Valentijnsdag

Ik vind dat kinderen tegenwoordig vroeg wijs zijn. Nu is het is bijna Valentijnsdag. Een dag waarop sommige mensen het leuk vinden om aan iemand, van wie ze veel houden een speciale kaart, een Valentijnskaart, een bos rode rozen of een doos bonbons te geven. Allemaal erg gemaakt, als je het mij vraagt. Voor peuters en kleuter is verliefd zijn heel gewoon. Niets geen kaarten, bossen bloemen of ander commercieel gedoe. Voor hen is alles soms zo vanzelfsprekend dat wij als volwassenen soms versteld van staan. Neem nu mijn klas, jongens en meisjes van een jaar of 6. Stuk voor stuk jongens en meisjes die weten waar het omgaat, die weten waar Abraham de mosterd haalt.

   “Voel jij je anders, als je verliefd bent?” vroeg ik gisteren aan Danique.

   “Warm” zei ze.

Dat vond ik wel mooi gezegd, warm.

   “Dan voel je je heel raar. Het is zo’n raar gevoel. Je hebt dan nergens zin in. Je lust dan helemaal geen eten enzo” ging ze verder.

   “Ben jij ook verliefd Stephan?” vroeg ik daarna.

   “Nee!” zei hij heel resoluut.

   “Echt niet, zijn er geen meisjes op jou verliefd?”

   “Nee, nee nooit juf!” zei hij zachtjes.

   “Dat vond ik wel raar.”

 Ik vroeg de andere kinderen of ze Stephan geen knappe jongen vonden.

   “Nee, hij is niet knap!” riep Myrthe toen vrij luid.

   “Nou, ik kan toevallig al wel zonder zijwieltjes fietsen!” zei Stephan, bijna huilend.

   “Dat wisten jullie niet hè? zei ik. “Hij fietst gewoon zonder zijwieltjes. Dat is wel knap!” zei ik en ik moest hem toen toch even over z’n bol aaien.

   “Nou, ik kan al wel met zonder losse handen.” reageerde Tim, die volgens mij vond dat ik hem had overgeslagen. 

   “Met losse handen, bedoel je denk ik?” zei ik. “Ben jij soms verliefd Tim?”

   “Ja, op mij!”, riep Sandra en ze keek daarbij heel uitdagend de groep rond.

   “Wat voel jij dan, als je verliefd bent?”

   “Vlindertjes in mijn buik en die worden dan zo doorgestuurd.”  Zei ze en ze maakte daarbij een streep van haar navel naar haar voorhoofd.

   “Zijn jullie papa’s en mama’s nog steeds verliefd?”

   “Ja!” riep Bas, alsof hij dat heel zeker wist.

   “Hoe weet jij dat?” Normaal gesproken kan je dit niet vragen, maar ik was nu wel nieuwsgierig.

   “Nou, dat ze de hele tijd bij elkaar op schoot zitten.” 

   “Is dat niet een beetje overdreven?” 

   “Ja, en ze zoenen.” 

   “Wat doen ze nog meer, als ze verliefd zijn?” vroeg Stephan brutaal. 

   “Stoeien in bed, soms,” flapte Bas er uit. “Dat is helemaal niet raar, dat doen alle papa’s en mama’s, soms.” Zei hij toen wel een stuk minder zeker van zijn antwoord.

   “Stoeien is niet vechten, toch?” wilde ik nog wel weten

De kinderen keken Bas gespannen aan.

   “Nee, lief stoeien, niet elkaar bijten en krabben,”  zei Bas.

Ik drink een slokje van mijn koffie, maar die is inmiddels koud.

   “Ja, die kinderen hebben meer door dan wij allemaal denken” zegt mij moeder.

   “Zal ik je nog maar eens een kopje verse koffie voor je zetten?”