier niets aan.

Wij kennen twee soorten politici. Aan de ene kant de groep politici die feitelijk niet luistert en bij een tegengeluid het eigen standpunt nog maar eens uitlegt.  De worstelaar die iemand in een nekklem heeft en als de tegenstander aftikt nog even doordrukt. Aan de andere kant de groep politici die lijken te luisteren, de burgers continu bevestigen in hun ongenoegens zonder deze in het juiste perspectief te plaatsen. Ze hebben de voorkeur om het ongenoegen nog wat te voeren. De judoka die de heupzwaai, die de ander inzet, overneemt en de tegenstander dan op de rug legt. Geen van beide groepen vragen zich wat iemand bezielt om überhaupt op de mat te staan of waarom iemand het gevecht wil staken. Geen van beide luistert. Geen van beide heeft door wat er werkelijk speelt. Wij zijn vreemden voor elkaar. Wij zijn niet op zoek naar die ander, wij zijn alleen geïnteresseerd in ons zelf.

De juiste wijze om conflicten, ongenoegen, op te lossen is de werkelijke dialoog.