Een pasfoto

Mijn rijbewijs moet verlengd worden. De tien jaar waarvoor het rijbewijs was afgegeven is verlopen. Ik werd hier keurig aan herinnerd door de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik kon mij hiervoor vervoegen bij de afdeling Burgerzaken van de gemeente Apeldoorn. Ik had hier voor nodig een recente kleurenpasfoto die voldoet aan de eisen van de Fotomatrix Model 2007, het eerder afgegeven rijbewijs en eventueel een medische verklaring. Het rijbewijs zou binnen vijf werkdagen gereed zijn. Ik wilde niet het risicolopen lang te moeten wachten, dus dacht ik er goed aan te doen vooraf een afspraak te maken. Jongstleden donderdag mocht ik komen. Woensdagmiddag heb ik gebruikt om nieuwe pasfoto’s te maken. De fotograaf legde mij keurig uit dat het maken van pasfoto’s voor officiële documenten  tegenwoordig aan strikte regels is gebonden. Ik mocht niet lachen, recht in de camera kijken en de foto moest vooral niet te groot of te klein zijn. Check en dubbel-check.

Die donderdag stond ik op tijd aan de balie van het gemeentehuis.

   “Ik kom mijn rijbewijs verlengen” en ik legde de brief van de RDW op de balie.

   “Ik heb alleen een pasfoto en uw oude rijbewijs nodig, meer niet”

Ik zette mij tas op de balie en haalde uit het voorvak het mapje met de pasfoto’s en mijn rijbewijs.

   “Die ik ook wel aan vervanging toe” zei de dame en keek meewarig naar het vod.

   “Ja, sorry, het is een keertje in de wasmachine terecht gekomen en daar kan het rijbewijs niet echt tegen”

De dame keek wat bedenkelijk naar mijn pasfoto. Ze heeft een doorzichtig folie, waarop een soort matrix staat. Ze schuift het folie over mijn pasfoto heen en weer. Ze kijkt nu echt zorgelijk.

   “Heeft u nog andere foto’s?”

   “Er zijn 6 foto’s gemaakt, maar is er iets niet in orde?”

   “Ja zeker, uw hoofd is te klein.”

   “Te klein, te klein, u gaat mij nu niet vertellen dat de foto’s niet goed zijn!”

   “Eigenlijk is dat wel de boodschap, ja, maar heeft u misschien nog andere pasfoto’s?”

Ik legde de overige vijf foto’s op de balie. De dame begon ze een voor een kritisch te bekijken. Ze pakte andermaal het folie, schoof het over de pasfoto’s. Ze keek mij nu echt zorgelijk aan.

   “Ik ben bang dat ik deze toch allemaal zal moeten afkeuren.”

Ik weet even niet wat ik moet zeggen.

   “Ik ga een formulier voor u invullen en daarmee kunt u bij de fotograaf gratis nieuwe foto’s laten maken,” zei ze met een grote glimlach. Zonder ook maar een woord te zeggen liep ik weg. Ik reed direct door het eerste het beste rode stoplicht, naar de fotograaf. Binnengekomen legde ik het formulier en mijn pasfoto’s op de balie.

   “Afgekeurd, alle zes!”

   “Dat bestaat niet! De foto’s zijn echt goed. Ik heb alles nog nagemeten.”

Dan ziet de fotograaf de naam van de gemeente ambtenaar op het formulier.

   “Mevrouw De Jong, maar die keurt echt alles af. Ik zal het nog een keer na meten.”

De fotograaf pakt een liniaal en meet alles nog eens na. Alles blijkt binnen de norm te vallen.

Ik snap nu werkelijk niet op welke gronden mijn pasfoto’s zijn afwezen. Nieuw pasfoto’s en een nieuwe afspraak bij afdeling Burgerzaken worden gemaakt. Vijf dagen later meld ik mij weer bij de receptie en daarna bij de balie van afdeling Burgerzaken. Dit keer geen mevrouw De Jong. Ik doe mijn verhaal en leg mijn nieuwe pasfoto’s en mijn oude rijbewijs op de balie.

De dame pakt routinematig het doorzichtige folie met de matrix en schuift deze over mijn pasfoto. Een grote frons verschijnt. Ze schuift het folie nog eens over mijn pasfoto heen en weer.

   “Heeft u wellicht nog andere pasfoto’s?”

   “Is er iets niet in orde?” vraag ik op mijn hoede.

   “Ja zeker, uw hoofd is iets te groot. Het is niet veel, maar dit kan ik zo niet accepteren.”

   “Dit is nu de tweede keer, eerst is mijn hoofd te groot, nu te klein, is het dan nooit goed?”

   “Kijk”, zegt de dame “U oren moeten binnen dit vakje vallen, ze vallen er een stukje buiten, maar wellicht zijn de andere foto’s wel goed?.”

Ik leg al mijn pasfoto’s, 12 in totaal op de balie en de dame meet ze allemaal na, met de matrix en met een liniaal.

   “Nee, het spijt me” zegt ze “ik zal alles af moeten keuren.”

   “Wilt u dan zo vriendelijk zijn om de fotograaf te bellen en hem dit zelf te vertellen?”

   “Nee, eerlijk gezegd ben ik dat niet van plan. Dat kunt u prima zelf.”

   “Ik zou het prima zelf kunnen vertellen ja, maar als ik straks bij de fotograaf kom zegt deze dat de foto’s goed zijn. Ik krijg een enorm ‘kastje-naar-de-muur-gevoel’ kent u dat?”

   “Nou vooruit. Staat het nummer op dat mapje?” en ze pakt het mapje waar de pasfoto’s inzitten.”
Ze belt het nummer. Na enige tijd wordt er opgenomen en vertelt ze op vrij dwingende wijze wat er allemaal mis is met mijn hoofd. Het gesprek leek te escalueren, maar op enig moment klaarde het gesprek van de dame aan de andere kant van de balie zichtbaar op.
"Goed, dan stuur ik hem zo bij u langs, dan moet het helemaal goed komen."

Ze keek mij nu aan en vertelde mij dat ik nog een keer naar de fotograaf moest. 

Uiteindelijk kwam het goed met mijn hoofd. Ik paste binnen de lijntjes, een voorwaarde om te mogen reizen.