Zwemles

 Zwemles

Halverwege de jaren 80 van de vorige eeuw trainde de teams van mijn volleybalvereniging verspreid door de stad, in verschillende gymzalen. De jeugdspelers moesten soms even een stukje fietsen naar de training. Soms ook op maandag naar de ene gymzaal en dan op woensdag naar een ander halletje. Hoewel zij allen lid waren van de zelfde vereniging moest de club echt wat doen aan binding binnen de vereniging. Het kon maar zo gebeuren dat een speler uit de C1 totaal geen idee had wie er nu in de C3 zaten. Voor startende trainers was het ook nog wel een dingetje. Je stond er toch vaak alleen voor, want hoe moet je nu de ondersteuning organiseren als je, verspreid over de week, verspreid door de hele stad, zo her en der, nog relatief onervaren trainers hebben rondlopen. Trainers die niet op afroep tegen een probleem aanlopen. Het was in die tijd enorm zoeken. Voor mij, als startende trainer, was het contact met de ervaren trainster die met haar team. ná mij, trainde van cruciaal belang. Na afloop van mijn eigen training, aan het begin van haar training, even een collegiale consultatie.

Hoe gaat 't?
Waar ben je mee bezig?
Hoe kijk jij daar naar?

Het was dan ook fantastisch toen een paar visionaire leden  bedachten dat de club niet zonder eigen sporthal kon. Deze hal kwam er dan ook. Ik mocht daarna, met een groepje, meedenken over hoe wij de kwaliteit van de trainingen, de ondersteuning van trainers konden verbeteren. De eerste metafoor die bij ons opkwam was die van het leszwemmen.

Als kinderen naar zwemles gaan, zeg maar starten met het blauwe dolfijntje, dan is daar een badmeester en een hoofdbadmeester. De badmeester geeft de les, de hoofdbadmeester, de chef instructie, kijkt mee, bespreek zaken met de badmeester, geeft feedback en is de gene die het finale oordeel geeft of kind een volgend dolfijntje verdiend heeft. Bij de zwemles kunnen die kinderen van de ene lesgroep naar de andere gaan, maar blijven ze van de allereerste les, tot het behalen van het zwem ABC veelal op dezelfde dag lessen. Voor ouders is dit dus ook beter te plannen. Wij hebben destijds het zwembad naar de hal vertaald. De kinderen O12 trainde op vaste dagen in de hal. Kinderen konden ook tijdens de les, op dezelfde trainingsdag, naar een volgende niveaugroep doorgeschoven worden. De startende trainers werden ondersteund door een hoofdtrainer. Deze hoofdtrainer stuurde de trainers in het weekend de trainingen die zij de week daarna diende te verzorgen. Trainers die daar inhoudelijk nog vragen over hadden konden dat direct doen, dan wel vooraf of zelfs tijdens de training. De trainingen paste ook in een jaarplan. Zij hadden dan ook een logische opbouw binnen de trainingen, maar ook tussen de verschillende trainingen. De startende trainers werden tijdens de trainingen ondersteund, kregen feedback op de wijze van training geven.

Binnen het voetbal hoor ik ook regelmatig verhalen dat jonge, maar ook oudere trainers, maar wat doen. Veelal schort het ook hier aan ondersteuning en een dieperliggende gedachte over waarom je doet wat je doet. Zo worden trainingsroosters veelal gemaakt aan de hand van de roosterwensen van de individuele trainers in plaats van dat je het rooster maakt op basis van een visie op hoe je de club wil organiseren en zoek je daarna je trainers daarbij of nog beter leidt je die zelf op. Ik heb geen idee of het binnen het volleybal bestaat maar voetbalclubs hebben één voordeel, namelijk het bestaan van ondersteuning op basis van de oefenstof. Een voorziening als VTON biedt trainers complete trainingen, welke ook nog binnen een plan passen. Trainingen die net als in het zwembad en in de hal passen binnen een idee over wat je de kinderen wil leren, waar je naar toe wil. Het enige wat de voetbalclub moet doen is nadenken over die 'hoofdbadmeester', over de planning van de zwemlessen en misschien .... een begin van nadenken over wanneer een kind een volgend dolfijntje krijgt of van mijn part een voetbalschoentje.