Paranoia

Ongeveer twee weken geleden, het was weekend, had ik op Twitter, een discussie over het nut van een externe vertrouwenspersoon. Ik pleitte voor het inzetten van een onafhankelijke, externe, vertrouwenspersoon op het moment dat bij pesten op de werkvloer, de werkgever, de leidinggevende de pester is. Ik probeerde in de discussie nog uit te leggen dat een interne vertrouwenspersoon, minder onafhankelijk is en dat je zelfs bij een externe vertrouwenspersoon zou moeten werken aan een systeem, vergelijkbaar met de patiënt vertrouwenspersoon binnen de geestelijke gezondheidszorg, waarbij de externe vertrouwenspersoon niet direct betaald wordt door de werkgever. Ik kreeg veel over mij heen en reacties van mensen die aangaven dat het echt onzin was wat ik schreef, werden driftig geliked.

De teneur van de reacties en dit kom je op social media vaker tegen was dat de samenleving niet deugt, dat wij leven in een slangenkuil en dat de ander per definitie tegen jou is. Vanuit die angst, die achterdocht, wordt als vanzelf gegrepen naar de overtreffende trap. Een bericht krijgt een hashtag, waardoor je nog sneller medestanders weet te vinden die, vanuit diezelfde angst en achterdocht,  reageren. Samen ben je sterker tegen die enge, angstige, buitenwereld. Opbouwende reacties, waarbij je zelfs je best doet om de angst, de achterdocht te begrijpen, worden niet gelezen, niet geaccepteerd. De wereld om ons heen deugt niet.Mijn buurman, mijn collega, mijn klasgenoot, is eng en probeert mij, achter mijn rug om, te pakken. Als dat je wereldbeeld is, dan is de redding ook ver weg.