De uitzending van Zembla, over de risico´s van het sporten op kunstgras, heeft het nodige stof doen opwaaien. Ouders willen plots hun kind niet meer op kunstgras laten voetballen, verenigingen trainen en spelen niet langer op kunstgras. Verenigingen die geen kunstgrasvelden hebben kunnen de aanvraag van buurtverenigingen, die de jeugd in ieder geval tijdens de trainingen, op normaal gras willen laten trainen, amper aan. Minister Schippers wist van niets. Ook zij had de aflevering gezien en was evenzeer een bezorgde moeder. In haar rol als moeder gaf ze onder tussen wel aan dat het sporten op kunstgras vergeleken kon worden met barbecueën, waarbij de BBQ toch echt een stuk gevaarlijker was dan het sporten op kunstgras. Jan Dirk van der Zee, de directeur amateur voetbal van de KNVB, vergeleek de ophef, in het kader van damage control, met de roddels die in een doorsnee Friese kroeg over tafel gaan. Eigenlijk niets aan de hand. Ondertussen blijkt dat de KNVB zelf op haar eigen velden geen rubbergranulaat infill heeft en gaat Ajax de velden op De Toekomst vervangen. Deze beursgenoteerde BVO neemt geen risico's. Ook komt het RIVM in tussen met aanvullende adviezen:
- handen wassen en douchen na afloop
- geen bidons op het kunstgras laten liggen en daarna weer gebruiken
- niet spelen met de kunstgraskorrel
- niet zomaar gaan liggen op het kunstgras
- bij schaafwonden de wond goed schoonmaken
Vanwaar deze aanvullende adviezen, als er eigenlijk niets aan de hand is?
Het antwoord op de vergelijking met de risico's van de barbecue, kwam van Ajax.
"Wij moeten ons realiseren dat onze sporters meerdere keren per week op het veld staan, in contact komen met het rubber. Wij willen de risico's tot een minimum beperken." Dagelijks staan kinderen op het veld, trainen, spelen wedstrijden. De frequentie is echt anders dan de keren dat, zelfs de minister, de barbecue aanmaakt.
In de uitzending van Zembla komt het risico bij orale blootstelling naar boven. Een keeper vertelt dat hij toch regelmatig rubbergranulaat korrels in zijn mond kreeg. Bijzonder omdat in de adviezen van de RIVM het risico op oraal contact, of het moet het advies aangaande de bidons zijn, niet terug komt. In een onderzoek van het RIVM uit 2006 komt naar voren dat PAKs in geringe mate vrij kunnen komen uit rubbergranulaatkorreltjes. Op basis van de voorhanden zijnde gegevens leidt dit niet tot een gezondheidsrisico, aldus het RIVM. Ook voor de weekmaker DEHP is er bij oral blootstelling geen sprake van een gezondheidsrisico. Aldus het antwoord in een brief aan de 2e Kamer. Uit Australisch onderzoek blijkt echter dat DEHP via oraal contact snel wordt opgenomen en volledig wordt geabsorbeerd, dit in tegenstelling tot huidcontact. Hierbij wordt wel opgemerkt dat het laag toxisch is. In een artikel uit 2011 wordt echter benoemd dat dieronderzoek heeft aangetoond dat DEHP tot gezondheidsschade kan leiden aan de lever, de nieren, de longen en het reproductief systeem bij jongens.
In het schrijven van het RIVM uit 2006 wordt overigens aangeven dat er verder nog veel niet bekend is. Wel wordt, al in dit schrijven aangegeven dat het RIVM zijn zorgen uit op het risico van het gebruik van rubbergranulaat op het milieu. Aanbevolen wordt ook om het drainagewater niet direct op het oppervlakte water te lozen.
Nu wordt in de arbeidsomstandigheden wetgeving de arbeidshygiënische strategie beschreven, als zijnde de wijze waarop met risico's op onze gezondheid omgegaan moet worden. Dit houd in dat er bij een risico altijd eerst naar bronaanpak gestreefd moet worden. Als het rubbergranulaat wat in kunstgrasvelden gebruikt wordt een risico vormt voor de gezondheid zal gekeken moeten worden naar een andere infill, dan wel een ouderwetse grasmat. Mocht dit niet haalbaar zijn dan zal er gestreefd moeten worden naar collectieve maatregelen. Je zou je met veel fantasie kunnen bedenken dat je iets over het kunstgras aanbrengt wat er voor zorgt dat er geen contact kan plaatsvinden met het rubbergranulaat. Mocht dat niet haalbaar zijn en dat lijkt logisch, moet er gestreefd worden naar individuele maatregelen. Op de werkvloer zou je dan kunnen denken aan taakroulatie, maar om nu 1 tegen 1, met regelmatig wisselen, in plaats van 11 tegen 11 te gaan spelen is ook zo'n inbreuk op het spel. Tot slot komen dan de persoonlijke beschermingsmiddelen in beeld. Te denken valt in dit geval aan mondkapjes. Ook dat lijkt wat vreemd. Welbeschouwd is de enige oplossing de bronaanpak.
Op dit moment doet het RIVM aanvullend onderzoek. Ook op last van de FIFA wordt op dit moment aanvullend onderzoek gedaan. Aan rubber en kunststof onderdelen worden aanvullende eisen gesteld, als bij normaal gebruik er een risico is op, langdurig of herhaaldelijk kortdurend contact met de menselijke huid en mond. Hierover wordt in de zogenaamde REACH verordening iets gezegd. De REACH is een Europese verordening waarin staat waar bedrijven en overheden zich aan moeten houden als het gaat over handel en productie van chemische stoffen. Momenteel is niet duidelijk of rubbergranulaat van gemalen autobanden, toegepast als infill in kunstgrasvelden onder deze REACH Verordening valt. Het Europees Chemicaliën Agentschap (ECHA) is bezig met het opstellen van een richtlijn. In deze richtlijn komt naar voren wat wel en wat niet onder deze REACH restrictie valt. De verwachting is dat deze binnen enkele maanden zal worden gepubliceerd.
Om nu dus direct te roepen dat de ophef kroegpraat is en dat de risico's van die incidentele barbecue groter zijn, is op z'n minst wat voorbarig. Ik moest denken aan het risico op een infectieziekte na bloedcontact, waarbij de bron van het bloed onbekend is. In dat geval wordt gehandeld als zijnde een risico op de gezondheid. Er wordt dus gestart met behandeling. Aangezien er in dit geval tot nog wat open eindjes zijn zou het de KNVB sieren om op gelijke wijze te handelen, tot het moment dat er meer duidelijk is over het feitelijke risico, maar dat zal vast te veel gedoe geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten